Het Dame Eindspel is deel twee in de serie De Jager variant van Ron Hartman en gaat verder waar de gebeurtenissen van het eerste deel stopten. Voor je aan Het Dame Eindspel begint is het wel een must om eerst deel één, Het Narrenmat, te hebben gelezen. Zelfstandig is dit deel niet goed te lezen.
Na een spannende ontknoping in deel één weet Erik de Jager zwaargewond zijn vriend Albert te bereiken, die hem verzorgt. Als De Jager enigszins is opgeknapt gaat hij terug naar zijn uitvalsbasis om de laatst overgebleven verantwoordelijke persoon ter verantwoording te roepen. Dit loopt echter anders dan gepland en krijgt een zeer onverwachte wending.
De Jager probeert een oplossing te vinden voor de ontstane patstelling en probeert daarnaast de dood van zijn gezin een juiste plaats te geven.
Ondertussen gaat de jacht op Erik onverminderd verder door verschillende binnen- en buitenlandse veiligheidsdiensten en de Amerikaanse ‘onderneming’ BRI.
De Jager zijn gijzelaar krijgt steeds meer vrijheden en komt er achter dat haar thuisfront in contact wil komen met Erik. Zij hebben informatie dat de situatie weleens anders zou kunnen liggen dan Erik denkt. Er ontstaat een hevige strijd om de laatste dierbare die in het leven van De Jager is overgebleven.
Hartman heeft met Het Dame Eindspel een mooi vervolg op het eerste deel afgeleverd. Hij weet het typische ‘Erik de Jager-gevoel’ goed te behouden. Het Dame Eindspel borduurt voort op de climax uit deel één en de lezer komt er al snel achter hoe het De Jager en zijn prooien is vergaan. De voormalige werkgever van De Jager (BRI) en haar achterban zitten niet stil en stellen alles op alles om De Jager te vinden.
Door de prettige schrijfstijl weet Hartman de lezer opnieuw mee te zuigen in het verhaal. Wat jammer is, is dat het lastig is om het overzicht te houden. Er wordt teruggegrepen op gebeurtenissen en personages uit het eerste deel. Het kan maar zo dat de lezer deze informatie niet meer direct helder voor de geest heeft. Het verhaal gaat bovendien af en toe van de hak op de tak en zo verliest Hartman de verbinding. Wel positief is dat de ‘andere’ kant nu nog meer wordt belicht waardoor het verhaal meer dynamiek kent en de lezers ook de dilemma’s van de jagers (prooien voor Erik) beter kan plaatsen.
De wraak die Erik wil nemen en ook de situatie van Alexandra blijft intrigeren. En ook ditmaal werkt Hartman toe naar een zeer spannende climax. Naast de Amerikaanse maffia, spelen ook de verschillende inlichtingendiensten een grote rol en zijn de betrokken partijen nauwelijks op één hand te tellen. De eerste confrontatie van Erik is enigszins vreemd te noemen en lijkt in feite los te staan van het verdere verhaal. De omslag komt niet helder over zonder voor informatie te hebben. Enige achtergrond over deel 1 zou een potentiële lezer wat verduidelijking kunnen geven.
In vergelijk tot deel één is de verhaallijn van Het Dame Eindspel een stuk warriger, maar de schrijfstijl en beleving voor de lezer is zeker niet minder. Hartman weet de lezer te intrigeren en te boeien!
Ron Hartman (1954) leverde met Het Narrenmat in 2015 zijn debuut thriller af als het eerste deel van het tweeluik De Jager Variant. Hartman heeft de ontvangen kritieken ter harte genomen en besloten Het Narrenmat te herschrijven, verschenen in 2020, direct gevolgd door Het Dame Eindspel. Op zijn website geeft Hartman aan vroeger geen fan te zijn van taal en schrijven. In 1990 is hij gestart met het schrijven van korte verhalen en waren er verschillende ideeën voor een echte thriller, waarvan De Jager Variant er één was.
Wat vinden lezers...
Het blijft worstelen
Ik mocht voor Thrillzone zowel deel 1 als dit 2e deel lezen voor de boekenclub. Super om deze uitdaging aan te gaan. En een uitdaging was het voor mij. Het eerste deel was een worsteling om doorheen te komen. De afkortingen in hoofdletter, de vaart kwam niet in het verhaal. Toch eindigde het boek met een verrassend plot en wel zo dat ik toch uit keek naar deel 2.
Dit boek heeft een voorkant die mooi aansluit bij deel 1, waardoor ze zeker een geheel vormen Echter kan je je afvragen waarom een Schaakspion? In dit tweede boek komt letterlijk een zin voor over schaken. Je wordt als lezer dan ook op het verkeerde been gezet. Beide titels zijn uitnodigend en het zwart wit geeft ook wel de donkere en lichte kant van het leven weer. Daar waar Erik zich in begeeft.
Vol goede moed begin ik aan dit boek en helaas het begin vraagt meteen om veel aandacht, Er zijn de eerste pagina's zoveel gesproken zinnen, dat het niet prettig leest. Constant ben je ook bezig wie wat zegt. De afkortingen in hoofdletters zijn minder dit keer, echter nu halverwege het boek worden de letters dik gedrukt. Tja, ook dat leest niet prettig. Er komen woorden in de eerste hoofdstukken voor die ik niet ken. Dus woorden opgezocht. Zo vervelend, dit komt het langdradige, langzaam opgang komende verhaal zeker niet ten goede. Gedurende het verhaal komen er veel nieuwe namen bij, die niet uitgediept worden. Zelfs Alexandra wordt in dit verhaal heel anders neergezet, waar je als lezer je vraagtekens bij kan zetten. Storend zijn de teksten in het Italiaans, die meteen vertaal worden. Hierdoor wordt de vaart uit het verhaal gehaald. Zelfs The Hague, wordt vertaald in Den Haag. Het einde van het verhaal lijkt wel op de tv serie 24, met daarin Kevin Sutherland. 24 uur volgen we hem en ook daar gebeuren dingen waarbij je denkt: Werkelijk!. de onmogelijkste dingen gebeuren. Zeker het einde van dit boek waar veel verandert en het amper te volgen is om nog geloofwaardig over te komen. En dan ineens is het boek afgelopen. En blijft je als lezer met vragen zitten, mis je antwoorden. Hoe zal het gaan met..... Wie is nu de werkelijke dame in het eindspel..... Wie is Erik nu werkelijk. Een epiloog had het boek een meerwaarde gegeven.
Het boek is een iets mindere worsteling dan bij deel 1. Alhoewel nu een pen en papier ook handig zijn om bij te houden welke namen er nu allemaal met elkaar te maken hebben en bij wie hoort. Het boek geeft geen diepgang aan de personages. Het boek is niet even weg te leggen, dan ben je meteen uit het verhaal, je hebt constant je aandacht bij dit verhaal nodig. Door de vele verrassende wendingen in het plot, komt het zeer ongeloofwaardig over.
Wie weet komt er nog een deel 3.
Erik de Jager
Voor de leesclub mocht ik de twee delen lezen. Van deel 1 heb genoten heerlijk spannend, humor en ook nog eens prachtige zinnen. Ik had deel 1 heel snel uit. Wat viel deel 2 toen tegen. In het begin weinig Erik de Jager en over het lot van Alexandra. Daarentegen heel veel informatie over de AIVD, BRI en de maffia. De spannende stukken waren zo in elkaar gezet dat je echt dacht hoe krijg je het bij elkaar verzonnen, zo ongeloofwaardig dat het storend werd! Inleven in de hoofdpersoon werd erg moeilijk, de afstand werd te groot. Thrillers en detectives hebben natuurlijk altijd wel wat scenes die je je moeilijk kan voorstellen, maar als het zo geschreven word dat je je kan voorstellen dat het echt zo is gaat, leef je mee met de hoofdpersoon en ben je even in het verhaal. Ik kan niet vertellen wat me zo stoorde omdat ik niet wil spoileren, maar het is net als in die computerspelletjes dat iemand door een raam springt en niets mankeert of die acteur die door een woeste regenbui rent en dan helemaal droog is in een paar minuten.
Ik miste ook de humor en de mooie zinnen en vergelijkingen waar ik zo van genoot in deel 1. Ik heb me werkelijk afgevraagd of Ron Hartman dit deel wel echt zelf had geschreven. Toch waren er ook zeker spannende stukken te vinden maar zeker de de eerste 200 bladzijden vond ik een worsteling. Ook de ontwikkeling van de personages was vreemd en naar mijn idee niet consequent. Toch was er in dit deel een duidelijk opbouw van de verschillende verhaallijnen die goed bij elkaar kwamen en hoe alles nu in elkaar stak, wie welke rol had en hoe Erik in deze situatie was terecht gekomen, dat was echt verhelderend. Dat vond ik goed in elkaar zitten, het liep minder door elkaar heen dan in deel 1.
Kortom een boek dat een stuk minder aanspreekt dan deel 1 en ook de leesbaarheid is wat lastiger. Ik zou dit boek niet echt snel aanraden, maar misschien is dat voor jou juist wel een aansporing om het boek te gaan lezen. Ik ben benieuwd wat jij ervan vindt, misschien ben ik wel te kritisch.
Thrillzone bedankt voor deze 'bingeleesclub' ik vond het heel erg leuk en hoop dat er nog eens zo een leesclub wordt georganiseerd, dan doe ik graag weer mee.
Het Dame eindspel
Ook het 2e deel is een echt schaakspel voor gevorderde.
In dit deel gaat de schrijver verder waar het eerste deel stopt. OOk lees je meer over de losse eindjes/ vragen die er in het eeste boek naar boven komen.
Het verhaal is goed alleen vond ik dit deel een stuk minder dan ik had gehoopt. Misschien waren mijn verwachting te hoog, wie zal het zeggen. Desalniettemin een erg leuk boek om gelijk achter deel 1 aan te lezen. Ik hoop in de toekomst meer van deze schrijver te mogen lezen.
Film
Tijdens het lezen van deel één en deel twee had ik het idee dat ik in een bioscoop zat te kijken naar een uitermate spannende en boeiende film. Er zou een deel drie in kunnen zitten, laat maar komen.