Pascal Engman is een van de Scandinavische thrillerauteurs die de laatste jaren opeens op onze radar verscheen. Met het uitstekende Patriotten kwam in 2018 op de Nederlandstalige markt. Erna schreef hij enkele delen in de reeks rondom politieagente Vanessa Frank en de bad boy gone good Nicolas Paredes. Het duo maakte indruk. Inmiddels zijn we alweer toe aan deel vier met de alleszeggende titel Cocaïne.
Het is oorlog in de straten van Stockholm. Rivaliserende bendes zitten achter elkaar aan en vermoorden elkaars leden. Dit doen ze in woonwijken waar het gewone leven doorgaat, wat de situatie voor de politie zorgwekkend maakt.
Tegelijkertijd wordt er in het noorden van Zweden aan de kust het verminkte lijk van een man gevonden. Het lijkt alsof hij een ongeluk heeft gehad. Iets later spoelen pakjes cocaïne aan. Wat is het verband?
Engman staat bekend om zijn rauwe, realistische thrillers. Cocaïne is hier misschien wel het meest exemplarisch in. Het is een van de meest heftige Scandi’s in de Frank & Paredes-reeks. Als we Engman mogen geloven, gaat onder het laagje vernis van de ‘perfecte Zweedse samenleving’ een heimelijke oorlog schuil; die van immigranten die in het slechte milieu terecht zijn gekomen. Ze zitten in de drugswereld en willen de grootste worden. Engman portretteert die strijd op indrukwekkende wijze in Cocaïne. De hoofdpersoon aan de kant van de ‘slechteriken’, Said, is een Afrikaanse immigrant van de tweede graad. De jeugd uit de achterstandswijk Husby volgt hem blind. Hij wil de Escobar van Europa worden en gaat daarin over lijken. Wellicht is dat wat vergezocht, maar de problematiek is kristalhelder; jeugd die geen normaal werk kan krijgen, loopt het grote risico in de criminaliteit terecht te komen. Het is niet moeilijk om deze situatie te verplaatsen naar de Nederlandse maatschappij, waar we momenteel ook grote problemen hebben met aanslagen met explosieven en ander aan criminaliteit gerelateerd geweld. Het maakt van het lezen van Cocaïne een confronterende ervaring.
Vanessa Frank en Nicolas Paredes gaan al even mee, en ook in Cocaïne evolueren ze verder. De twee zijn elkaar uit het oog verloren maar moeten noodgedwongen weer samenwerken. Daarin doet Frank alles om haar stiefkind te beschermen. Het geeft met name haar dat menselijke tintje. Paredes is nog steeds de vechtmachine met een klein hartje. Hoe Engman hen ooit bedacht? Dat lees je in ons interview met hem nog eens terug.
De plot is zoals gezegd confronterend, realistisch en rauw. Engman vergroot de problemen in de Zweedse maatschappij uit en positioneert deze op grootste wijze in een spannend verhaal. Want uiteindelijk is Cocaïne een rauwe, flitsende thriller waarin Engman wederom laat zien een auteur te zijn waar rekening mee gehouden moet worden. Hij schrijft gemakkelijk, trekt de lezer snel het verhaal in en laat deze pas na de laatste pagina los. Daarin hanteert hij slim verschillende versnellingen. Hij neemt even tijd om de pionnen op het schaakbord te zetten. In het midden clasht het even heftig, waarna de auteur snelheid terugneemt om vervolgens richting het eind de hoogste versnelling in te schakelen. Cocaïne wegleggen is dan geen optie meer; het boek zal en moet uit.
Met Cocaïne laat Engman zien in de top van het Scandi-genre thuis te horen. Het boek is spannend, meeslepend, rauw en realistisch.
