De oorlog tegen het terrorisme domineert nog steeds het nieuws. Is het niet Al-Qaida, dan wel Islamitische Staat waartegen de westerse wereld het moet opnemen. In 2011 kwamen de Navy Seals in het nieuws toen ze Osama bin Laden doodden. Mark Owen, pseudoniem voor de Seal Matt Bissonnette, schreef er samen met Kevin Maurer Geen gemakkelijke dag over. Een boek dat een bestseller werd en werd opgevolgd door Geen held. Wat in beide boeken terugkomt, is de luchtsteun voor de Seals. Enerzijds door conventionele straaljagers en bommerwerpers, maar anderzijds ook door zogenaamde drones. Overigens spreken de Amerikanen liever over unmanned aerial vehicles, UAV's. Mark McCurley vloog er jarenlang mee en besloot een boekje open te doen over dit bijzondere type wapentuig. Hunter Killer is zijn verhaal en ook dit boek is mede geschreven door co-auteur Kevin Maurer.
McCurley wilde jarenlang straaljagerpiloot worden, maar door omstandigheden lukte dit niet. Hij werd daarom inlichtingenofficier bij de luchtmacht, totdat hij alsnog de kans krijgt de vliegen. En wel op de General Atomics MQ-1 Predator, een toestel dat in eerste instantie met name bedoeld was voor luchtverkenning. Later werd het ook als jager en doder ingezet (vandaar de titel van het boek). De opleiding die McCurley doorloopt, is provisorisch. Zo krijgt hij geen les in het afschieten van de Hellfire-raket, terwijl die wel tot het wapenarsenaal behoort. McCurley besluit zelf een handboek hiervoor te schrijven. Dit soort extra inzet zien we eigenlijk door het gehele boek bij de Amerikaan. Nadat zijn opleiding is afgerond, wordt McCurley ingezet. En dat is fysiek niet in oorlogsgebied, terwijl ze daar wel met de Predator vliegen. Nee, de piloten besturen de UAVs vanaf Nellis Air Force Base, in hartje Amerika. Het is meteen een oproep van McCurley, die aangeeft net zoveel last te krijgen van PTSS als frontsoldaten. En waarom? Omdat de Predator-piloten hun doelwit daadwerkelijk kunnen zien, en wellicht al maanden volgen. Het geeft hun tegenstanders een gezicht, een menselijk gedaante. Dan de trekker moeten overhalen is traumatiseren, zo stelt McCurley in Hunter Killer. Na zijn opleiding vliegt de Amerikaan vele missies. De meest uitzonderlijke vliegoperaties zijn in het boek terechtgekomen.
Hunter Killler is een vlot en gemakkelijk geschreven autobiografie met een hoge nieuwswaarde. Nooit eerder deed iemand een boekje open over het zo omstreden wapen, de MQ-1 Predator. Met name de missies die McCurley met zijn team meemaakte, zijn enorm interessant om te lezen. McCurley schuwt het daarbij niet aan te geven dat het vliegen eerst in de kinderschoenen stond en door de strijd gefinetuned is. Een van de meest memorabele passages uit Hunter Killer is hoofdstuk 4, Op de eerste rang, over het vliegen boven het Tora Bora-gebergte in Aghanistan. We schrijven het jaar 2004. "...de vier gestalten klommen tussen de puntige rotsen de helling op. Het zag eruit of drie mannen een vierde bewaakten. De vierde was veel langer dan de andere en gebruikte een wandelstok om te lopen. Zijn mouwen en tulband waren wit." McCurley kijkt naar zijn co-piloot Dani. "Is dat wie ik denk dat het is?" "Wie?" zei ze. "UBL." Usama bin Laden. (blz. 76-77). En vervolgens mocht McCurley, om politieke redenen, het schot niet nemen. Het is symptomatisch voor de inzet van de Predators. Steeds wanneer een schot genomen kan worden, wil hogerhand dit niet; de Predator heeft zich tot dan toe niet bewezen. Maar gaandeweg de jaren verandert dit, en worden McCurley en zijn mensen steeds meer jagers in plaats van observatoren.
Sommige hoofdstukken in Hunter Killer zijn een feest van herkenning. Zo zullen degenen die bekend zijn met het boek en de film Lone Survivor, hoofdstuk 9 zeker herkennen. Wat met name mooi is in Hunter Killer, is het beeld van de inzet van de Predators. In het begin inefficiënt en ook wordt er lacherig over gedaan. Later ontpopt het zich tot een zeer effectief strijdmiddel en wordt het zelfs door de tegenstanders als white devils aangeduid. Het relaas van McCurley is eerlijk en overzichtelijk verteld. En ook is het bij tijd en wijlen spannend, voor zover een waargebeurd verhaal dat kan zijn.
Het boek sluit af met de missie om topterrorist An-Awlaki in Jemen te doden. En natuurlijk, de raket is on the spot, net als dit boek. Hunter Killer is een genot om te lezen. Interessant, eerlijk en zeer vlot geschreven. Voor de liefhebbers van het genre verplichte kost.
McCurley wilde jarenlang straaljagerpiloot worden, maar door omstandigheden lukte dit niet. Hij werd daarom inlichtingenofficier bij de luchtmacht, totdat hij alsnog de kans krijgt de vliegen. En wel op de General Atomics MQ-1 Predator, een toestel dat in eerste instantie met name bedoeld was voor luchtverkenning. Later werd het ook als jager en doder ingezet (vandaar de titel van het boek). De opleiding die McCurley doorloopt, is provisorisch. Zo krijgt hij geen les in het afschieten van de Hellfire-raket, terwijl die wel tot het wapenarsenaal behoort. McCurley besluit zelf een handboek hiervoor te schrijven. Dit soort extra inzet zien we eigenlijk door het gehele boek bij de Amerikaan. Nadat zijn opleiding is afgerond, wordt McCurley ingezet. En dat is fysiek niet in oorlogsgebied, terwijl ze daar wel met de Predator vliegen. Nee, de piloten besturen de UAVs vanaf Nellis Air Force Base, in hartje Amerika. Het is meteen een oproep van McCurley, die aangeeft net zoveel last te krijgen van PTSS als frontsoldaten. En waarom? Omdat de Predator-piloten hun doelwit daadwerkelijk kunnen zien, en wellicht al maanden volgen. Het geeft hun tegenstanders een gezicht, een menselijk gedaante. Dan de trekker moeten overhalen is traumatiseren, zo stelt McCurley in Hunter Killer. Na zijn opleiding vliegt de Amerikaan vele missies. De meest uitzonderlijke vliegoperaties zijn in het boek terechtgekomen.
Hunter Killler is een vlot en gemakkelijk geschreven autobiografie met een hoge nieuwswaarde. Nooit eerder deed iemand een boekje open over het zo omstreden wapen, de MQ-1 Predator. Met name de missies die McCurley met zijn team meemaakte, zijn enorm interessant om te lezen. McCurley schuwt het daarbij niet aan te geven dat het vliegen eerst in de kinderschoenen stond en door de strijd gefinetuned is. Een van de meest memorabele passages uit Hunter Killer is hoofdstuk 4, Op de eerste rang, over het vliegen boven het Tora Bora-gebergte in Aghanistan. We schrijven het jaar 2004. "...de vier gestalten klommen tussen de puntige rotsen de helling op. Het zag eruit of drie mannen een vierde bewaakten. De vierde was veel langer dan de andere en gebruikte een wandelstok om te lopen. Zijn mouwen en tulband waren wit." McCurley kijkt naar zijn co-piloot Dani. "Is dat wie ik denk dat het is?" "Wie?" zei ze. "UBL." Usama bin Laden. (blz. 76-77). En vervolgens mocht McCurley, om politieke redenen, het schot niet nemen. Het is symptomatisch voor de inzet van de Predators. Steeds wanneer een schot genomen kan worden, wil hogerhand dit niet; de Predator heeft zich tot dan toe niet bewezen. Maar gaandeweg de jaren verandert dit, en worden McCurley en zijn mensen steeds meer jagers in plaats van observatoren.
Sommige hoofdstukken in Hunter Killer zijn een feest van herkenning. Zo zullen degenen die bekend zijn met het boek en de film Lone Survivor, hoofdstuk 9 zeker herkennen. Wat met name mooi is in Hunter Killer, is het beeld van de inzet van de Predators. In het begin inefficiënt en ook wordt er lacherig over gedaan. Later ontpopt het zich tot een zeer effectief strijdmiddel en wordt het zelfs door de tegenstanders als white devils aangeduid. Het relaas van McCurley is eerlijk en overzichtelijk verteld. En ook is het bij tijd en wijlen spannend, voor zover een waargebeurd verhaal dat kan zijn.
Het boek sluit af met de missie om topterrorist An-Awlaki in Jemen te doden. En natuurlijk, de raket is on the spot, net als dit boek. Hunter Killer is een genot om te lezen. Interessant, eerlijk en zeer vlot geschreven. Voor de liefhebbers van het genre verplichte kost.
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
McCurley wilde jarenlang straaljagerpiloot worden, maar door omstandigheden lukte dit niet. Hij werd daarom inlichtingenofficier bij de luchtmacht, totdat hij alsnog de kans krijgt de vliegen. En wel op de General Atomics MQ-1 Predator, een toestel dat in eerste instantie met name bedoeld was voor luchtverkenning. Later werd het ook als jager en doder ingezet (vandaar de titel van het boek). De opleiding die McCurley doorloopt, is provisorisch. Zo krijgt hij geen les in het afschieten van de Hellfire-raket, terwijl die wel tot het wapenarsenaal behoort. McCurley besluit zelf een handboek hiervoor te schrijven. Dit soort extra inzet zien we eigenlijk door het gehele boek bij de Amerikaan. Nadat zijn opleiding is afgerond, wordt McCurley ingezet. En dat is fysiek niet in oorlogsgebied, terwijl ze daar wel met de Predator vliegen. Nee, de piloten besturen de UAVs vanaf Nellis Air Force Base, in hartje Amerika. Het is meteen een oproep van McCurley, die aangeeft net zoveel last te krijgen van PTSS als frontsoldaten. En waarom? Omdat de Predator-piloten hun doelwit daadwerkelijk kunnen zien, en wellicht al maanden volgen. Het geeft hun tegenstanders een gezicht, een menselijk gedaante. Dan de trekker moeten overhalen is traumatiseren, zo stelt McCurley in Hunter Killer. Na zijn opleiding vliegt de Amerikaan vele missies. De meest uitzonderlijke vliegoperaties zijn in het boek terechtgekomen.
Hunter Killler is een vlot en gemakkelijk geschreven autobiografie met een hoge nieuwswaarde. Nooit eerder deed iemand een boekje open over het zo omstreden wapen, de MQ-1 Predator. Met name de missies die McCurley met zijn team meemaakte, zijn enorm interessant om te lezen. McCurley schuwt het daarbij niet aan te geven dat het vliegen eerst in de kinderschoenen stond en door de strijd gefinetuned is. Een van de meest memorabele passages uit Hunter Killer is hoofdstuk 4, Op de eerste rang, over het vliegen boven het Tora Bora-gebergte in Aghanistan. We schrijven het jaar 2004. "...de vier gestalten klommen tussen de puntige rotsen de helling op. Het zag eruit of drie mannen een vierde bewaakten. De vierde was veel langer dan de andere en gebruikte een wandelstok om te lopen. Zijn mouwen en tulband waren wit." McCurley kijkt naar zijn co-piloot Dani. "Is dat wie ik denk dat het is?" "Wie?" zei ze. "UBL." Usama bin Laden. (blz. 76-77). En vervolgens mocht McCurley, om politieke redenen, het schot niet nemen. Het is symptomatisch voor de inzet van de Predators. Steeds wanneer een schot genomen kan worden, wil hogerhand dit niet; de Predator heeft zich tot dan toe niet bewezen. Maar gaandeweg de jaren verandert dit, en worden McCurley en zijn mensen steeds meer jagers in plaats van observatoren.
Sommige hoofdstukken in Hunter Killer zijn een feest van herkenning. Zo zullen degenen die bekend zijn met het boek en de film Lone Survivor, hoofdstuk 9 zeker herkennen. Wat met name mooi is in Hunter Killer, is het beeld van de inzet van de Predators. In het begin inefficiënt en ook wordt er lacherig over gedaan. Later ontpopt het zich tot een zeer effectief strijdmiddel en wordt het zelfs door de tegenstanders als white devils aangeduid. Het relaas van McCurley is eerlijk en overzichtelijk verteld. En ook is het bij tijd en wijlen spannend, voor zover een waargebeurd verhaal dat kan zijn.
Het boek sluit af met de missie om topterrorist An-Awlaki in Jemen te doden. En natuurlijk, de raket is on the spot, net als dit boek. Hunter Killer is een genot om te lezen. Interessant, eerlijk en zeer vlot geschreven. Voor de liefhebbers van het genre verplichte kost.