Over een dingetje zijn we het al gauw eens met elkaar, de boeken van de Vlaamse auteur Herman De Jonghe gaan altijd wel ergens over. En dat ‘ergens’ moet zeker niet gebagatelliseerd worden. Zomaar enkele voorbeelden; De Koppenbergblues had het wielrennen als thema, bij Blindeman was dat de wereld van de farmacie om daarna bij Hardnekkige mist voor religie te kiezen. Het verleden was bij De idolen van Halle onderwerp en in zijn nieuwste ‘suspense’ roman Ondergrond geeft de vriendelijke Antwerpse auteur een realistische inkijk in de onuitwisbare historische relatie van de Belgische natie met Zuid Afrika.
En zoals een goed auteur betaamt, laat hij in zijn nawoord weten het boek op te dragen aan de slachtoffers van een koelbloedige aanslag op een bus in Burundi, een dikke tiental jaren geleden. Een aanslag die bekend staat als een vorm van traditioneel ethisch geweld. Over facts en fictie gesproken…
De basis van Ondergrond wordt gevormd door twee primaire verhaallijnen, enerzijds de onderzoeken van het NGI (Nationaal Geologisch Instituut in Brussel) waarin de ex onderwijzer Ivo Quagebuer met zijn team onderzoek pleegt naar enkele onduidelijkheden in zone 62, in Thièrache. Om drie ondefinieerbare dingen te kunnen verklaren, is plaatselijk onderzoek noodzakelijk.
Daarnaast heeft voor commissaris Charlotte (Charlie) Evenepoel en haar team van de Cel Vreemdelingen van Mechelen de buurt in en rondom de Sacramentstraat hoge prioriteit. De woning op nummer 76 wordt door krakers bewoond waarvan de nationaliteit niet bekend is. Tijdens een eerste oriënterend onderzoek vindt er in de woning een explosie plaats waarbij zes bewoners en een buur, slachtoffer zijn. Een aanwezige vader en zijn zoontje zijn verdwenen.
Commissaris Evenepoel is van mening dat haar bureau de aanslag zal moeten onderzoeken en oplossen. Ongeveer op hetzelfde moment wordt Ivo Quagebuer door een oud-leerling benaderd. Fred De Hert wil zijn voormalige leraar graag ontmoeten, iets waar Ivo niet zo op zit te wachten.
De Jongh bouwt vanuit beide bovenstaande situaties een verhaallijn op waarin veel, heel veel gebeurd. Vanuit diepgewortelde haatgevoelens opereren Afrikaanse emigranten in de Belgische maatschappij en proberen hun wraak uit het verleden over elkaar en huidige bewoners uit te strooien. De auteur schenkt hierbij veel aandacht aan individuele belevingen en gedachten. Uiterst interessant maar tegelijk ook soms wat moeilijk te volgen. Het ongelimiteerd gespring tussen de twee primaire verhaallijnen en niet altijd kleine, relevant lijkende persoonlijke zaken, maken op den duur wat vermoeiend. Pas diep in de tweede helft van het boek, worden de relaties tussen mensen en gebeurtenissen transparanter en blijkt de importantie wel degelijk aanwezig te zijn. Eerlijkheid gebiedt derhalve te vermelden dat voor het Afrikaanse onderwerp er bij Belgische lezers meer betrokkenheid en emotie zal ontstaan dan bij de Nederlandse.
Dit alles laat onverlet dat Ondergrond een robuust en goed doordacht verhaal is geworden waar vooraf goed over is nagedacht welke onderwerpen de lezer het meest zal raken. Lezers die al eerder met de stijl van De Jonghe kennis hebben gemaakt, weten dat ze dan volledig op zijn kennis en kunde kunnen vertrouwen en verzekerd zijn van een inhoudelijk goed verhaal dat er ook dit keer weer toe doet. En politieke onderwerpen hebben nu eenmaal de reputatie dat ze niet makkelijk een oplossing over zich heen uitgestort zien worden.
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Over een dingetje zijn we het al gauw eens met elkaar, de boeken van de Vlaamse auteur Herman De Jonghe gaan altijd wel ergens over. En dat ‘ergens’ moet zeker niet gebagatelliseerd worden. Zomaar enkele voorbeelden; De Koppenbergblues had het wielrennen als thema, bij Blindeman was dat de wereld van de farmacie om daarna bij Hardnekkige mist voor religie te kiezen. Het verleden was bij De idolen van Halle onderwerp en in zijn nieuwste ‘suspense’ roman Ondergrond geeft de vriendelijke Antwerpse auteur een realistische inkijk in de onuitwisbare historische relatie van de Belgische natie met Zuid Afrika.
En zoals een goed auteur betaamt, laat hij in zijn nawoord weten het boek op te dragen aan de slachtoffers van een koelbloedige aanslag op een bus in Burundi, een dikke tiental jaren geleden. Een aanslag die bekend staat als een vorm van traditioneel ethisch geweld. Over facts en fictie gesproken…
De basis van Ondergrond wordt gevormd door twee primaire verhaallijnen, enerzijds de onderzoeken van het NGI (Nationaal Geologisch Instituut in Brussel) waarin de ex onderwijzer Ivo Quagebuer met zijn team onderzoek pleegt naar enkele onduidelijkheden in zone 62, in Thièrache. Om drie ondefinieerbare dingen te kunnen verklaren, is plaatselijk onderzoek noodzakelijk.
Daarnaast heeft voor commissaris Charlotte (Charlie) Evenepoel en haar team van de Cel Vreemdelingen van Mechelen de buurt in en rondom de Sacramentstraat hoge prioriteit. De woning op nummer 76 wordt door krakers bewoond waarvan de nationaliteit niet bekend is. Tijdens een eerste oriënterend onderzoek vindt er in de woning een explosie plaats waarbij zes bewoners en een buur, slachtoffer zijn. Een aanwezige vader en zijn zoontje zijn verdwenen.
Commissaris Evenepoel is van mening dat haar bureau de aanslag zal moeten onderzoeken en oplossen. Ongeveer op hetzelfde moment wordt Ivo Quagebuer door een oud-leerling benaderd. Fred De Hert wil zijn voormalige leraar graag ontmoeten, iets waar Ivo niet zo op zit te wachten.
De Jongh bouwt vanuit beide bovenstaande situaties een verhaallijn op waarin veel, heel veel gebeurd. Vanuit diepgewortelde haatgevoelens opereren Afrikaanse emigranten in de Belgische maatschappij en proberen hun wraak uit het verleden over elkaar en huidige bewoners uit te strooien. De auteur schenkt hierbij veel aandacht aan individuele belevingen en gedachten. Uiterst interessant maar tegelijk ook soms wat moeilijk te volgen. Het ongelimiteerd gespring tussen de twee primaire verhaallijnen en niet altijd kleine, relevant lijkende persoonlijke zaken, maken op den duur wat vermoeiend. Pas diep in de tweede helft van het boek, worden de relaties tussen mensen en gebeurtenissen transparanter en blijkt de importantie wel degelijk aanwezig te zijn. Eerlijkheid gebiedt derhalve te vermelden dat voor het Afrikaanse onderwerp er bij Belgische lezers meer betrokkenheid en emotie zal ontstaan dan bij de Nederlandse.
Dit alles laat onverlet dat Ondergrond een robuust en goed doordacht verhaal is geworden waar vooraf goed over is nagedacht welke onderwerpen de lezer het meest zal raken. Lezers die al eerder met de stijl van De Jonghe kennis hebben gemaakt, weten dat ze dan volledig op zijn kennis en kunde kunnen vertrouwen en verzekerd zijn van een inhoudelijk goed verhaal dat er ook dit keer weer toe doet. En politieke onderwerpen hebben nu eenmaal de reputatie dat ze niet makkelijk een oplossing over zich heen uitgestort zien worden.