In 2003 vielen de Verenigde Staten en Groot-Brittannië het Irak van Saddam Hoessein binnen. De strijd was snel gestreden en overal in Irak werd de Stars n’ Stripes gehesen. Maar de strijd ging niet zonder slag of stoot. Met name de eerste troepen die Irak in gingen, kregen het zwaar te verduren. In Generation Kill, een uitstekend oogverslag van Rolling Stone-journalist Evan Wright, maakten we kennis met een peloton gepokt en gemazelde verkenningsmariniers. Zij waren de eersten die het land van Mesopotamië betraden en maakten van alles mee. Het boek werd in serievorm bekend bij het grote publiek. Wat weinig mensen weten, is dat ook de leidinggevende van het peloton een boek schreef over zijn ervaringen. Nathaniel Fick schreef One bullet away.
Fick kwam bij de mariniers in 1998 en streed in Afghanistan en Irak. Hij verliet het leger in 2003, nadat hij was uitgezonden naar Irak. Thuis bleef hij met de beelden zitten van de strijd in Irak. Zijn peloton reed in ongepantserde Humvee jeeps Irak binnen en verkocht zijn huid duur. Dit zorgde voor vele Iraakse doden, soms zelfs onder burgers. In One bullet away maken we, zoals vaker in dit soort biografieën, ook kennis met de opleiding en training van de soldaat in kwestie. Bij Fick is het vooral het eeuwige wachten en het in herhaling vallen van de oefeningen wat klok slaat. Niet dat hij het saai beschrijft; integendeel. Fick komt over als een luitenant die actie wil maar tegelijkertijd ook geen fouten duldt. Het zorgt voor een aangenaam dilemma. Dan komt de call voor Fick. Hij moet zijn peloton voorbereiden op een invasie van Irak. Ook dat doet hij met de ambitieuze drive die hij heeft. Maar als ze dan eindelijk Irak binnenvallen, is het bijna een anti-climax voor hem. Niet dat ze geen actie meemaken; integendeel. Maar de incompetentie van zijn leidinggevenden en de slechte bevelen die ze krijgen, zorgen voor veel irritatie en woede bij de anders zo rustige Nathaniel Fick. Het gaat zelfs zover, dat hij op een gegeven moment twee burgerslachtoffers voor de voeten van zijn leidinggevende laat neerleggen om ze toch eindelijk te kunnen evacueren naar een hospitaal.
Fick beschrijft het soldatenleven in One bullet away treffend. Wachten, wachten en nog eens wachten. En als het dan zover is, is het nagenoeg altijd een anticlimax. Raadselachtige bevelen, slechte uitrusting, burgerslachtoffers; je hebt het er maar mee te doen. Fick blijft zover hij kan, de leidinggevende die hij wil zijn; rationeel, rustig, en weloverwogen. Maar dat lukt zoals eerder gezegd dus lang niet altijd. De grootste les; blijf dicht bij je zelf, dan kom je het verst.
Fick kwam bij de mariniers in 1998 en streed in Afghanistan en Irak. Hij verliet het leger in 2003, nadat hij was uitgezonden naar Irak. Thuis bleef hij met de beelden zitten van de strijd in Irak. Zijn peloton reed in ongepantserde Humvee jeeps Irak binnen en verkocht zijn huid duur. Dit zorgde voor vele Iraakse doden, soms zelfs onder burgers. In One bullet away maken we, zoals vaker in dit soort biografieën, ook kennis met de opleiding en training van de soldaat in kwestie. Bij Fick is het vooral het eeuwige wachten en het in herhaling vallen van de oefeningen wat klok slaat. Niet dat hij het saai beschrijft; integendeel. Fick komt over als een luitenant die actie wil maar tegelijkertijd ook geen fouten duldt. Het zorgt voor een aangenaam dilemma. Dan komt de call voor Fick. Hij moet zijn peloton voorbereiden op een invasie van Irak. Ook dat doet hij met de ambitieuze drive die hij heeft. Maar als ze dan eindelijk Irak binnenvallen, is het bijna een anti-climax voor hem. Niet dat ze geen actie meemaken; integendeel. Maar de incompetentie van zijn leidinggevenden en de slechte bevelen die ze krijgen, zorgen voor veel irritatie en woede bij de anders zo rustige Nathaniel Fick. Het gaat zelfs zover, dat hij op een gegeven moment twee burgerslachtoffers voor de voeten van zijn leidinggevende laat neerleggen om ze toch eindelijk te kunnen evacueren naar een hospitaal.
Fick beschrijft het soldatenleven in One bullet away treffend. Wachten, wachten en nog eens wachten. En als het dan zover is, is het nagenoeg altijd een anticlimax. Raadselachtige bevelen, slechte uitrusting, burgerslachtoffers; je hebt het er maar mee te doen. Fick blijft zover hij kan, de leidinggevende die hij wil zijn; rationeel, rustig, en weloverwogen. Maar dat lukt zoals eerder gezegd dus lang niet altijd. De grootste les; blijf dicht bij je zelf, dan kom je het verst.
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Fick kwam bij de mariniers in 1998 en streed in Afghanistan en Irak. Hij verliet het leger in 2003, nadat hij was uitgezonden naar Irak. Thuis bleef hij met de beelden zitten van de strijd in Irak. Zijn peloton reed in ongepantserde Humvee jeeps Irak binnen en verkocht zijn huid duur. Dit zorgde voor vele Iraakse doden, soms zelfs onder burgers. In One bullet away maken we, zoals vaker in dit soort biografieën, ook kennis met de opleiding en training van de soldaat in kwestie. Bij Fick is het vooral het eeuwige wachten en het in herhaling vallen van de oefeningen wat klok slaat. Niet dat hij het saai beschrijft; integendeel. Fick komt over als een luitenant die actie wil maar tegelijkertijd ook geen fouten duldt. Het zorgt voor een aangenaam dilemma. Dan komt de call voor Fick. Hij moet zijn peloton voorbereiden op een invasie van Irak. Ook dat doet hij met de ambitieuze drive die hij heeft. Maar als ze dan eindelijk Irak binnenvallen, is het bijna een anti-climax voor hem. Niet dat ze geen actie meemaken; integendeel. Maar de incompetentie van zijn leidinggevenden en de slechte bevelen die ze krijgen, zorgen voor veel irritatie en woede bij de anders zo rustige Nathaniel Fick. Het gaat zelfs zover, dat hij op een gegeven moment twee burgerslachtoffers voor de voeten van zijn leidinggevende laat neerleggen om ze toch eindelijk te kunnen evacueren naar een hospitaal.
Fick beschrijft het soldatenleven in One bullet away treffend. Wachten, wachten en nog eens wachten. En als het dan zover is, is het nagenoeg altijd een anticlimax. Raadselachtige bevelen, slechte uitrusting, burgerslachtoffers; je hebt het er maar mee te doen. Fick blijft zover hij kan, de leidinggevende die hij wil zijn; rationeel, rustig, en weloverwogen. Maar dat lukt zoals eerder gezegd dus lang niet altijd. De grootste les; blijf dicht bij je zelf, dan kom je het verst.