'Zijn beste boek tot nu toe' staat er op de achterkant van Geloof je Ogen en degene die wordt gequote is niemand minder dan Stephen King. Nou neem ik dit soort kreten doorgaand met een korreltje zout hetgeen trouwens ook iedereen zou moeten doen. Het zou uitgeverijen sieren als ze dit soort nietszeggende mededelingen eens niet zouden vermelden. Maar toegegeven, hier is wel iets interessanters aan de hand. Stephen King blijkt namelijk een echte fan van Linwood Barclay te zijn. Ga bijvoorbeeld naar zijn twitterpagina en je zult zien dat de grootmeester van de griezelromans maar liefst 540000 volgers heeft en zelf maar 21 mensen volgt. En Linwood Barclay is er daar dus één van. Als King dus vindt dat Barclay een aanbeveling verdient dan zegt dat in elk geval wel iets. Tenzij je natuurlijk weer niks met King hebt natuurlijk.

De meesten van ons hebben het volgens mij vast wel eens gedaan. Rondzwerven op google street view. Met muisklikken kun je door hele steden en landschappen dwalen. Zelf gebruik ik het regelmatig als voorbode van mijn vakantiepret en ter voorbereiding van mijn reizen, zodat ik weet waar ik moet zijn op mijn plek van bestemming. Voor sommigen is het echter een hele verslaving. Zo ook voor Thomas, één van de hoofdrolspelers van Geloof je Ogen. Terwijl hij virtueel aan het rondstappen is door New York is hij getuige van een moord. Hij ziet voor een raam op de tweede verdieping van een gebouw hoe een vrouw met een plastic zak om haar hoofd wordt gewurgd. Natuurlijk wil hij het meteen doorgeven aan de politie, maar er is wel een probleem. Hij is namelijk geestelijk niet helemaal in orde. Hij is bang dat als hij het aan de politie door zal geven dat hij niet zal worden geloofd en dus schakelt hij zijn oudere broer Ray in om de zaken uit te zoeken.

De aanbeveling van Stephen King is wat mij betreft zeker terecht. Of het de beste is van Linwood kan ik niet beoordelen, daarvoor moet ik natuurlijk eerst al zijn andere boeken hebben gelezen. Het verhaal zit echter goed in elkaar en de twee broers wekken door de manier waarop ze worden geportretteerd erg veel sympathie op. Je gaat bijna hopen dat ze ooit nog eens in volgende delen terug zullen keren. Linwood weet hoe je naast twee aansprekende hoofdpersonen ook nog eens een spannend verhaal op moet bouwen. Het springt weliswaar heen en weer tussen verschillende verhaallijnen, maar zonder dat de vaart eruit wordt gehaald en zonder dat er terug hoeft te worden gebladerd hoe het allemaal ook alweer zat. Het sluit allemaal naadloos op elkaar aan.