Het eerste dat opvalt aan Nooit meer terug van Tim Weaver is het opvallende uiterlijk dat de uitgever dit boek heeft gegeven. Het lijkt net een kistje met op de zijkant de titel gedrukt met witte letters op een blauwe ondergrond. Het bevat ruim 550 pagina´s en is verdeeld in 72 korte hoofdstukken en 5 delen. Het eerste deel speelt zich af in 2007. We maken kennis met David Raker. Een korte terugblik in het verleden met een dreiging aan het eind van dit deel. Het vervolg speelt zich af in 2012 en begint met de vondst van een lijk vlakbij de plaats waar David Raker naartoe gegaan is na een zware verwonding die hij bij de politie tijdens zijn werk opgelopen heeft. Hij is nog herstellende hiervan, zowel geestelijk als lichamelijk. Dan wordt hij benaderd door een ex-vriendin van hem, Emily. Haar zus en hele gezin zijn plotseling verdwenen, terwijl alles in huis er op lijkt dat ze zo tijdens hun bezigheden alles hebben laten vallen. Er is niets gestolen, geen inbraak en geen sporen van geweld. Helemaal niets. Waar zijn ze en waarom zo gehaast? Emily roept de hulp in van David om de familie op te sporen. David vraagt zich af waarom hoofdinspecteur Rocastle betrokken bij beide zaken? Vragen die David probeert op te lossen. Er volgt een gevaarlijke speurtocht waarbij ook zijn eigen leven gevaar dreigt. Weet David het gezin op te sporen?

Nooit meer terug is een boek dat de lezer raakt. Bij tijd en wijlen is het boek van Weaver enorm heftig. Dit komt onder andere door de beschrijving van het geweld. De expliciete schrijfstijl van Tim Weaver is pittig. De beschrijvingen van de omgeving waar het zich afspeelt, zijn uitgebreid zodat je je een goed beeld kunt vormen van de omgeving en je volledig in kunt leven in de situatie.

David Raker, de hoofdpersoon in Nooit meer terug, is een moedig en gedreven persoon die er alles aan doet om het gezin te vinden. Hij speelt daarbij soms letterlijk met zijn eigen leven. Het enige kritiekpunt is het feit dat hij zich wel heel vaak uit onmogelijke posities weet te redden. Hoe realistisch is dit?

De auteur weet bij de lezer een onbestemd gevoel op te roepen en dat is een compliment waard. Het gevoel dat er iets niet klopt of dat er iets dreigt is een van de facetten wat een goede thriller in zich huisvest. Nooit meer terug is hier een uitstekend voorbeeld van. Het blijft daarbij gissen wat dit onbestemde gevoel oproept, totdat Weaver zijn climax presenteert. Hij maakt daarbij gebruik van kleine, subtiele opmerkingen. Die blijken achteraf een duidelijke aanwijzing te zijn en een onherroepelijk aha-moment volgt dan. Hieruit blijkt wel dat spanning steeds aanwezig is in Nooit meer terug. Onverwachte wendingen presenteert Weaver in overvloed en over het slot van het boek kan niet teveel gezegd worden, maar dat het een klapper was kan wel vermeld worden. Een thriller zoals het een thriller betaamt!