Ineens was daar in 2015 de in Glasgow wonende Mason Cross (1979) met zijn Het jachtseizoen. In zijn boek introduceert de Brit protagonist Carter Blake. Blake is een zonderling figuur, die zijn werk heeft gemaakt van het vinden van mensen. Bij voorkeur mensen die niet gevonden willen worden. Blake kan daarbij bogen op zijn carrière bij Winterlong, een ultrageheime militaire eenheid. In opvolger De samaritaan mag Carter Blake weer aan het werk. En ook dit keer met gevaar voor eigen leven.
In Los Angeles worden de lijken van drie vrouwen aangetroffen. Hun keel doorgesneden en hun lijf bewerkt met een mes. Een lugubere daad, uitgevoerd door een psychopaat die weet wat hij doet. De politie staat voor een raadsel en rechercheur Rachel Allen, zelf ook niet van onbesproken gedrag, moet samen met partner Mazzucco aan de bak. Ze krijgen hulp uit onverwachte hoek: Carter Blake is persoonlijk betrokken bij de zaak en biedt zijn diensten aan. Want hij meent de dader te kennen. Maar is Blake niet zelf de dader?
We vergeleken Het jachtseizoen van Mason Cross met het werk van Lee Child. Zijn Jack Reacher is een fenomeen, maar Cross kwam met zijn debuut vervaarlijk dichtbij. Overigens werd deze mening niet door iedereen gedeeld. Critici vonden zijn debuut niet bijster origineel. Kan hij deze lijn doorzetten in De samaritaan? Ja. De zaken die Het jachtseizoen zo goed maakten, zijn in dit boek ook weer nadrukkelijk aanwezig. Een mysterieuze maar toch ook sympathieke hoofpersoon; een heftige moordzaak; en een plot waar je u tegen zegt.
Zo worden in dit tweede deel de sluiers rondom het verleden van hoofdpersoon Carter Blake iets opgelicht, maar blijft zijn geschiedenis vooral nog steeds in mist gehuld. En dat doet het verhaal goed, want Blake blijft daarmee voor de lezer enigszins onvoorspelbaar. Zijn talenten zijn echter wel degelijk helder; een vechter pur sang, maar bovenal een speurneus waar Sherlock Holmes geduchte concurrentie van zou hebben ervaren in het Londen van zijn tijd. De scherpte van zijn karakter spat van de pagina’s en dat is genieten geblazen. Het is een van de draagpijlers van De samaritaan. En de zaak waar Blake zich op werpt, is luguber. De thrillerliefhebber zal dit zeker kunnen waarderen, maar de wat zwakkere magen moeten zo nu en dan een tandje bijzetten om door het verhaal heen te komen.
De samaritaan is spannend en met recht een thriller te noemen. Het boek moet de spanning echter niet hebben van de vraag ‘wie is de dader’, want dat weet je vrij snel. Althans, dat lijkt zo. Waar die spanning dan wel vandaan komt, is de onderhuidse dreiging van het steeds kunnen toeslaan door de samaritaan. Wanneer en waar, dat weet de lezer net zomin als Blake en consorten. En dat zorgt voor een ongemakkelijke suspense die de lezer op het puntje van de stoel zal houden. Tegen het eind bevindt Carter Blake zich wederom (want ook in Het jachtseizoen was dit het geval) in een race tegen de klok en de samaritaan. Daartoe weet Cross de spanning goed op te bouwen: de hoofdstukken worden korter en de vaart komt er steeds meer in. Cross doet in De samaritaan alles volgens het –schrijf-een-goede-thriller-boekje; de opbouw van de thriller is redelijk conventioneel, maar daardoor geenszins storend: zoals vaker met dit soort boeken wordt er eerst in de verkeerde richting gezocht en zal zelfs de hoofdrolspeler nog even in de spotlights komen te staan van de opsporingsdiensten. De lezer weet echter dat dit wel los zal lopen.
Cross is een beginnend schrijver, maar daar is nergens ook maar iets van te merken. Niet voor niets wordt de Brit inmiddels vergeleken met grootmeester Lee Child en ook in De samaritaan bewijst Cross dat hij ‘dit gevecht’ niet uit de weg gaat. Sterker nog, hij gaat er frontaal in en dat levert hem wel degelijk punten op. De dialogen zijn snel en spitsvondig en Cross schrijft erg gemakkelijk, wat het lezen ook aangenaam maakt. Het is nergens te moeilijk. De lezer zal de 450 pagina’s dan ook in niet al te lange tijd verorberen. Daarbovenop is er de climax die je wellicht niet had zien aan komen. De oplettende lezer zal echter wel een idee hebben waar het verhaal naartoe zal gaan richting het eind.
Kort door de bocht is het lezen van De samaritaan een heerlijke achtbaanrit waar de lezer zich uitstekend mee zal vermaken. Puur genieten, deze thriller!
Lee Child en Jack Reacher? Schuif eens op, jullie hebben serieuze concurrentie!
In Los Angeles worden de lijken van drie vrouwen aangetroffen. Hun keel doorgesneden en hun lijf bewerkt met een mes. Een lugubere daad, uitgevoerd door een psychopaat die weet wat hij doet. De politie staat voor een raadsel en rechercheur Rachel Allen, zelf ook niet van onbesproken gedrag, moet samen met partner Mazzucco aan de bak. Ze krijgen hulp uit onverwachte hoek: Carter Blake is persoonlijk betrokken bij de zaak en biedt zijn diensten aan. Want hij meent de dader te kennen. Maar is Blake niet zelf de dader?
We vergeleken Het jachtseizoen van Mason Cross met het werk van Lee Child. Zijn Jack Reacher is een fenomeen, maar Cross kwam met zijn debuut vervaarlijk dichtbij. Overigens werd deze mening niet door iedereen gedeeld. Critici vonden zijn debuut niet bijster origineel. Kan hij deze lijn doorzetten in De samaritaan? Ja. De zaken die Het jachtseizoen zo goed maakten, zijn in dit boek ook weer nadrukkelijk aanwezig. Een mysterieuze maar toch ook sympathieke hoofpersoon; een heftige moordzaak; en een plot waar je u tegen zegt.
Zo worden in dit tweede deel de sluiers rondom het verleden van hoofdpersoon Carter Blake iets opgelicht, maar blijft zijn geschiedenis vooral nog steeds in mist gehuld. En dat doet het verhaal goed, want Blake blijft daarmee voor de lezer enigszins onvoorspelbaar. Zijn talenten zijn echter wel degelijk helder; een vechter pur sang, maar bovenal een speurneus waar Sherlock Holmes geduchte concurrentie van zou hebben ervaren in het Londen van zijn tijd. De scherpte van zijn karakter spat van de pagina’s en dat is genieten geblazen. Het is een van de draagpijlers van De samaritaan. En de zaak waar Blake zich op werpt, is luguber. De thrillerliefhebber zal dit zeker kunnen waarderen, maar de wat zwakkere magen moeten zo nu en dan een tandje bijzetten om door het verhaal heen te komen.
De samaritaan is spannend en met recht een thriller te noemen. Het boek moet de spanning echter niet hebben van de vraag ‘wie is de dader’, want dat weet je vrij snel. Althans, dat lijkt zo. Waar die spanning dan wel vandaan komt, is de onderhuidse dreiging van het steeds kunnen toeslaan door de samaritaan. Wanneer en waar, dat weet de lezer net zomin als Blake en consorten. En dat zorgt voor een ongemakkelijke suspense die de lezer op het puntje van de stoel zal houden. Tegen het eind bevindt Carter Blake zich wederom (want ook in Het jachtseizoen was dit het geval) in een race tegen de klok en de samaritaan. Daartoe weet Cross de spanning goed op te bouwen: de hoofdstukken worden korter en de vaart komt er steeds meer in. Cross doet in De samaritaan alles volgens het –schrijf-een-goede-thriller-boekje; de opbouw van de thriller is redelijk conventioneel, maar daardoor geenszins storend: zoals vaker met dit soort boeken wordt er eerst in de verkeerde richting gezocht en zal zelfs de hoofdrolspeler nog even in de spotlights komen te staan van de opsporingsdiensten. De lezer weet echter dat dit wel los zal lopen.
Cross is een beginnend schrijver, maar daar is nergens ook maar iets van te merken. Niet voor niets wordt de Brit inmiddels vergeleken met grootmeester Lee Child en ook in De samaritaan bewijst Cross dat hij ‘dit gevecht’ niet uit de weg gaat. Sterker nog, hij gaat er frontaal in en dat levert hem wel degelijk punten op. De dialogen zijn snel en spitsvondig en Cross schrijft erg gemakkelijk, wat het lezen ook aangenaam maakt. Het is nergens te moeilijk. De lezer zal de 450 pagina’s dan ook in niet al te lange tijd verorberen. Daarbovenop is er de climax die je wellicht niet had zien aan komen. De oplettende lezer zal echter wel een idee hebben waar het verhaal naartoe zal gaan richting het eind.
Kort door de bocht is het lezen van De samaritaan een heerlijke achtbaanrit waar de lezer zich uitstekend mee zal vermaken. Puur genieten, deze thriller!
Lee Child en Jack Reacher? Schuif eens op, jullie hebben serieuze concurrentie!
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
In Los Angeles worden de lijken van drie vrouwen aangetroffen. Hun keel doorgesneden en hun lijf bewerkt met een mes. Een lugubere daad, uitgevoerd door een psychopaat die weet wat hij doet. De politie staat voor een raadsel en rechercheur Rachel Allen, zelf ook niet van onbesproken gedrag, moet samen met partner Mazzucco aan de bak. Ze krijgen hulp uit onverwachte hoek: Carter Blake is persoonlijk betrokken bij de zaak en biedt zijn diensten aan. Want hij meent de dader te kennen. Maar is Blake niet zelf de dader?
We vergeleken Het jachtseizoen van Mason Cross met het werk van Lee Child. Zijn Jack Reacher is een fenomeen, maar Cross kwam met zijn debuut vervaarlijk dichtbij. Overigens werd deze mening niet door iedereen gedeeld. Critici vonden zijn debuut niet bijster origineel. Kan hij deze lijn doorzetten in De samaritaan? Ja. De zaken die Het jachtseizoen zo goed maakten, zijn in dit boek ook weer nadrukkelijk aanwezig. Een mysterieuze maar toch ook sympathieke hoofpersoon; een heftige moordzaak; en een plot waar je u tegen zegt.
Zo worden in dit tweede deel de sluiers rondom het verleden van hoofdpersoon Carter Blake iets opgelicht, maar blijft zijn geschiedenis vooral nog steeds in mist gehuld. En dat doet het verhaal goed, want Blake blijft daarmee voor de lezer enigszins onvoorspelbaar. Zijn talenten zijn echter wel degelijk helder; een vechter pur sang, maar bovenal een speurneus waar Sherlock Holmes geduchte concurrentie van zou hebben ervaren in het Londen van zijn tijd. De scherpte van zijn karakter spat van de pagina’s en dat is genieten geblazen. Het is een van de draagpijlers van De samaritaan. En de zaak waar Blake zich op werpt, is luguber. De thrillerliefhebber zal dit zeker kunnen waarderen, maar de wat zwakkere magen moeten zo nu en dan een tandje bijzetten om door het verhaal heen te komen.
De samaritaan is spannend en met recht een thriller te noemen. Het boek moet de spanning echter niet hebben van de vraag ‘wie is de dader’, want dat weet je vrij snel. Althans, dat lijkt zo. Waar die spanning dan wel vandaan komt, is de onderhuidse dreiging van het steeds kunnen toeslaan door de samaritaan. Wanneer en waar, dat weet de lezer net zomin als Blake en consorten. En dat zorgt voor een ongemakkelijke suspense die de lezer op het puntje van de stoel zal houden. Tegen het eind bevindt Carter Blake zich wederom (want ook in Het jachtseizoen was dit het geval) in een race tegen de klok en de samaritaan. Daartoe weet Cross de spanning goed op te bouwen: de hoofdstukken worden korter en de vaart komt er steeds meer in. Cross doet in De samaritaan alles volgens het –schrijf-een-goede-thriller-boekje; de opbouw van de thriller is redelijk conventioneel, maar daardoor geenszins storend: zoals vaker met dit soort boeken wordt er eerst in de verkeerde richting gezocht en zal zelfs de hoofdrolspeler nog even in de spotlights komen te staan van de opsporingsdiensten. De lezer weet echter dat dit wel los zal lopen.
Cross is een beginnend schrijver, maar daar is nergens ook maar iets van te merken. Niet voor niets wordt de Brit inmiddels vergeleken met grootmeester Lee Child en ook in De samaritaan bewijst Cross dat hij ‘dit gevecht’ niet uit de weg gaat. Sterker nog, hij gaat er frontaal in en dat levert hem wel degelijk punten op. De dialogen zijn snel en spitsvondig en Cross schrijft erg gemakkelijk, wat het lezen ook aangenaam maakt. Het is nergens te moeilijk. De lezer zal de 450 pagina’s dan ook in niet al te lange tijd verorberen. Daarbovenop is er de climax die je wellicht niet had zien aan komen. De oplettende lezer zal echter wel een idee hebben waar het verhaal naartoe zal gaan richting het eind.
Kort door de bocht is het lezen van De samaritaan een heerlijke achtbaanrit waar de lezer zich uitstekend mee zal vermaken. Puur genieten, deze thriller!
Lee Child en Jack Reacher? Schuif eens op, jullie hebben serieuze concurrentie!