Zijn debuut sloeg in 2014 in als een bom. Het werd door sommigen ook wel de beste thriller ooit genoemd. Als dat het niet zou zijn, dan in elk geval het beste debuut ooit. We hebben het natuurlijk over Ik ben Pelgrim van de Australische auteur Terry Hayes. Al snel erna werd bekend dat zijn volgende boek geen opvolger zou zijn en The year of the Locust zou gaan heten; Het jaar van de Sprinkhaan in onze vaderlandse taal. Niemand had kunnen bevroeden dat het bijna tien jaar (!) zou duren eer het boek er zou komen. Gelukkig, Het jaar van de Sprinkhaan is er nu eindelijk. Volgend risico; wat als Hayes het niveau van zijn eerste boek niet haalt...? Lees deze recensie om erachter te komen wat wij bij ThrillZone vinden van deze thriller!
Maak kennis met Kane, ook wel Ridley genaamd. Hij is een CIA-spion die opereert in de Verboden Gebieden, de meest gevaarlijke en afgelegen oorden op onze planeet. Die liggen op de grens van Afghanistan, Pakistan en Iran. Zijn doelwit; het Leger van de Zuiveren, een soort Al-Qaeda 2.0 met snode plannen. Daarvoor wordt hij Iran in gestuurd. Niet bepaald een vakantieoord dat in de top 3 van Tripadvisor staat.
Dat gaat niet goed; hij komt in de problemen en moet letterlijk vluchten voor zijn leven. Terug in de V.S. rijst de vraagt; hoe nu verder? Want Abu Muslim al-Tundra, de mysterieuze chef van het Leger van de Zuiveren, leeft nog steeds. En ze zijn iets gigantisch van plan, iets wat ze ook wel ‘groots vuurwerk’ noemen. Dat moet ten koste van alles voorkomen worden. Maar hoever is Kane bereid te gaan?
Laten we direct met de deur in huis vallen; Het jaar van de Sprinkhaan was het wachten meer dan waard. Sterker nog, het is een van de beste -zo niet de beste- thrillers die we de laatste jaren lazen.
Hayes laat zien geen eendagsvlieg te zijn. Zijn kenmerkende schrijfstijl -filmisch, vlot en toegankelijk- zorgt ervoor dat de lezer direct aan Het jaar van de Sprinkhaan gekluisterd zit. De auteur begint met een schijnbaar toevallige inleiding, waarbij twee jongens in Siberië geconfronteerd worden met stropers en de dood van hun vader. Het blijkt echter een geniale introductie te zijn van een van de meest toonaangevende personages van het boek.
Deze genialiteit zet zich gedurende de 760 pagina’s voort. Niets wordt door Hayes aan het toeval overgelaten. Alle gebeurtenissen, hoe nietszeggend ook, vallen naadloos als een Jan van Haasteren-puzzel in elkaar. Die gebeurtenissen worden vooral in de ik-persoon vanuit Kane verteld, maar zo nu en dan verspringt de vertelwijze; dan is Kane de verhaalverteller op een afstandje, als er zaken zijn waar hij niet bij is geweest.
Over Kane gesproken; net zoals de Pelgrim in het debuut, weet Hayes van hem een uitstekend geportretteerde spion te maken. Hij is kundig, intelligent, maar twijfelt ook regelmatig. Bovendien heeft hij een hartstochtelijke relatie met Rebecca; deze menselijke kant zorgt ervoor dat Kane een driedimensionaal karakter wordt.
De verhaallijn is er eentje die de lezer aantrekt en niet meer loslaat. Het is een achtbaan van gebeurtenissen en emoties, rijk van details en ervaringen. Zo trek je met Kane door de woestijn van Iran, reis je mee op een ultrageheime onderzeeër en ben je bij een nietsontziende raketaanval met een hypermodern wapen.
Op ¾ van Het jaar van de Sprinkhaan tovert Hayes bovendien ineens een plottwist uit zijn mouw die de lezer enorm zal verrassen. Of iedereen dit zal waarderen is de vraag, maar wij smulden ervan. Even maakt Hayes qua sprong in het verhaal een uitstapje die laat zien dat hij als verteller het spionagegenre moeiteloos kan overstijgen. Het is een verrijking voor Het jaar van de Sprinkhaan, die uiteindelijk natuurlijk -letterlijk- een explosieve climax kent.
We hebben er tien jaar op mogen wachten, maar Het jaar van de Sprinkhaan was de moeite van het op-de-handen-zitten meer dan waard. Het is een van de beste thrillers van de laatste jaren, voor velen wellicht zelfs dé beste. Hopelijk duurt het niet wéér tien jaar voordat Hayes met een nieuwe titel komt, want het genre verdient zijn boeken. Wat een leeservaring.
