Marisha Pessl (1977) is een auteur die de meeste mensen waarschijnlijk zullen kennen van Calamiteitsleer voor Gevorderden, een boek dat inmiddels al weer zeven jaar geleden is uitgekomen en waar ze destijds vijf jaar aan heeft gewerkt. En nu is er dus na lang wachten haar volgende boek Nachtfilm. Het is duidelijk dat Marisha Pessl de lange adem hanteert en haar fans lang laat wachten totdat er weer een volgend boek van haar verschijnt. Hierdoor wordt ze vaak vergeleken met Donna Tartt, die ook ruimschoots de tijd neemt voor haar boeken. Andere parallellen vallen trouwens ook wel te trekken. Qua stijl en genre hebben beide dames wel wat van elkaar weg, ze debuteerden beiden op dezelfde leeftijd (29) en van beide dames wordt altijd weer veel verwacht.
De eerste vraag is natuurlijk of Nachtfilm de moeite van het wachten waard is geweest. Laat ik meteen maar alvast verklappen dat dit zeker het geval is. Eerst maar eens even een korte samenvatting van het verhaal. In Nachtfilm gaat onderzoeksjournalist Scott McGrath het leven en de wandelgangen na van Stanislas Cordova, een mysterieuze filmmaker die al decennia niet meer in de openbaarheid is verschenen. Dit doet hij nadat de dochter van Cordova, een ooit zeer talentvolle pianiste, zelfmoord heeft gepleegd. Scott vermoedt dat Cordava er tijdens zijn leven allerlei duistere en occulte praktijken op nahield en dat hij daarbij op de een of andere manier zijn dochter en andere kinderen heeft betrokken. Tijdens zijn speurtocht krijgt hij gezelschap van twee jongeren, Nora en Hopper, die ondanks hun leeftijd al aardig wat littekens hebben opgelopen. Gezamenlijk leidt hun speurtocht hen langs geheime clubs, verlaten pakhuizen, mysterieuze landgoederen en duistere achterbuurten.
Het boek kent een stevige 597 pagina’s en lijkt dus niet echt op een boek dat je even tussendoor leest. Toch vlogen de bladzijdes en het verhaal voor mij bijna letterlijk voorbij. Veel daarmee heeft te maken hoe het boek is opgezet. Marisha Pessl maakt veelvuldig gebruik van allerlei nieuwerwetse stijlfiguren zoals (fictieve) internetforums, twitter en andere sociale media, zodat het soms meer lijkt alsof je op het internet aan het surfen bent dan dat je een boek aan het lezen bent. Het is in dit geval zeker een verrijking van de leeservaring. Als lezer voel je je nog meer betrokken bij het onderzoek dat Scott en zijn twee jonge volgelingen uitvoeren. Gelukkig voert dit echter nergens zo ver als in bijvoorbeeld het Kaartenhuis van Daniel Danielevski waar ik als lezer compleet het spoor bijster raakte. Wat verder opvalt is het prachtige, bloemrijke taalgebruik. Dat is soms echt smullen. Verder is er een dreigende en donkere ondertoon die een constante dreiging suggereert. Het maakt dat je als lezer extra in het verhaal gezogen wordt.
Naar het einde toe wordt het verhaal behoorlijk filosofisch en doet zich steeds meer de vraag gelden of de echte waarheid wel te kennen valt. Een mooi einde is wat mij betreft het resultaat, al zullen lezers die de voorkeur geven aan een mooi afgerond einde hier misschien niet voor openstaan.
Is er dan verder niets aan te merken op het boek? Toch wel. Soms komen de aanwijzingen die Scott, Nora en Hopper op hun pad tegenkomen wat erg uit de lucht gevallen of komen ze net op het moment dat ze het nodig hebben mensen tegen die cruciale tips geven zodat ze weer verder kunnen met hun onderzoek. Het zijn wat mij betreft echter smetjes van ondergeschikt belang. Desalniettemin haalt dit boek voor mij hierdoor toch net niet helemaal de volle score, al heeft het weinig gescheeld.
De eerste vraag is natuurlijk of Nachtfilm de moeite van het wachten waard is geweest. Laat ik meteen maar alvast verklappen dat dit zeker het geval is. Eerst maar eens even een korte samenvatting van het verhaal. In Nachtfilm gaat onderzoeksjournalist Scott McGrath het leven en de wandelgangen na van Stanislas Cordova, een mysterieuze filmmaker die al decennia niet meer in de openbaarheid is verschenen. Dit doet hij nadat de dochter van Cordova, een ooit zeer talentvolle pianiste, zelfmoord heeft gepleegd. Scott vermoedt dat Cordava er tijdens zijn leven allerlei duistere en occulte praktijken op nahield en dat hij daarbij op de een of andere manier zijn dochter en andere kinderen heeft betrokken. Tijdens zijn speurtocht krijgt hij gezelschap van twee jongeren, Nora en Hopper, die ondanks hun leeftijd al aardig wat littekens hebben opgelopen. Gezamenlijk leidt hun speurtocht hen langs geheime clubs, verlaten pakhuizen, mysterieuze landgoederen en duistere achterbuurten.
Het boek kent een stevige 597 pagina’s en lijkt dus niet echt op een boek dat je even tussendoor leest. Toch vlogen de bladzijdes en het verhaal voor mij bijna letterlijk voorbij. Veel daarmee heeft te maken hoe het boek is opgezet. Marisha Pessl maakt veelvuldig gebruik van allerlei nieuwerwetse stijlfiguren zoals (fictieve) internetforums, twitter en andere sociale media, zodat het soms meer lijkt alsof je op het internet aan het surfen bent dan dat je een boek aan het lezen bent. Het is in dit geval zeker een verrijking van de leeservaring. Als lezer voel je je nog meer betrokken bij het onderzoek dat Scott en zijn twee jonge volgelingen uitvoeren. Gelukkig voert dit echter nergens zo ver als in bijvoorbeeld het Kaartenhuis van Daniel Danielevski waar ik als lezer compleet het spoor bijster raakte. Wat verder opvalt is het prachtige, bloemrijke taalgebruik. Dat is soms echt smullen. Verder is er een dreigende en donkere ondertoon die een constante dreiging suggereert. Het maakt dat je als lezer extra in het verhaal gezogen wordt.
Naar het einde toe wordt het verhaal behoorlijk filosofisch en doet zich steeds meer de vraag gelden of de echte waarheid wel te kennen valt. Een mooi einde is wat mij betreft het resultaat, al zullen lezers die de voorkeur geven aan een mooi afgerond einde hier misschien niet voor openstaan.
Is er dan verder niets aan te merken op het boek? Toch wel. Soms komen de aanwijzingen die Scott, Nora en Hopper op hun pad tegenkomen wat erg uit de lucht gevallen of komen ze net op het moment dat ze het nodig hebben mensen tegen die cruciale tips geven zodat ze weer verder kunnen met hun onderzoek. Het zijn wat mij betreft echter smetjes van ondergeschikt belang. Desalniettemin haalt dit boek voor mij hierdoor toch net niet helemaal de volle score, al heeft het weinig gescheeld.
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
De eerste vraag is natuurlijk of Nachtfilm de moeite van het wachten waard is geweest. Laat ik meteen maar alvast verklappen dat dit zeker het geval is. Eerst maar eens even een korte samenvatting van het verhaal. In Nachtfilm gaat onderzoeksjournalist Scott McGrath het leven en de wandelgangen na van Stanislas Cordova, een mysterieuze filmmaker die al decennia niet meer in de openbaarheid is verschenen. Dit doet hij nadat de dochter van Cordova, een ooit zeer talentvolle pianiste, zelfmoord heeft gepleegd. Scott vermoedt dat Cordava er tijdens zijn leven allerlei duistere en occulte praktijken op nahield en dat hij daarbij op de een of andere manier zijn dochter en andere kinderen heeft betrokken. Tijdens zijn speurtocht krijgt hij gezelschap van twee jongeren, Nora en Hopper, die ondanks hun leeftijd al aardig wat littekens hebben opgelopen. Gezamenlijk leidt hun speurtocht hen langs geheime clubs, verlaten pakhuizen, mysterieuze landgoederen en duistere achterbuurten.
Het boek kent een stevige 597 pagina’s en lijkt dus niet echt op een boek dat je even tussendoor leest. Toch vlogen de bladzijdes en het verhaal voor mij bijna letterlijk voorbij. Veel daarmee heeft te maken hoe het boek is opgezet. Marisha Pessl maakt veelvuldig gebruik van allerlei nieuwerwetse stijlfiguren zoals (fictieve) internetforums, twitter en andere sociale media, zodat het soms meer lijkt alsof je op het internet aan het surfen bent dan dat je een boek aan het lezen bent. Het is in dit geval zeker een verrijking van de leeservaring. Als lezer voel je je nog meer betrokken bij het onderzoek dat Scott en zijn twee jonge volgelingen uitvoeren. Gelukkig voert dit echter nergens zo ver als in bijvoorbeeld het Kaartenhuis van Daniel Danielevski waar ik als lezer compleet het spoor bijster raakte. Wat verder opvalt is het prachtige, bloemrijke taalgebruik. Dat is soms echt smullen. Verder is er een dreigende en donkere ondertoon die een constante dreiging suggereert. Het maakt dat je als lezer extra in het verhaal gezogen wordt.
Naar het einde toe wordt het verhaal behoorlijk filosofisch en doet zich steeds meer de vraag gelden of de echte waarheid wel te kennen valt. Een mooi einde is wat mij betreft het resultaat, al zullen lezers die de voorkeur geven aan een mooi afgerond einde hier misschien niet voor openstaan.
Is er dan verder niets aan te merken op het boek? Toch wel. Soms komen de aanwijzingen die Scott, Nora en Hopper op hun pad tegenkomen wat erg uit de lucht gevallen of komen ze net op het moment dat ze het nodig hebben mensen tegen die cruciale tips geven zodat ze weer verder kunnen met hun onderzoek. Het zijn wat mij betreft echter smetjes van ondergeschikt belang. Desalniettemin haalt dit boek voor mij hierdoor toch net niet helemaal de volle score, al heeft het weinig gescheeld.