Soms zijn er van die boeken die wat afschrikken qua titel. Een naam die je net niet pakt, omdat het cheesy klinkt. Een tik op de vingers is het resultaat wanneer je de laatste pagina omslaat want je kunt op meerdere manieren verrast worden: don’t judge a book by it’s cover. Maar net zomin op de titel, zo blijkt na Codenaam Villanelle van Luke Jennings. Het boek was de basis voor de succesvolle tv-serie Killing Eve, die ook op de Nederlandse tv wordt uitgezonden.
Maak kennis met Villanelle, een beeldschone dame. Op het eerste oog is ze een vrijgezelle Parissiene, maar niet is minder waar. Villanelle is in werkelijkheid Oksana Vorontsova, een in het Russische Perm geboren killer. Ze vermoordde op jeugdige leeftijd de moordenaars van haar pa (drie stuks!), waarop ze in de cel belandde. Daar werd ze opgepikt door een geheime organisatie die zich druk maakt om wereldhegemonie en andere, soortgelijke zaken. De Twaalf zijn het bestuur van de organisatie en bepalen samen of iemand die een bedreiging is, wordt gedood. En indien ja, dan sturen ze Villanelle eropaf. Haar murder rate: 100%.
Villanelle komt echter in de problemen wanneer ze de Russische oppositieleider Kedrin in Londen vermoordt. Vanaf dan komt Eve Polastri langzaam op haar spoor. Polastri is in dienst van de Britse geheime dienst en had de leiding over de beveiliging van Kedrin. Ze vermoedt dat ze wordt ontslagen na de moordaanslag op de Rus en wordt dan benaderd door iemand van een nog geheimere overheidsorganisatie. Hij biedt haar wraak aan. En ze gaat erop in. Wat ontstaat, is een kat-op-muis-spel…
Luke Jennings kennen we in Nederland niet echt. Toch is het iemand die al wat jaartjes meedraait als auteur. Zo werd zijn Atlantic uit 1995 genomineerd voor de Man Booker Prize. Codenaam Villanelle is het eerste boek rondom Villanelle en Eve Polastri en luidt een tweezijdige jacht in. Overigens is het een samenvoeging van vier korte verhalen die Jennings schreef. Zoals gezegd is het boek ook de basis voor de televisiehit Killing Eve en dat zegt over het algemeen wel wat. En wie het boek oppakt en dit zonder veel pretenties doet, wordt aangenaam verrast. Ok, Villanelle is een Victor van Tom Wood, of een Evan Smoak van Gregg Hurwitz, maar toch. Codenaam Villanelle is een vlot geschreven actiethriller met een spionagesausje eroverheen. Wie de achterkaft bekijkt, ziet dat The Sunday Times het boek ‘een variatie op 007’ noemt. Dat is echter geenszins zo. Codenaam Villanelle heeft een flinterdun verhaal, maar het gaat vooral om de achtervolging van de twee hoofdpersonen op elkaar. Dit gaat gepaard met veel actie, heftige moordpartijen en idem seksuitspattingen. Dat laatste is soms zo nadrukkelijk aanwezig, dat dit als storend ervaren kan worden. Regelmatig lijkt het er namelijk op dat Jennings een en ander wel heel beeldend voor zich ziet en de lezer laat meegenieten. Dat is onnodig, want het voegt weinig toe aan het verhaal. Less is more, zullen we maar zeggen.
De hoofdpersoon is ook de drager van de titel van het boek. De Russische Villanelle is een ijskoude moordenaar, met slechts weinig echt menselijke kanten. Ze is ‘zelden gelukkig en zelden ongelukkig’. Echt blij wordt ze wanneer een moord op uitstekende wijze wordt uitgevoerd, of wanneer ze tijdens een vrijpartij de macht over haar bedpartner heeft. Nou, prima dan. Eve Polastri is daarentegen een wat saaie, slordige kantoormevrouw die gedwongen wordt de jacht op Villanelle te openen. Ze heeft hier weinig ervaring in en boekt aanvankelijk dan ook weinig succes. Doordat ze wat oppervlakkig is, komt dat ook zo over in het boek. Echt identificeren zal de lezer zich dan ook niet met Eve. Of ze het eind haalt, maakt dan ook niet veel uit.
Het echte geheim van Codenaam Villanelle is echter het losse, vermakelijke sfeertje. Jennings neemt zichzelf als (spionage)thrillerauteur niet echt serieus en doet dan ook geen moeite om literair of diepzinnig te worden. Het verhaal is excentriek in zijn actie. Het is over the top en megabloederig en doet denken aan Tarantino in zijn beste jaren. Daarnaast is Codenaam Villanelle bij tijd en wijlen komisch.
Codenaam Villanelle is een snelle actiethriller met een heerlijk spionagesausje eroverheen. Niet te pretentieus, met een vleugje humor en veel moordpartijen. Wie door de tekortkomingen heenkijkt, heeft een vermakelijke paar uurtjes voor de boeg. Vengeance is best served cold…
Maak kennis met Villanelle, een beeldschone dame. Op het eerste oog is ze een vrijgezelle Parissiene, maar niet is minder waar. Villanelle is in werkelijkheid Oksana Vorontsova, een in het Russische Perm geboren killer. Ze vermoordde op jeugdige leeftijd de moordenaars van haar pa (drie stuks!), waarop ze in de cel belandde. Daar werd ze opgepikt door een geheime organisatie die zich druk maakt om wereldhegemonie en andere, soortgelijke zaken. De Twaalf zijn het bestuur van de organisatie en bepalen samen of iemand die een bedreiging is, wordt gedood. En indien ja, dan sturen ze Villanelle eropaf. Haar murder rate: 100%.
Villanelle komt echter in de problemen wanneer ze de Russische oppositieleider Kedrin in Londen vermoordt. Vanaf dan komt Eve Polastri langzaam op haar spoor. Polastri is in dienst van de Britse geheime dienst en had de leiding over de beveiliging van Kedrin. Ze vermoedt dat ze wordt ontslagen na de moordaanslag op de Rus en wordt dan benaderd door iemand van een nog geheimere overheidsorganisatie. Hij biedt haar wraak aan. En ze gaat erop in. Wat ontstaat, is een kat-op-muis-spel…
Luke Jennings kennen we in Nederland niet echt. Toch is het iemand die al wat jaartjes meedraait als auteur. Zo werd zijn Atlantic uit 1995 genomineerd voor de Man Booker Prize. Codenaam Villanelle is het eerste boek rondom Villanelle en Eve Polastri en luidt een tweezijdige jacht in. Overigens is het een samenvoeging van vier korte verhalen die Jennings schreef. Zoals gezegd is het boek ook de basis voor de televisiehit Killing Eve en dat zegt over het algemeen wel wat. En wie het boek oppakt en dit zonder veel pretenties doet, wordt aangenaam verrast. Ok, Villanelle is een Victor van Tom Wood, of een Evan Smoak van Gregg Hurwitz, maar toch. Codenaam Villanelle is een vlot geschreven actiethriller met een spionagesausje eroverheen. Wie de achterkaft bekijkt, ziet dat The Sunday Times het boek ‘een variatie op 007’ noemt. Dat is echter geenszins zo. Codenaam Villanelle heeft een flinterdun verhaal, maar het gaat vooral om de achtervolging van de twee hoofdpersonen op elkaar. Dit gaat gepaard met veel actie, heftige moordpartijen en idem seksuitspattingen. Dat laatste is soms zo nadrukkelijk aanwezig, dat dit als storend ervaren kan worden. Regelmatig lijkt het er namelijk op dat Jennings een en ander wel heel beeldend voor zich ziet en de lezer laat meegenieten. Dat is onnodig, want het voegt weinig toe aan het verhaal. Less is more, zullen we maar zeggen.
De hoofdpersoon is ook de drager van de titel van het boek. De Russische Villanelle is een ijskoude moordenaar, met slechts weinig echt menselijke kanten. Ze is ‘zelden gelukkig en zelden ongelukkig’. Echt blij wordt ze wanneer een moord op uitstekende wijze wordt uitgevoerd, of wanneer ze tijdens een vrijpartij de macht over haar bedpartner heeft. Nou, prima dan. Eve Polastri is daarentegen een wat saaie, slordige kantoormevrouw die gedwongen wordt de jacht op Villanelle te openen. Ze heeft hier weinig ervaring in en boekt aanvankelijk dan ook weinig succes. Doordat ze wat oppervlakkig is, komt dat ook zo over in het boek. Echt identificeren zal de lezer zich dan ook niet met Eve. Of ze het eind haalt, maakt dan ook niet veel uit.
Het echte geheim van Codenaam Villanelle is echter het losse, vermakelijke sfeertje. Jennings neemt zichzelf als (spionage)thrillerauteur niet echt serieus en doet dan ook geen moeite om literair of diepzinnig te worden. Het verhaal is excentriek in zijn actie. Het is over the top en megabloederig en doet denken aan Tarantino in zijn beste jaren. Daarnaast is Codenaam Villanelle bij tijd en wijlen komisch.
Villanelle verveelt zich stierlijk op het feestje. De staatssecretaris, die onder de tafel constant haar knie aanraakt, vraagt naar haar bezigheden als daghandelaar. Was het druk in Londen, vraagt hij. Ja, moordend, antwoord Villanelle.De plot is zoals gezegd oppervlakkig en doet geen moeite om de lezer in te palmen. Het gaat om de jacht op elkaar, de seks (teveel!), de actie. Het grootste kritiekpunt is dan ook niet het ontbreken van een duidelijke lijn in het boek (die is er namelijk niet), maar het zeer abrupte eind. Net wanneer de twee kemphanen dichtbij elkaar komen, is het afgelopen. Pats boem, boek dicht. Dat verdient Codenaam Villanelle niet, en de lezer dus ook niet. Goede marketing, dat wel.
Codenaam Villanelle is een snelle actiethriller met een heerlijk spionagesausje eroverheen. Niet te pretentieus, met een vleugje humor en veel moordpartijen. Wie door de tekortkomingen heenkijkt, heeft een vermakelijke paar uurtjes voor de boeg. Vengeance is best served cold…
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Maak kennis met Villanelle, een beeldschone dame. Op het eerste oog is ze een vrijgezelle Parissiene, maar niet is minder waar. Villanelle is in werkelijkheid Oksana Vorontsova, een in het Russische Perm geboren killer. Ze vermoordde op jeugdige leeftijd de moordenaars van haar pa (drie stuks!), waarop ze in de cel belandde. Daar werd ze opgepikt door een geheime organisatie die zich druk maakt om wereldhegemonie en andere, soortgelijke zaken. De Twaalf zijn het bestuur van de organisatie en bepalen samen of iemand die een bedreiging is, wordt gedood. En indien ja, dan sturen ze Villanelle eropaf. Haar murder rate: 100%.
Villanelle komt echter in de problemen wanneer ze de Russische oppositieleider Kedrin in Londen vermoordt. Vanaf dan komt Eve Polastri langzaam op haar spoor. Polastri is in dienst van de Britse geheime dienst en had de leiding over de beveiliging van Kedrin. Ze vermoedt dat ze wordt ontslagen na de moordaanslag op de Rus en wordt dan benaderd door iemand van een nog geheimere overheidsorganisatie. Hij biedt haar wraak aan. En ze gaat erop in. Wat ontstaat, is een kat-op-muis-spel…
Luke Jennings kennen we in Nederland niet echt. Toch is het iemand die al wat jaartjes meedraait als auteur. Zo werd zijn Atlantic uit 1995 genomineerd voor de Man Booker Prize. Codenaam Villanelle is het eerste boek rondom Villanelle en Eve Polastri en luidt een tweezijdige jacht in. Overigens is het een samenvoeging van vier korte verhalen die Jennings schreef. Zoals gezegd is het boek ook de basis voor de televisiehit Killing Eve en dat zegt over het algemeen wel wat. En wie het boek oppakt en dit zonder veel pretenties doet, wordt aangenaam verrast. Ok, Villanelle is een Victor van Tom Wood, of een Evan Smoak van Gregg Hurwitz, maar toch. Codenaam Villanelle is een vlot geschreven actiethriller met een spionagesausje eroverheen. Wie de achterkaft bekijkt, ziet dat The Sunday Times het boek ‘een variatie op 007’ noemt. Dat is echter geenszins zo. Codenaam Villanelle heeft een flinterdun verhaal, maar het gaat vooral om de achtervolging van de twee hoofdpersonen op elkaar. Dit gaat gepaard met veel actie, heftige moordpartijen en idem seksuitspattingen. Dat laatste is soms zo nadrukkelijk aanwezig, dat dit als storend ervaren kan worden. Regelmatig lijkt het er namelijk op dat Jennings een en ander wel heel beeldend voor zich ziet en de lezer laat meegenieten. Dat is onnodig, want het voegt weinig toe aan het verhaal. Less is more, zullen we maar zeggen.
De hoofdpersoon is ook de drager van de titel van het boek. De Russische Villanelle is een ijskoude moordenaar, met slechts weinig echt menselijke kanten. Ze is ‘zelden gelukkig en zelden ongelukkig’. Echt blij wordt ze wanneer een moord op uitstekende wijze wordt uitgevoerd, of wanneer ze tijdens een vrijpartij de macht over haar bedpartner heeft. Nou, prima dan. Eve Polastri is daarentegen een wat saaie, slordige kantoormevrouw die gedwongen wordt de jacht op Villanelle te openen. Ze heeft hier weinig ervaring in en boekt aanvankelijk dan ook weinig succes. Doordat ze wat oppervlakkig is, komt dat ook zo over in het boek. Echt identificeren zal de lezer zich dan ook niet met Eve. Of ze het eind haalt, maakt dan ook niet veel uit.
Het echte geheim van Codenaam Villanelle is echter het losse, vermakelijke sfeertje. Jennings neemt zichzelf als (spionage)thrillerauteur niet echt serieus en doet dan ook geen moeite om literair of diepzinnig te worden. Het verhaal is excentriek in zijn actie. Het is over the top en megabloederig en doet denken aan Tarantino in zijn beste jaren. Daarnaast is Codenaam Villanelle bij tijd en wijlen komisch. De plot is zoals gezegd oppervlakkig en doet geen moeite om de lezer in te palmen. Het gaat om de jacht op elkaar, de seks (teveel!), de actie. Het grootste kritiekpunt is dan ook niet het ontbreken van een duidelijke lijn in het boek (die is er namelijk niet), maar het zeer abrupte eind. Net wanneer de twee kemphanen dichtbij elkaar komen, is het afgelopen. Pats boem, boek dicht. Dat verdient Codenaam Villanelle niet, en de lezer dus ook niet. Goede marketing, dat wel.
Codenaam Villanelle is een snelle actiethriller met een heerlijk spionagesausje eroverheen. Niet te pretentieus, met een vleugje humor en veel moordpartijen. Wie door de tekortkomingen heenkijkt, heeft een vermakelijke paar uurtjes voor de boeg. Vengeance is best served cold…