Samantha Stroombergen debuteerde in 2018 met de thriller De witte kamer, het eerste deel met rechercheur Leon Coeur en zijn nichtje Hanna in de hoofdrol. Met dit boek won ze in 2019 de Gouden Strop voor de beste thriller van het jaar. In 2020 verscheen deel twee, Zij die zwijgt en sinds kort ligt De dwalenden overal in de winkel. Wij mochten haar een paar vragen stellen.

Wilde je altijd al auteur worden?

"Ja, dat is eigenlijk zo’n stereotiep verhaal," lacht Samantha. "Al sinds de basisschool, sinds dat ik 8 was ongeveer. Eerst wilde ik striptekenaar worden, maar op een gegeven moment ging ik de boeken van onder andere Thea Beckman lezen en toen dacht ik dat wil ik zelf ook, dat lijkt me erg leuk. En uiteindelijk is dat gelukkig ook gebeurd.

Ik heb hele lange tijd niet echt serieus geprobeerd om een boek te schrijven. Dat komt ook een beetje doordat er op de basisschool tegen me werd gezegd dat de auteurs die ervan kunnen leven op een hand te tellen zijn. Op een gegeven moment liep ik tijdens mijn studie Journalistiek en Nieuwe Media stage bij het openbaar ministerie in de journalistenpoel en toen begon het toch weer een beetje te kriebelen. Ik ging vaak naar zittingen toe en daardoor raakte ik geïnspireerd: er zijn best veel verhalen die te vertellen zijn. Tegelijkertijd recenseerde ik voor Hebban en dat kwam allemaal mooi samen."

Met De witte kamer won je meteen de Gouden Strop. Hoe was het om met je debuut meteen zo’n belangrijke prijs te winnen?

"Het was erg verrassend voor mij. Ik ben vrouw, ik was jong en debutant dus als je kijkt naar de statistieken dan waren die niet erg in mijn voordeel. Ik ging dus best wel relaxed naar die avond toe: leuk om eens mee te maken vond ik. Wat ook heel fijn was, was dat ik de stress niet heel erg heb gevoeld. Ik kan me voorstellen dat als je nu genomineerd bent, als je wat verder in je carrière bent, dat je die prijs dan nog liever wilt winnen."

Zorgde het winnen van de Gouden Strop voor extra druk tijdens het schrijven van je tweede boek?

"In eerste instantie niet. Op de dag van de uitreiking had ik een interview met Ilse Ruijters en zij stelde ook die vraag. Ik had zoiets van ‘ niet echt eigenlijk’, totdat ik hem won en er opeens best wel veel druk kwam te liggen op de kwaliteit van mijn tweede boek. Er ligt nu een bepaalde lat en je wilt niet opeens een stuk zakken."

Hoe ben je op de karakters Leon en Hanna gekomen?

"Ik heb al een manuscript geschreven voor De witte kamer met dezelfde personages erin. Leon was daarin nog steeds rechercheur en Hanna nog steeds studente criminologie, maar ze waren destijds geen familie van elkaar. Ik merkte dat het niet goed werkte want het werden eigenlijk twee afzonderlijke verhaallijnen. Ik kon Hanna wel vragen laten stellen aan Leon als ze hem toevallig tegenkwam in de politiebar, maar ook door Leons karakter, die een beetje norsig is, werkte dat niet lekker en kon ik dat niet te vaak doen. Daarom dacht ik op een gegeven moment dat het leuker was om ze een familieband te geven. De vrouw van Leon, Myrthe, bestond al in het eerste boek  en ik heb ze expres getrouwd laten zijn. Vaak zie je rechercheurs die gescheiden zijn en een moeilijke familieband hebben. Dat wilde ik dus niet, vandaar de familieband."

Heb je iets van jezelf in de karakters gestopt?

"Niet bewust. Zo lomp en nors als Leon soms is, misschien denk ik soms wel zo, maar ik zou nooit in het echt zo reageren, hahaha. Hanna wil heel graag alles goed doen en de regels volgen en zelf houd ik niet zo van hiërarchie. Daarin lijk ik dan wel weer een beetje op Leon. Ik denk dat ik een beetje de middenweg ben van de twee karakters."

Heb je al een idee hoeveel delen met Leon en Hanna je wilt schrijven?

"De dwalenden is het laatste deel. Toen ik met De witte kamer begon wist ik al dat ik drie boeken wilde schrijven. Ik wilde ruimte voor ze hebben om te groeien, maar ik houd zelf niet zo van series die eindeloos doorgaan. Op een gegeven kun je ook niet meer zo heel veel met je hoofdpersonages. Te veel ellende is niet goed, maar je personages niks laten beleven kan ook niet. Daarom vind ik drie delen een mooi aantal."

Heb je al een idee waar een vierde boek over zal gaan?

"Ik heb wel een idee en ik ben een heel klein beetje begonnen. Toen Zij die zwijgt uitkwam had ik de eerste versie van De dwalenden al af. Nu heb ik zoiets van ik kan even rustig doen en de tijd nemen om meer te lezen om inspiratie op te doen. Ik weet wel wat ik wil maar ik pak de tijd om research te doen. Zo heb ik pas het boek Stiff gekocht, dat gaat over dode lichamen en wat er gebeurd als je sterft etc."

Hoe ziet je schijfproces eruit?

"Ik denk dat ik een mix tussen een plotter en een pencer ben. Ik begin meestal met een grove schets van het boek. Ik vind dat belangrijk anders moet ik steeds met terugwerkende kracht een spoor achterlaten en ik wil graag weten waar ik naartoe aan het bewegen ben. Maar tegelijkertijd heb ik ook regelmatig dat ik aan het schrijven ben en dat mijn personages opeens een andere kant opgaan of dat het toch logischer is om links te bewegen terwijl ik rechts had bedacht.

Ik heb een aantal vaste proeflezer waaronder mijn moeder en Lucia van den Brink. Zij is auteur bij Ambo/Anthos en schrijft in een ander genre dan ik, dus het is interessant om haar visie te horen."

Zou je ooit een ander genre willen schrijven?

"Ik hou ervan om me te blijven ontwikkelen en om te groeien en nieuwe dingen te proberen. Ik houd niet van formuleschrijven, dus telkens hetzelfde trucje herhalen omdat het werkt. Daarom ben ik ook niet zo’n fan van lange series. Ik zou graag eens een uitstapje maken naar een dystopische roman of een historische roman."

Met wie zou je graag een boek willen schrijven?

"Ik ben de laatste tijd erg fan van de boeken van Fredrik Backman. Hij zet zijn personages fantastisch neer. Ik zou graag dingen van hem willen leren."

Lees je recensies over je boeken?

"Dat deed ik wel, maar ik merkte dat ik er een beetje obsessief in begon te worden. Iedere dag was ik aan het checken en dan kun je tien goede recensies lezen en een slechte en dan blijft die slechte je bij. Terwijl wat de ene slecht vindt, vindt de ander weer goed, dus je kunt het nooit helemaal goed doen. Ik las laatst een artikel van iemand die zei dat je slechte geluiden eigenlijk moet omarmen want hoe meer je groeit hoe meer je dat ook krijgt."