De laatste jaren verschijnen regelmatig boeken over speciale legereenheden. Eric Haney's Delta Force, Mark Owen's Geen gemakkelijke dag: allemaal spitsen ze zich toe op het leven in de meest elitaire eenheden van de legers over de hele wereld. Maar nooit zagen we dergelijke boeken over onze Zuiderburen, laat staan onze eigen Unit Interventie Mariniers of Commando's. In België zijn de speciale eenheden die de politie bijstaan in arrestaties, gijzelingen en schietpartijen bekend als de Groep Diane. Net als de Nederlandse tegenhanger, ontstond Diane in 1972 na de rampzalig verlopen gijzeling van Israëlische sporters in München. Tegenwoordig heeft de eenheid de naam Commissariaat-Generaal Special Units (CGSU). Ondanks alle naamwisselingen, is de missie van de eenheid nog steeds hetzelfde: net als Diane, op jacht, maar dan op criminelen. Stephan Gallon mocht achttien maanden met de eenheid meelopen. Het resultaat is het boek Operatie Diane.
Operatie Diane beschrijft tig missies. Daartoe gebruikt Galon de geïnterviewden op een uitstekende manier: zij beschrijven uit eerste hand de toelatingstests, maar ook de trainingen, de verliezen die zij leden tijdens missies en uiteindelijk de missies zelf. En daar is het de lezer misschien uiteindelijk wel om te doen: de operaties. En Galon stelt niet teleur: menig oproep passeert de revue, waardoor hij ons een inzicht biedt in de werkzaamheden van deze 'mannen in zwart'. Gijzelingen, bommeldingen, zelfmoordpogingen: alles maken de mannen van de CGSU mee. De lezer kijkt met hun mee in sneltreinvaart. Galon haalt de vaart geen een moment uit het verhaal, schiet tussen missies en perspectieven, en daardoor verveelt het boek ook geen moment. Deze verschuiving tussen verhaallijnen is niet echt verwarrend: er zit toch al niet echt lijn in het boek maar dat is niet negatief. Daartoe leent het onderwerp zich misschien ook niet echt. In Nederland zijn we met bepaalde personages of operaties niet bekend, maar de Bende van Nijvel en Dutroux zijn dat wel. In België hebben ze in de loop der jaren met best wel wat zware criminaliteit te maken gehad. De CGSU is dan ook dag en nacht in de weer.
Stephan Galon heeft een fijne schrijfstijl. Het boek leest echt als een spannend jongensverhaal en voor je het weet zit je weer in een van die dikke BMW's achter een crimineel aan. De ontbrekende rode lijn in het boek is geenszins storend, net als het springen tussen de perspectieven. Wat overigens voor de Nederlandse lezers misschien wel even wennen is, is het Vlaamse taalgebruik. Op sommige onderdelen verschilt dit nog wel eens een beetje van het ABN wat wij kennen. Maar dat is geen probleem, het is altijd direct duidelijk wat Galon bedoelt.
Operatie Diane is een mooi boek om eens een kijkje te mogen nemen bij de werkzaamheden van de "mannen in zwart". Wordt het niet eens tijd om ook een Nederlandse tegenhanger te schrijven?
Operatie Diane beschrijft tig missies. Daartoe gebruikt Galon de geïnterviewden op een uitstekende manier: zij beschrijven uit eerste hand de toelatingstests, maar ook de trainingen, de verliezen die zij leden tijdens missies en uiteindelijk de missies zelf. En daar is het de lezer misschien uiteindelijk wel om te doen: de operaties. En Galon stelt niet teleur: menig oproep passeert de revue, waardoor hij ons een inzicht biedt in de werkzaamheden van deze 'mannen in zwart'. Gijzelingen, bommeldingen, zelfmoordpogingen: alles maken de mannen van de CGSU mee. De lezer kijkt met hun mee in sneltreinvaart. Galon haalt de vaart geen een moment uit het verhaal, schiet tussen missies en perspectieven, en daardoor verveelt het boek ook geen moment. Deze verschuiving tussen verhaallijnen is niet echt verwarrend: er zit toch al niet echt lijn in het boek maar dat is niet negatief. Daartoe leent het onderwerp zich misschien ook niet echt. In Nederland zijn we met bepaalde personages of operaties niet bekend, maar de Bende van Nijvel en Dutroux zijn dat wel. In België hebben ze in de loop der jaren met best wel wat zware criminaliteit te maken gehad. De CGSU is dan ook dag en nacht in de weer.
Stephan Galon heeft een fijne schrijfstijl. Het boek leest echt als een spannend jongensverhaal en voor je het weet zit je weer in een van die dikke BMW's achter een crimineel aan. De ontbrekende rode lijn in het boek is geenszins storend, net als het springen tussen de perspectieven. Wat overigens voor de Nederlandse lezers misschien wel even wennen is, is het Vlaamse taalgebruik. Op sommige onderdelen verschilt dit nog wel eens een beetje van het ABN wat wij kennen. Maar dat is geen probleem, het is altijd direct duidelijk wat Galon bedoelt.
Operatie Diane is een mooi boek om eens een kijkje te mogen nemen bij de werkzaamheden van de "mannen in zwart". Wordt het niet eens tijd om ook een Nederlandse tegenhanger te schrijven?
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Operatie Diane beschrijft tig missies. Daartoe gebruikt Galon de geïnterviewden op een uitstekende manier: zij beschrijven uit eerste hand de toelatingstests, maar ook de trainingen, de verliezen die zij leden tijdens missies en uiteindelijk de missies zelf. En daar is het de lezer misschien uiteindelijk wel om te doen: de operaties. En Galon stelt niet teleur: menig oproep passeert de revue, waardoor hij ons een inzicht biedt in de werkzaamheden van deze 'mannen in zwart'. Gijzelingen, bommeldingen, zelfmoordpogingen: alles maken de mannen van de CGSU mee. De lezer kijkt met hun mee in sneltreinvaart. Galon haalt de vaart geen een moment uit het verhaal, schiet tussen missies en perspectieven, en daardoor verveelt het boek ook geen moment. Deze verschuiving tussen verhaallijnen is niet echt verwarrend: er zit toch al niet echt lijn in het boek maar dat is niet negatief. Daartoe leent het onderwerp zich misschien ook niet echt. In Nederland zijn we met bepaalde personages of operaties niet bekend, maar de Bende van Nijvel en Dutroux zijn dat wel. In België hebben ze in de loop der jaren met best wel wat zware criminaliteit te maken gehad. De CGSU is dan ook dag en nacht in de weer.
Stephan Galon heeft een fijne schrijfstijl. Het boek leest echt als een spannend jongensverhaal en voor je het weet zit je weer in een van die dikke BMW's achter een crimineel aan. De ontbrekende rode lijn in het boek is geenszins storend, net als het springen tussen de perspectieven. Wat overigens voor de Nederlandse lezers misschien wel even wennen is, is het Vlaamse taalgebruik. Op sommige onderdelen verschilt dit nog wel eens een beetje van het ABN wat wij kennen. Maar dat is geen probleem, het is altijd direct duidelijk wat Galon bedoelt.
Operatie Diane is een mooi boek om eens een kijkje te mogen nemen bij de werkzaamheden van de "mannen in zwart". Wordt het niet eens tijd om ook een Nederlandse tegenhanger te schrijven?