Als Martin en Åsa op een avond uit eten gaan in een restaurant vlakbij hun huis en hun dochter daarbij thuislaten, wordt hun grootste nachtmerrie waarheid. Åsa treft bij thuiskomst een lege slaapkamer aan. Magda is verdwenen! Ze rent terug naar het restaurant om Martin op de hoogte te stellen en samen gaan ze op zoek. Ook de politie zoekt mee, maar Magda is spoorloos verdwenen. Martin wordt al snel gezien als hoofdverdachte. Hij heeft geen alibi voor twee belangrijke uren die dag en dit zou wel eens verband kunnen houden met de verdwijning. Åsa is radeloos, maar blijft voor de media vrij rustig. Åsa's leven wordt beheerst door het zoeken naar Magda. Ze slaapt slecht, probeert elke minuut van die avond te reconstrueren en gaat op zoek naar de waarheid, maar dat dit niet zo makkelijk is valt haar zwaar.
Sigge Eklund schrijft Het labyrint in niet-chronologische volgorde. Dit vergt de nodige concentratie van de lezer. Er wordt begonnen met een lang hoofdstuk over Åsa, de moeder van Magda. Het hoofdstuk telt zo'n veertig pagina's die ook niet chronologisch geschreven zijn. Er vindt steeds een switch plaats tussen het hier en nu (dat wil zeggen de periode van de verdwijning van Magda) en het verleden, dus de periode voorafgaand aan de verdwijning. Ik vond het hoofdstuk taaie kost en moest er als lezer erg inkomen. Je leest het niet zomaar even weg, je moet je telkens focussen op wat er staat, anders ben je de draad kwijt en moet je de bladzijdes een paar keer opnieuw lezen.
Eklund gaat door met hoofdstukken die de naam dragen van een van de hoofdpersonages en vermeldt daaronder een tijdsaanduiding. Naast Åsa leren we Martin, Tom en Katja kennen. Martin, vader van Magda en man van Åsa, werkt bij een uitgeverij en lijkt zijn huwelijkse belofte niet zo nauw te nemen. Tom is werknemer bij dezelfde uitgeverij als Martin. Hij kijkt erg op tegen zijn baas Martin en is er van overtuigd dat deze niets met de verdwijning van zijn dochter te maken heeft. En dan Katja, de schoolpsychologe die constateert dat Magda niet erg gelukkig lijkt te zijn. Eklund neemt je mee in hun gedachten en dagelijks leven. Elk personage staat op eigen wijze in contact met de verdwenen Magda. Daarnaast kom je er in de loop van het verhaal achter dat ze ook nog in verband staan met elkaar. Er zijn steeds losse puzzelstukjes die samen het verhaal vertellen en hoe verder het verhaal vordert, hoe vlotter het geschreven lijkt te zijn en hoe makkelijker het wegleest.
Had ik in het begin de gedachte "hmm...ik moet nu toch echt maar weer eens een paar bladzijdes lezen anders kom ik er nooit doorheen", zo had ik gedurende het verhaal de smaak te pakken en kostte het mij moeite om het boek weg te leggen. Je wordt als lezer meegezogen in het verhaal.
Het verhaal kent een open einde waarin je als lezer niet bevestigd krijgt wat er met Magda is gebeurd. Je hebt zo je vermoedens, maar zeker weten doe je het niet. Dit vond ik erg jammer, ik mag graag weten of mijn vermoedens bevestigd worden of dat ik er volledig naast zit.
Het labyrint kende een trage start, maar zit later zo goed in elkaar, dat je dit op de koop toeneemt. Knap hoe Eklund een verhaal neerzet waarin elk puzzelstukje onderdeel uitmaakt van het grote geheel en waarin geen enkel puzzelstukje had kunnen ontbreken. Persoonlijk had het open einde voor mij niet gehoeven.
Sigge Eklund schrijft Het labyrint in niet-chronologische volgorde. Dit vergt de nodige concentratie van de lezer. Er wordt begonnen met een lang hoofdstuk over Åsa, de moeder van Magda. Het hoofdstuk telt zo'n veertig pagina's die ook niet chronologisch geschreven zijn. Er vindt steeds een switch plaats tussen het hier en nu (dat wil zeggen de periode van de verdwijning van Magda) en het verleden, dus de periode voorafgaand aan de verdwijning. Ik vond het hoofdstuk taaie kost en moest er als lezer erg inkomen. Je leest het niet zomaar even weg, je moet je telkens focussen op wat er staat, anders ben je de draad kwijt en moet je de bladzijdes een paar keer opnieuw lezen.
Eklund gaat door met hoofdstukken die de naam dragen van een van de hoofdpersonages en vermeldt daaronder een tijdsaanduiding. Naast Åsa leren we Martin, Tom en Katja kennen. Martin, vader van Magda en man van Åsa, werkt bij een uitgeverij en lijkt zijn huwelijkse belofte niet zo nauw te nemen. Tom is werknemer bij dezelfde uitgeverij als Martin. Hij kijkt erg op tegen zijn baas Martin en is er van overtuigd dat deze niets met de verdwijning van zijn dochter te maken heeft. En dan Katja, de schoolpsychologe die constateert dat Magda niet erg gelukkig lijkt te zijn. Eklund neemt je mee in hun gedachten en dagelijks leven. Elk personage staat op eigen wijze in contact met de verdwenen Magda. Daarnaast kom je er in de loop van het verhaal achter dat ze ook nog in verband staan met elkaar. Er zijn steeds losse puzzelstukjes die samen het verhaal vertellen en hoe verder het verhaal vordert, hoe vlotter het geschreven lijkt te zijn en hoe makkelijker het wegleest.
Had ik in het begin de gedachte "hmm...ik moet nu toch echt maar weer eens een paar bladzijdes lezen anders kom ik er nooit doorheen", zo had ik gedurende het verhaal de smaak te pakken en kostte het mij moeite om het boek weg te leggen. Je wordt als lezer meegezogen in het verhaal.
Het verhaal kent een open einde waarin je als lezer niet bevestigd krijgt wat er met Magda is gebeurd. Je hebt zo je vermoedens, maar zeker weten doe je het niet. Dit vond ik erg jammer, ik mag graag weten of mijn vermoedens bevestigd worden of dat ik er volledig naast zit.
Het labyrint kende een trage start, maar zit later zo goed in elkaar, dat je dit op de koop toeneemt. Knap hoe Eklund een verhaal neerzet waarin elk puzzelstukje onderdeel uitmaakt van het grote geheel en waarin geen enkel puzzelstukje had kunnen ontbreken. Persoonlijk had het open einde voor mij niet gehoeven.
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Sigge Eklund schrijft Het labyrint in niet-chronologische volgorde. Dit vergt de nodige concentratie van de lezer. Er wordt begonnen met een lang hoofdstuk over Åsa, de moeder van Magda. Het hoofdstuk telt zo'n veertig pagina's die ook niet chronologisch geschreven zijn. Er vindt steeds een switch plaats tussen het hier en nu (dat wil zeggen de periode van de verdwijning van Magda) en het verleden, dus de periode voorafgaand aan de verdwijning. Ik vond het hoofdstuk taaie kost en moest er als lezer erg inkomen. Je leest het niet zomaar even weg, je moet je telkens focussen op wat er staat, anders ben je de draad kwijt en moet je de bladzijdes een paar keer opnieuw lezen.
Eklund gaat door met hoofdstukken die de naam dragen van een van de hoofdpersonages en vermeldt daaronder een tijdsaanduiding. Naast Åsa leren we Martin, Tom en Katja kennen. Martin, vader van Magda en man van Åsa, werkt bij een uitgeverij en lijkt zijn huwelijkse belofte niet zo nauw te nemen. Tom is werknemer bij dezelfde uitgeverij als Martin. Hij kijkt erg op tegen zijn baas Martin en is er van overtuigd dat deze niets met de verdwijning van zijn dochter te maken heeft. En dan Katja, de schoolpsychologe die constateert dat Magda niet erg gelukkig lijkt te zijn. Eklund neemt je mee in hun gedachten en dagelijks leven. Elk personage staat op eigen wijze in contact met de verdwenen Magda. Daarnaast kom je er in de loop van het verhaal achter dat ze ook nog in verband staan met elkaar. Er zijn steeds losse puzzelstukjes die samen het verhaal vertellen en hoe verder het verhaal vordert, hoe vlotter het geschreven lijkt te zijn en hoe makkelijker het wegleest.
Had ik in het begin de gedachte "hmm...ik moet nu toch echt maar weer eens een paar bladzijdes lezen anders kom ik er nooit doorheen", zo had ik gedurende het verhaal de smaak te pakken en kostte het mij moeite om het boek weg te leggen. Je wordt als lezer meegezogen in het verhaal.
Het verhaal kent een open einde waarin je als lezer niet bevestigd krijgt wat er met Magda is gebeurd. Je hebt zo je vermoedens, maar zeker weten doe je het niet. Dit vond ik erg jammer, ik mag graag weten of mijn vermoedens bevestigd worden of dat ik er volledig naast zit.
Het labyrint kende een trage start, maar zit later zo goed in elkaar, dat je dit op de koop toeneemt. Knap hoe Eklund een verhaal neerzet waarin elk puzzelstukje onderdeel uitmaakt van het grote geheel en waarin geen enkel puzzelstukje had kunnen ontbreken. Persoonlijk had het open einde voor mij niet gehoeven.