Jeffery Deaver is een Amerikaanse misdaadauteur die inmiddels meer dan dertig romans op zijn naam heeft staan. Elf daarvan gaan over het speurdersduo Lincoln Rhyme en Amelia Sachs, waarvan Met Huid en Haar voorlopig het meest recente deel is. Rhymes en Sachs zijn bij de meeste mensen waarschijnlijk vooral bekend door de verfilming van The Bone Collector (in het Nederlands uitgebracht als De Knekelman) met Denzel Washington en Angelina Jolie in de hoofdrollen.
Met Huid en Haar begint als een redelijk standaard seriemoordenaar verhaal. De seriemoordenaar in dit boek vermoordt zijn slachtoffers in New York door ze te bedwelmen en ze mee te nemen naar het ondergrondse gangenstelsel van Manhattan. Daar tatoeëert hij hun huid met een zeer giftige stof, waaraan ze vervolgens met veel pijn overlijden. Hij lijkt een voorbeeld te nemen aan De Knekelman, een eerdere seriemoordenaar waarmee Rhymes en Sachs mee te maken hebben gekregen (het deel dat met Washington en Jolie is verfilmd). Met dit verschil dat de Knekelman werd gefascineerd door de botten en beenderen van zijn slachtoffers terwijl de nieuwe seriemoordenaar geobsedeerd lijkt te zijn door de huid van zijn slachtoffers.
Tot halverwege lijkt het boek de standaard formule van het seriemoordenaarsgenre te volgen. Er is tot dan toe niet zo veel bijzonders aan de hand en het verhaal is zelfs tamelijk voorspelbaar te noemen. De seriemoordenaar slaat keer op keer toe en Rhymes en Sachs proberen hem te stoppen voordat hij weer een nieuw slachtoffer maakt. Het leest een beetje als een a-b-c’tje voor de gevorderde thrillerlezer.
Maar Deaver zou Deaver niet zijn als hij geen onverwachte wending in zou bouwen. De seriemoordenaar blijkt namelijk niet zomaar een seriemoordenaar te zijn. Hij houdt er een geheime agenda op na die de schrijver op een ingenieuze manier in het verhaal brengt, waardoor er een extra gelaagdheid in het verhaal ontstaat en de spanning in het verhaal drastisch toeneemt. Dit is Deaver ten voeten uit en hier toont hij zich toch telkens wel weer een meester. Zeker in zijn betere boeken, waarvan ik moet zeggen dat deze daartoe toch wel behoort. Naar het einde toe wordt de lezer regelmatig op handige manier op het verkeerde been gezet, waarbij ik echter wel moet zeggen dat er uiteindelijk naar mijn smaak aan het einde net een aap te veel uit de mouw komt. Verder is Rhymes misschien weer iets teveel een allesweter die elke mogelijke tegenzet van zijn tegenstander al mijlenver van tevoren ziet aankomen, waardoor je je als lezer af en toe af kunt vragen of iemand écht zo slim kan zijn of dat de schrijver hier en daar misschien toch een beetje vals speelt. Hoe dan ook blijft het met een Deaver voor de lezer altijd puzzelen geblazen.
Met Huid en Haar begint als een redelijk standaard seriemoordenaar verhaal. De seriemoordenaar in dit boek vermoordt zijn slachtoffers in New York door ze te bedwelmen en ze mee te nemen naar het ondergrondse gangenstelsel van Manhattan. Daar tatoeëert hij hun huid met een zeer giftige stof, waaraan ze vervolgens met veel pijn overlijden. Hij lijkt een voorbeeld te nemen aan De Knekelman, een eerdere seriemoordenaar waarmee Rhymes en Sachs mee te maken hebben gekregen (het deel dat met Washington en Jolie is verfilmd). Met dit verschil dat de Knekelman werd gefascineerd door de botten en beenderen van zijn slachtoffers terwijl de nieuwe seriemoordenaar geobsedeerd lijkt te zijn door de huid van zijn slachtoffers.
Tot halverwege lijkt het boek de standaard formule van het seriemoordenaarsgenre te volgen. Er is tot dan toe niet zo veel bijzonders aan de hand en het verhaal is zelfs tamelijk voorspelbaar te noemen. De seriemoordenaar slaat keer op keer toe en Rhymes en Sachs proberen hem te stoppen voordat hij weer een nieuw slachtoffer maakt. Het leest een beetje als een a-b-c’tje voor de gevorderde thrillerlezer.
Maar Deaver zou Deaver niet zijn als hij geen onverwachte wending in zou bouwen. De seriemoordenaar blijkt namelijk niet zomaar een seriemoordenaar te zijn. Hij houdt er een geheime agenda op na die de schrijver op een ingenieuze manier in het verhaal brengt, waardoor er een extra gelaagdheid in het verhaal ontstaat en de spanning in het verhaal drastisch toeneemt. Dit is Deaver ten voeten uit en hier toont hij zich toch telkens wel weer een meester. Zeker in zijn betere boeken, waarvan ik moet zeggen dat deze daartoe toch wel behoort. Naar het einde toe wordt de lezer regelmatig op handige manier op het verkeerde been gezet, waarbij ik echter wel moet zeggen dat er uiteindelijk naar mijn smaak aan het einde net een aap te veel uit de mouw komt. Verder is Rhymes misschien weer iets teveel een allesweter die elke mogelijke tegenzet van zijn tegenstander al mijlenver van tevoren ziet aankomen, waardoor je je als lezer af en toe af kunt vragen of iemand écht zo slim kan zijn of dat de schrijver hier en daar misschien toch een beetje vals speelt. Hoe dan ook blijft het met een Deaver voor de lezer altijd puzzelen geblazen.
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Met Huid en Haar begint als een redelijk standaard seriemoordenaar verhaal. De seriemoordenaar in dit boek vermoordt zijn slachtoffers in New York door ze te bedwelmen en ze mee te nemen naar het ondergrondse gangenstelsel van Manhattan. Daar tatoeëert hij hun huid met een zeer giftige stof, waaraan ze vervolgens met veel pijn overlijden. Hij lijkt een voorbeeld te nemen aan De Knekelman, een eerdere seriemoordenaar waarmee Rhymes en Sachs mee te maken hebben gekregen (het deel dat met Washington en Jolie is verfilmd). Met dit verschil dat de Knekelman werd gefascineerd door de botten en beenderen van zijn slachtoffers terwijl de nieuwe seriemoordenaar geobsedeerd lijkt te zijn door de huid van zijn slachtoffers.
Tot halverwege lijkt het boek de standaard formule van het seriemoordenaarsgenre te volgen. Er is tot dan toe niet zo veel bijzonders aan de hand en het verhaal is zelfs tamelijk voorspelbaar te noemen. De seriemoordenaar slaat keer op keer toe en Rhymes en Sachs proberen hem te stoppen voordat hij weer een nieuw slachtoffer maakt. Het leest een beetje als een a-b-c’tje voor de gevorderde thrillerlezer.
Maar Deaver zou Deaver niet zijn als hij geen onverwachte wending in zou bouwen. De seriemoordenaar blijkt namelijk niet zomaar een seriemoordenaar te zijn. Hij houdt er een geheime agenda op na die de schrijver op een ingenieuze manier in het verhaal brengt, waardoor er een extra gelaagdheid in het verhaal ontstaat en de spanning in het verhaal drastisch toeneemt. Dit is Deaver ten voeten uit en hier toont hij zich toch telkens wel weer een meester. Zeker in zijn betere boeken, waarvan ik moet zeggen dat deze daartoe toch wel behoort. Naar het einde toe wordt de lezer regelmatig op handige manier op het verkeerde been gezet, waarbij ik echter wel moet zeggen dat er uiteindelijk naar mijn smaak aan het einde net een aap te veel uit de mouw komt. Verder is Rhymes misschien weer iets teveel een allesweter die elke mogelijke tegenzet van zijn tegenstander al mijlenver van tevoren ziet aankomen, waardoor je je als lezer af en toe af kunt vragen of iemand écht zo slim kan zijn of dat de schrijver hier en daar misschien toch een beetje vals speelt. Hoe dan ook blijft het met een Deaver voor de lezer altijd puzzelen geblazen.