David Baldacci is een echte grootheid in thrillerland. Zijn boeken worden door miljoenen liefhebbers verslonden. Hij heeft ruim 75 miljoenen exemplaren verkocht (!). Zijn nieuwste, Doelwit, werd dan ook gretig door ons aangegrepen om kennis met zijn werk te maken.

Doelwit past in de serie rond huurmoordenaar Will Robie en Jessica Reel. Voor de kenners behoeven ze geen introductie, maar dat zijn we niet. Sterker nog, Baldacci is voor mij nieuw. Robie en Reel zijn net teruggekeerd van een missie in Syrië waar ze de dood meerdere keren in de ogen hebben gekeken. Vriend en vijand had het daar op hun gemunt. Terug in de V.S. is het niet anders, maar de CIA ziet zich genoodzaakt opnieuw gebruik van hun talenten te maken. Maar niet voordat ze hebben bewezen dat ze het werk nog aankunnen. Hoe doe je dat? Nou, door je eigen superagenten naar de Burner Box te sturen; een trainingsfaciliteit waar de honden geen brood van lusten. Echte kogels, martelingen, afmattende fysieke tests. Alles wordt over Robie en Reel uitgestort. En het is maar de vraag of ze het mogen overleven van hun meerderen.

Robie en Reel (het lijkt net een clownsduo) hebben een zware taak: de president zelf heeft hun opdracht gegeven de Noord-Koreaanse staatsleider om te leggen. Daartoe moeten ze in contact treden met generaal Pak, die hen bij deze bloederige opdracht zal helpen. Maar zover komt het niet: Pak wordt doorzien en vlucht naar Frankrijk, alwaar hij voor de ogen van Robie en Reel zelfmoord pleegt. De twee worden daar echter ook gezien door de Noord-Koreaanse veiligheidsdienst, die wraak wil nemen voor dit verraad. Op hun buurt sturen ze een zeer getalenteerde vrouwelijke huurmoordenaar naar de V.S. om daar een soortgelijke aanslag te plegen. Deze Chunch-Cha heeft jarenlang in een werkkamp gezeten en is daardoor getormenteerd. Lukt het haar deze aanslag te plegen?

Het plot is, zoals we mogen geloven, iets waar Baldacci in uitblinkt. Het zit leuk in elkaar en is bij tijd en wijlen zelfs spannend. Ook is het erg interessant om een kijkje te nemen in de Noord-Koreaanse samenleving. De dictatoriale alleenheerserij van de Kim's holt de hele samenleving daar uit. Niemand durft zelfs maar uit te spreken waar hij/zij aan denkt. Niet best. Toch is Doelwit niet erg sterk. Dat komt vooral de gehaaste schrijfstijl. Er gebeurt zoveel in zo weinig tijd dat je het niet bij kan houden. En daardoor blijft de verhaallijn, en ook de karakters, aan de oppervlakte. De spanning is daardoor ver te zoeken én je voelt je totaal niet verbonden met de personages. De schaarse malen dat Baldacci probeert verdieping aan te brengen in de karakter, komen klungelig over en maakt je eerder nog aan het lachen. Daar komt nog bovenop dat Robie en Reel een soort supermensen lijken te zijn. Vier keer waterboarding achter elkaar en daar lachend door heen komen, tientallen kilometers heuvelop hardlopen. Het lijkt allemaal over the top en dat komt de geloofwaardigheid niet ten goede. De climax kan daar weinig aan veranderen. Enorm jammer, want het plot had veel meer verdiend. Meneer Baldacci, als u nu eens iets minder boeken in een jaar schreef en dus meer tijd nam voor een thriller, dan was Doelwit zeer te pruimen geweest. Nu is het niet meer dan een soort afgeraffelde achtbaanrit.