Behoeft Nicci French nog enige introductie ? Het sympathieke auteurskoppel draait reeds meer dan 25 jaar mee in het thrillerlandschap, werd meermaals bekroond en meerdere boeken werden, al dan niet succesvol, verfilmd. Ze excelleren in het schrijven van beklijvende psychologische thrillers waarbij onderhuidse spanning de boventoon voert en dit is bij het pas verschenen Stemmen in het duister hopelijk niet anders.
We maken kennis met Nancy North. Deze jonge vrouw heeft een zware tijd achter de rug en na een opname ten gevolge van een psychose verhuist ze noodgedwongen met haar vriend Felix naar een goedkoop appartement in het Westen van Londen. Ze komen er terecht in een woonblok waar iedereen wel iedereen lijkt te kennen, maar het koppel is voornamelijk op zoek naar rust. Dat laatste is echter van korte duur. Wanneer buurvrouw Kira dood wordt aangetroffen is de conclusie snel duidelijk : zelfmoord. Maar daar denkt Nancy duidelijk anders over, wat haar niet in dank wordt afgenomen door de medebewoners en de politiediensten. Het begin van een lange zoektocht naar de waarheid, waarbij de persoonlijkheid van Nancy een belangrijke factor zal blijken te spelen.
Het wordt al snel duidelijk dat de auteurs nog niets van hun kwaliteiten ingeboet hebben. De uitwerking van het personage Nancy North is top en het is als lezer heel moeilijk om geen voeling te krijgen met deze getormenteerde ziel. Een zoekende vrouw die vecht tegen haar demonen en tegen haar wil in overbeschermd wordt door haar vriend, al heeft die laatste het beste met haar voor. Of niet ? Vintage French, waarbij de dingen niet altijd hoeven te zijn wat ze zijn, en de lezer steeds opnieuw geprikkeld wordt om verder te kijken dan datgene wat op het eerste zicht vanzelfsprekend lijkt.
Stemmen in het duister is niets meer of minder dan een aanklacht tegen de enge manier waarop soms met psychiatrische patiënten wordt omgegaan. Is het hebben doorgemaakt hebben van een psychose voldoende redenen om alle geloofwaardigheid te verliezen ? Volgens de medebewoners en de politiediensten in dit verhaal sowieso, al is daar rechercheur Maud O’Connor om het nodige tegenwicht te bieden.
De tweede kennismaking met deze rechercheur (zie ook Heeft iemand Charlotte Salter gezien?), al blijft het ook nu moeilijk om een beeld te krijgen over welke weg de auteurs met dit personage willen inslaan. Los van enkele korte anekdotes over haar privéleven en best wel einzelgängere manier van werken speelt zij in dit verhaal een voornamelijk ondersteunende rol, waarbij andere personages een soms betere en uitgebreidere uitwerking krijgen. Te begrijpen in het kader van het verhaal, maar vreemd met het oog op de toekomst.
En dit is jammer genoeg niet de enige opmerking die na het lezen van dit boek blijft spelen. Hoe knap de psychologische kant van de personages ook deze keer is uitgewerkt, op spanningsvlak, zowel boven- als onderhuids, blijft de lezer grotendeels op zijn honger zitten. Beklijven en intrigeren doet het verhaal als geen ander, maar de uitwerking van de uiteindelijke plot stelt teleur. Te eenvoudig, te abrupt en vooral veel vragen oproepend. Hier en daar krijg je als lezer wel wat antwoorden, maar in verhouding met de psychologische kant niet in balans.
De start van een passie voor spannende literatuur. Robin Cook en John Grisham behoorden, na de eerder genoemde Stephen King, tot de eerste favorieten, waarna de smaak steeds breder werd en na verloop van tijd steeds meer en meer ging toeleggen op de psychologische thrillers van oa Karin Fossum en Arnaldur Indridason.
Andere favorieten: RJ Ellory, Pierre Lemaitre, Sebastian Fitzek, Bernard Minier en Joseph Knox en dichter bij huis Hilde Vandermeeren en Anja Niewierra. Niet toevallig allemaal auteurs die met weinig woorden de lezer een verhaal kunnen intrekken en uitblinken in sfeerschepping en uitwerking van personages. Al moeten ook zij ook mijn kritische stem overwinnen en is,zoals voor elke ander auteur, het ene boek het ander niet.
Naast thrillers gaat mijn leestijd, mede door mijn achtergrond als maatschappelijk werker, ook uit naar goed onderbouwde true crime, waarbij mijn interesse voornamelijk ligt bij het psychologische. Sensationele feiten en gruwelijke details zijn niet aan mij besteed, het hoe en waarom des te meer. Mijn vriend de seriemoordenaar (The stranger beside me) van wijlen Ann Rule blijft op dat vlak voor mij een meesterwerk.
Stemmen in het duister
Ik vond het boek erg tegenvallen, zoals ik dat met -pakweg- de laatste 6 boeken van Nicci French vond. Het is steeds hetzelfde stramien: de heldin, een humorloze jonge vrouw, wordt door geen sterveling geloofd omdat ze niet sterk is in het opbouwen van een sterk sociaal leven.
Ze komt, terwijl de gevaren toenemen, steeds meer alleen te staan en wordt tegengewerkt door vrienden, familie,etc. Tot dan bij de slotapotheose opeens op de juiste plek valt. Dat ze 'gewonnen' heeft is ooknooit fijn , alles blijft in een matte, depressieve sfeer.
Als je 2 bladzijden van dit boek gelezen hebt weet je dat die vriend een engerd is. De heldin weet dat pas op driekwart van het boek.
Het gebrek aan humor is schrijnend.
Voor mij geen Nicci French meer.