In augustus verscheen de nieuwste Orphan X-thriller van Gregg Hurwitz, De laatste Orphan. In dat kader stelden we deze Amerikaandse thrillerauteur een aantal vragen.

Kun je onze lezers iets over jezelf vertellen?

Natuurlijk! Ik geef de voorkeur aan bourbon boven wodka, en Evan en ik hebben daar regelmatig discussies over (hoewel ik ook van wodka geniet). Mijn huis wordt bevolkt door Rhodesische ridgebacks. Wat betreft boeken geef ik duidelijk de voorkeur aan fictie boven non-fictie, hoewel ik af en toe wel eens een periode van non-fictie onderzoek kan hebben.

Jouw nieuwste thriller in Nederland is De laatste Orphan. Waar gaat het over?

In De laatste Orphan haalt het verleden van Evan Smoak hem niet alleen in, maar overweldigt het hem. Een ongekende klopjacht zorgt ervoor dat hij verstrikt raakt in de handen van de overheid die hem heeft gecreëerd, die hem heeft getraind tot een vervangbaar wapen en hem opdrachten gaf om te executeren of te sterven. Toen hij het Orphan Programma ontvluchtte om zijn dodelijke vaardigheden in lijn te brengen met zijn eigen moreel kompas, zwoer hij dat hij nooit meer zou doden in naam van corrupt gezag. Nu wordt hem opnieuw bevolen om iemand te executeren. Niet zomaar iemand, maar Luke Devine. Een uiterst gevaarlijke machtsspel-speler. Devine is een expert in het manipuleren van geesten en het uitoefenen van druk. En hij is erin geslaagd om een stil rijk van macht op te bouwen dat de hoogste instellingen van de natie bedreigt. 

Niemand minder dan de President van de Verenigde Staten eist dat Orphan X een laatste missie onderneemt die alleen hij kan voltooien; om de beveiliging van Devine te omzeilen, zijn briljant opgezette rijk binnen te dringen en hem geruisloos van de radar te laten verdwijnen zonder sporen achter te laten. De President heeft Evans hulp nodig. En ze vraagt het niet. Zal hij zijn morele kompas opofferen om de missie te voltooien? Of zal hij zijn leven opofferen om zijn code te handhaven? Of kan hij een derde weg vinden? Een onmogelijke weg? De weg van de Orphan?

Wij denken dat dit een van de meest persoonlijke verhalen over Evan Smoak is. Wat denk je zelf?

Absoluut. Er is een scène waarin hij de man ontmoet die mogelijk zijn vader is. Het is een van de meest emotionele scènes in de hele serie. Ik herinner me nog goed hoe ik me voelde tijdens het schrijven ervan.

In dit boek krijgen moordlustige mieren een speciale plaats... hoe kwam je hierop?

Tijdens een reis naar de jungles van Oaxaca, tijdens mijn onderzoek voor Kijk niet terug, stuitte ik op een aantal moordlustige rode mieren. Ik stond daar nogal dom in mijn slippers en brak een lijn van mieren die door het struikgewas marcheerden. Ze liepen tussen mijn tenen door en beten. Ik leerde al snel om beter op te letten.

Hoe kwam je op het idee voor Wees X?

Het heeft me heel wat boeken gekost om bij Evan Smoak uit te komen. Gedurende mijn carrière heb ik veel onderzoek gedaan met Navy SEALs, Green Berets, Army Rangers, en mensen aan de inlichtingenkant. Velen van hen vertelden me over zwarte programma's en high-end speciale operatiegroepen. Toen ik me voorbereidde om aan deze serie te beginnen, begon ik na te denken: wat zou de meest gave versie van een donkerzwart programma zijn? En ik dacht aan het weghalen van kinderen uit pleeggezinnen waar niemand om hen geeft, en hen volledig buiten de boeken opvoeden om huurmoordenaars te zijn, maar ze zijn compleet geïsoleerd. Dus ik dacht na over wat dat met een kind zou doen en wat voor soort kind daar geschikt voor zou zijn. En welke prijs hij ervoor zou betalen. Evan wordt op twaalfjarige leeftijd uit een pleeggezin gehaald en opgeleid, en tegen de tijd dat we hem ontmoeten, heeft hij het Orphan Programma al verlaten en opereert hij als een pro bono-huurmoordenaar voor mensen die wanhopig hulp nodig hebben.

Evan is een wegwerpartikel, een kind dat niemand wilde. Totdat hij zijn handler en vaderfiguur, Jack Johns, ontmoet, die tegen hem zegt: "Het moeilijke is niet om van jou een moordenaar te maken. Het moeilijke is om jou menselijk te houden." En dat is de spanning die ik in dit personage zie. Zijn leven zou gemakkelijker zijn als hij een ware gelover was, als hij de wereld zwart-wit zou zien. Maar in plaats daarvan moet hij zijn leven leiden terwijl hij door het troebele grijs vaart. Hoewel hij op sommige manieren nog steeds een archetypische hoofdrolspeler is, zien we hem thuiskomen en op een manier interactie hebben met de echte wereld - en al zijn ergernissen - die we nooit zien bij bijvoorbeeld Bond of Bourne. Met Wees X hoopte ik een personage te creëren dat ooit de kans zou hebben om in het pantheon van geweldige fictieve personages te staan die me hebben geïnspireerd en gevoed toen ik opgroeide.

Wat inspireerde je om thrillers te gaan schrijven, en zijn er specifieke auteurs of boeken die invloed hebben gehad op jouw schrijfstijl?

Ik was als kind geobsedeerd door Hitchcock en keek al zijn films. Toen ik jong was, mocht ik alleen televisie kijken als het een Alfred Hitchcock-film was, of als de Red Sox speelden (mijn vader komt uit Boston). Toen ik in de vijfde klas zat, begon ik Stephen King te lezen en raakte ik geobsedeerd. Ik las al zijn boeken; ik herinner me dat ik Salem's Lot onder mijn bed las met een zaklamp.

Kun je iets delen over jouw creatieve proces? Hoe ga je van een eerste idee naar een volledig uitgewerkte thrillerplot?

Ik maak niet echt uitgebreide contouren. Ik heb meestal een levendige samenvatting die begint met 25 pagina's met steekwoorden. Ik heb twee monitoren in mijn kantoor, één met deze samenvatting en één met de roman. Terwijl ik schrijf, wordt de samenvatting meestal groter naarmate ik ideeën krijg over hoe ik die punten verder kan ontwikkelen, maar uiteindelijk zal het krimpen en blijft er een roman over op één monitor en een leeg document op de andere.

Veel thrillerauteurs bouwen spanning op door tempo en plotwendingen. Hoe benader jij het creëren van spanning in jouw verhalen?

Ik denk na over wat gangbaar is, wat verwacht wordt. En dan probeer ik dat juist niet te doen. Als ik me in een personage bevind en dat personage begrijp, zal hij of zij op unieke manieren reageren op elke situatie. Wat betreft de plotwendingen, die komen gewoon bij me op, uit God weet waar. Een leven lang denken in rampen en spanning om mezelf te vermaken als de buitenwereld te traag is. Ik stel mezelf de eeuwige vraag: "Wat is het meest spannende dat nu zou kunnen gebeuren?"

Jouw personages worden vaak geconfronteerd met gevaarlijke en intense situaties. Hoe ontwikkel en portretteer je hun emoties en reacties op een authentieke manier?

Door naar binnen te kijken.

Settings kunnen een belangrijke rol spelen bij het creëren van sfeer in een thriller. Hoe kies je jouw settings en hoe dragen ze bij aan de algehele stemming van jouw romans?

Ik beschouw settings als een gemoedstoestand. Wanneer Evan zich op verschillende locaties bevindt, is het belangrijk dat die locaties zelf bedreigingen vormen of reflecties zijn van waar hij mee worstelt. Zo kan een stad of een gebouw een levend, ademend deel van het plot worden.

Hoe creëer je boeiende schurken?

Je wilt geen schurk die superkwaadaardig is om je held super puur te maken. Je wilt een tegenstander die als een sirene roept naar delen van jezelf en delen van de lezer. Je wilt jezelf in de antagonist herkennen en verbaasd zijn over waarom dat gebeurt. En dan de protagonist laten navigeren door de morele complexiteit om toch als overwinnaar uit de bus te komen.

Dialogen kunnen het plot sturen en karaktereigenschappen onthullen in thrillers, vooral bij personages zoals Joey Morales. Hoe schrijf je scherpe, geloofwaardige dialogen die de voortgang van het verhaal dienen?

Dialogen zijn het lastigste aspect van een roman om over te praten, omdat het elke keer anders is. En ik weet niet echt waar het vandaan komt. Ik begin gewoon personages te horen. Een deel hiervan komt voort uit een leven lang luisteren naar mensen - meeluisteren in treinen, omgaan met mensen uit allerlei achtergronden, mezelf blootstellen aan experts of ambachtslieden in verschillende vakgebieden.

Onderzoek speelt vaak een rol bij het creëren van realistische thrillers. Hoe benader je het onderzoeken van technische en procedurele aspecten van jouw verhalen om ze authentiek te laten voelen?

Als ik het tegenkom en ervaar, kan ik de lezer een plek op de eerste rij geven bij de actie. Daarom heb ik MMA-gespart, elk pistool geschoten dat Orphan X gebruikt, ben ik in stuntvliegtuigen gestapt, heb ik met SEALs op slooplocaties auto's opgeblazen, heb ik een ontleed lijk gezien en nog veel meer. Het voorkomt dat ik in clichés schrijf en informatie overdraag die een herhaling is van andere boeken die ik heb gelezen of films of tv die ik heb gezien. Het houdt alles fris. Als Orphan X wordt gewurgd, in plaats van dat ik schrijf: "En toen werd alles donker!" kan ik proberen om de claustrofobische ervaring van het anders gewurgd worden op te roepen als gevolg van mijn ervaring (ik zei dat ik wat MMA-gespart heb, niet dat ik er erg goed in was!).

Zijn er echte gebeurtenissen of ervaringen die elementen in jouw boeken hebben geïnspireerd?

Alle fictie is op een bepaald niveau non-fictie.

Het creëren van een balans tussen actie, spanning en karakterontwikkeling kan uitdagend zijn. Hoe zorg je ervoor dat al deze elementen harmonieus werken in jouw romans?

Op dit punt in mijn carrière zit het reguleren van de balans in mijn ruggenmerg ingebed. Ik denk er niet over na. Ik probeer gewoon het verhaal te volgen en ervoor te zorgen dat elke scène en interactie echt aanvoelt. Op de een of andere manier komt het altijd goed.

Thrillers kunnen soms de grenzen van geloofwaardigheid oprekken, vooral met helden zoals Evan Smoak. Hoe vind je de juiste balans tussen het creëren van een boeiend verhaal en het toch voldoende gegrond houden zodat lezers zich ermee kunnen verbinden?

Het helpt dat Evan zich omringt met andere experts die beter zijn in hun vakgebied dan hij. Tommy is een betere schutter. Joey is een betere hacker. Melinda overtreft hem als het gaat om vervalsing. Ik vind dat het helpt wanneer Evan iets buitengewoons moet doen - ik heb al laten zien hoe hij in vergelijking met anderen tekortschiet, dus wanneer hij iets opmerkelijks probeert, heb ik de lezer al meegenomen over de schorsing van ongeloof. Veel vertellende details gegrond in onderzoek helpen ook.

Zijn er subgenres binnen de thrillercategorie die je in de toekomst wilt verkennen?

Altijd. In zekere zin raakt elk boek van Orphan X een ander thriller-subgenre aan. Ik laat de lezers maar raden welk boek bij welk subgenre hoort.

Jouw hoofdpersonage, vooral in een serie als Orphan X, kan gedurende meerdere boeken aanzienlijke ontwikkelingen doormaken. Hoe benader je karakterontwikkeling over een serie als deze?

Ik moet aandacht besteden aan de personages en echt nadenken over waar ze zich in hun leven bevinden en wat ze doen in het verhaal dat ik schrijf.

De hele serie draait om iets wat Jack Evan vertelt wanneer Evan twaalf is en net begint met zijn Wees-training. Zoals ik hierboven al zei, vertelde Jack hem: "Het moeilijke is niet om van jou een moordenaar te maken. Het moeilijke is om jou menselijk te houden." Dat is voor mij de spanning in het centrum van Evan. En het is een dilemma dat eindeloze complicaties en ruimte voor falen en groei biedt. Naarmate ik evolueer in mijn begrip van wat het betekent mens te zijn, doet Evan dat ook. En vice versa. Hij leert me constant bij.

Hoe ga je om met schrijversblock of momenten waarop het plot lijkt vast te lopen? Gebruik je strategieën om deze uitdagingen te overwinnen?

Ik heb niet echt last van schrijversblock. Mijn geest is vaak afgeleid. Dus als ik te veel gedachten in mijn hoofd heb die in verschillende richtingen gaan, neem ik een stap terug, reset ik mezelf en benader ik het opnieuw. Ook laat ik mijn iPhone in de andere kamer liggen.

Jouw boeken hebben een sterke fanbase opgebouwd. Hoe ga je om met je lezers en hoe hebben hun reacties jouw schrijven beïnvloed?

Ik vind het geweldig om van lezers te horen. Ze kunnen me vinden op sociale media - Twitter, Facebook, Instagram en YouTube. En ik ga vaak op tournee.

Het is interessant om te horen waarmee lezers het meest verbonden zijn. Het zijn meestal de emotionele aspecten van Evans reis - zijn onhandigheid bij de brievenbussen, zijn ongemak rond Mia, die martelende vereniging van eigenaren-vergaderingen.

Welke aankomende projecten of ideeën heb je waar je lezers naar kunnen uitkijken?

Een ander groot avontuur van Orphan X. En daarna? Nog een.