Een mysterieuze huurmoordenaar voert zijn opdracht smetteloos uit. We kennen hem alleen als Victor. Zijn oorsprong; onbekend. Zijn achtergrond; onbekend. Zijn hobby's; onbekend. Hij gaat na zijn werk op in de menigte en wordt onzichtbaar. Na zijn missie komt hij terug in het hotel in Parijs waar hij verblijft. Nachtrust blijft hem bespaard, want een team van zeven huurmoordenaars wil op hun beurt van hem af. Hij weet te ontkomen en laat een spoor van bloed, lood en schade achter. Al snel komen er meer jagers op zijn spoor. En zelfs in zijn schuilhuis in de bergen van Zwitserland is hij niet veilig; ternauwernood weet hij ook daar aan de dood te ontkomen. Victor is van een jager de prooi geworden; inlichtingendiensten en huurmoordenaars willen maar één ding; hem in een kist. Waarom? En wie zit er precies achter dit complot? Tijdens zijn vlucht door Europa probeert hij deze puzzel op te lossen.

Mysterieuze huurmoordenaars. Ze zijn een fijne protegé voor menig auteur of filmmaker. Zo is Leon van Luc Besson, met Jean Reno in een glansrol, een bekend voorbeeld. Maar ook in thrillers zijn we verwend met dit soort personen. De trilogie van Malcolm Mackay rondom huurmoordenaar Calum MacLean is hier ook een (overigens uitstekend!) voorbeeld van. Voor geld iemand doden is blijkbaar iets waarover we graag lezen of naar kijken.

Victor van auteur Tom Wood, de hoofdrolspeler in De jager, is ook zo'n figuur waar de lezer maar geen hoogte van krijgt. Het is een persoon waar je van houdt of die je haat; hij toon geen enkele compassie met tegenstanders, zelfs niet met politieagenten die voor zijn deur staan. Daarmee gaat deze moordenaar nietsontziend over de arbitraire scheidslijn tussen goed en kwaad. Daar komt nog bij dat de lezer geenszins een beeld gevormd kan krijgen van Victor. Toch trekt Victor wel en daar helpt het mysterieuze wel aan mee. Wellicht is het iets van medelijden wat hij oproept, alsof hij een mishandeld kind is dat geen sociale vaardigheden is bijgebracht. De lezer komt het in elk geval niet te weten.

Victor is dan misschien zelfs nog de personage die de lezer het best leert kennen en dat zegt wat over de uitwerking van de overige hoofdrolspelers in De jager. Ze fungeren slechts in een bijrol en blijven eendimensionaal. Het is één van de kritische punten van De jager.

In de ruim 430 pagina's die De jager telt, wordt veel verteld. Heel veel. Zoveel zelfs, dat de lezer halverwege de achtbaanrit eruit is geslingerd, of afgehaakt. Wood schotelt enorme hoeveelheden actie voor waar geen eind aan lijkt te komen. Zijn beschrijvingen zijn gedetailleerd zodat Wood zelf alles voorschotelt, waardoor niet geprikkeld wordt. Ook is de verhaallijn te lang. Het boek had gemakkelijk met honderd pagina's minder gekund. Het verhaal is overigens zeker interessant en zorgt ervoor dat de lezer geïntrigeerd het verhaal induikt. Met name het begin van De jager bindt de lezer, maar vervalt daarna in een herhaling van stappen. En dat is jammer, want Victor is een bijzondere aanwinst voor het actiethrillergenre.

Resumé: Wood had het alleen allemaal wat meer gedoseerd kunnen brengen, dan was hij direct een geduchte concurrent voor de Thors, McNabs en Ryans van deze wereld geweest. In potentie is Tom Wood een topauteur in het actiethrillergenre, maar dan moet er nog wel bijgeschaafd worden. Dat komt vast nog wel, want inmiddels zijn er zeven titels met Victor verschenen.