Gauke Andriesse (1959) werd geboren in Bloemendaal. Hij werkte tien jaar als ontwikkelingseconoom in het Andesgebergte van Ecuador. Andriesse schreef onder zijn eigen naam een vijfdelige boekenreeks met privédetective Jager Havix in de hoofdrol. In 2011 sleepte hij met het vierde deel, De handen van Kalman Teller, een Gouden Strop in de wacht. Onder het pseudoniem Felix Weber bracht Andriesse nog eens twee boeken uit. In 2017 slaagde hij er met zijn debuutthriller Tot stof opnieuw in om de prestigieuze literatuurprijs op zijn naam te schrijven. Na negen jaar niet onder zijn ware identiteit te hebben geschreven staat de naam Gauke Andriesse weer als vanouds op de cover van zijn nieuwste thriller Dodelijke gelijkenis.
In Dodelijke gelijkenis reist de lezer terug naar het Amerika van de jaren 60. Wanneer een van de artsen van het Maryland Asylum for the Insane zwaar verminkt wordt aangetroffen in zijn eigen operatiezaal blijkt er al snel iets bijzonders aan de hand te zijn. De arts is het slachtoffer geworden van een opzettelijk verkeerd uitgevoerde lobotomie, een chirurgische operatie waarbij de verbinding van het voorhoofdsgedeelte van de hersenen en de rest van de hersenen en het zenuwstelsel door een insnijding bijna geheel wordt verbroken. Het opmerkelijke is dat de arts de controversiële ingreep ontelbare keren zelf heeft uitgevoerd bij zijn patiënten in de wetenschap hen te genezen van hun psychische klachten. Wanneer de dader zijn boodschap extra kracht bijzet door de hoofdzuster van diezelfde psychiatrische instelling van het leven te beroven, verschijnt rechercheur Leo Boorman ten tonele. De wraakzuchtige seriemoordenaar heeft zijn punt nog lang niet gemaakt en verruimt daarbij steeds het speelveld. Kan Boorman de dader stoppen voordat het te laat is?
Dodelijke gelijkenis speelt zich af in Baltimore tegen de achtergrond van de Vietnamoorlog en is het eerste deel in de Leo Boorman-trilogie. Het sfeerbeeld dat Andriesse schetst van de sombere, grauwe industrie- en havenstad met zijn bedompte stripclubs, Chinese wasserettes, Mexicaanse cafés en de vuile, naar rottend vlees stinkende havens door de nabijgelegen slachthuizen komt bij de lezer meteen binnen.
Andriesse heeft gekozen voor een ongepolijste en robuuste thriller, wat ook perfect past bij hoofdpersonage Leo Boorman. De eigenzinnige, onbehouwen rechercheur met een sterk rechtvaardigheidsgevoel heeft het hart op de juiste plek. Boorman is een veteraan die zelf heeft gevochten in de Eerste Wereldoorlog. Wanneer in het begin van het boek een man geen respect betuigt voor een rouwstoet die tientallen omgekomen Amerikaanse soldaten vervoert, komt het heetgebakerde karakter van Boorman voor het eerst duidelijk bovendrijven. Door zijn ongeremdheid botst hij regelmatig met zijn leidinggevende hoofdinspecteur Bullard. De twee hebben gedurende het boek regelmatig een aanvaring met elkaar, waardoor Boorman steeds meer in een underdogpositie wordt gedrongen. Dit zorgt voor een interessante dynamiek.
Dat Andriesse met Dodelijke gelijkenis ook de donkere randjes en schaduwkant durft op te zoeken, wordt niet alleen duidelijk in de manier waarop hij de moorden in het boek zo luguber, bloederig en beeldend mogelijk omschrijft, maar ook in de belangrijke thema’s die de auteur aansnijdt. Dit begint in de eerste plaats bij de onethische lobotomie en de slechte behandeling van psychiatrische patiënten in die tijd, waarbij Andriesse je op beeldende wijze door de wereld van de psychiatrische instellingen leidt. Maar ook de grote klassenverschillen, de spanning tussen verschillende etnische groepen, institutioneel racisme en de onaantastbare positie van de kerk zijn onderwerpen die in dit boek uitgebreid aan bod komen. Van de modus operandi die de moordenaar hanteert tot de tijdsperiode en locaties in het boek: Dodelijke gelijkenis is leerzaam, stoer en buitengewoon origineel.
Ondanks dat het Andriesse wederom is gelukt om een unieke en onderhoudende thriller te schrijven, mist het boek soms de nodige explosiviteit. De spanning in het boek is meer onderhuids dan dat het echt naar de oppervlakte komt in actiescènes of confrontaties die de lezer naar het puntje van hun stoel zullen doen bewegen. Andriesse diept Boorman, die belast is met de nodige emotionele bagage, uitermate goed uit. Zo goed zelfs dat Dodelijke gelijkenis soms veel weg heeft van een psychologische thriller. Zijn zoektocht naar de moordenaar is soms een tikkeltje langdradig en naarmate het verhaal vordert wordt het plot steeds ingewikkelder. Op twee derde van het boek worden er veel zijwegen ingeslagen, een moment om als lezer goed bij de les te blijven. Dodelijke gelijkenis lijkt op dat moment een warboel aan personages en verhaallijnen te worden, maar op meesterlijke wijze weet Andriesse het plot draadje voor draadje te ontrafelen.
Wat vervolgens overblijft zijn Boorman en de moordenaar die lijnrecht tegenover elkaar komen te staan. Andriesse trekt slim de parallellen tussen de twee en geeft de dader een sterk achtergrondverhaal, waardoor zowel Boorman als de lezer zichzelf de vraag zal stellen of dankzij de bloederige moorden het recht al dan niet heeft gezegevierd.
Zelfs richting het slotstuk van Dodelijke gelijkenis slaat Andriesse nog nieuwe zijwegen in waarmee het plot verder wordt uitgebreid. Deze gewaagde zet betaalt zich uit. De climax van het boek had meer tot ontbranding mogen komen, maar het einde is wel op een manier geschreven die lezers doet smachten naar het volgende deel in de Leo Boorman-trilogie. Een nieuwe topserie is zonder twijfel in de maak.
Dankzij ijzersterke research, een origineel plot en een grote portie lef bewijst Andriesse met Dodelijke gelijkenis nog altijd een verrassende en onderscheidende thrillerauteur van het hoogste niveau te zijn. Het nieuwste boek van de tweevoudig Gouden Strop-winnaar heeft even op zich moeten laten wachten, maar dan heb je ook wat. Gauke Andriesse is terug … en hoe!
