Juan Gómez-Jurado is een van de grootste thrillerauteurs van Spanje. Met zijn Antonia Scott-trilogie veroverde hij de bestsellerlijsten en de harten van vele lezers en critici. Wereldwijd werden er al miljoenen boeken van hem verkocht en zijn werk verschijnt in meer dan veertig talen. Naast schrijver is Gómez-Jurado ook een populaire podcasthost en mediapersoonlijkheid.
De rode Koningin is zijn nieuwste thriller die in juni dit jaar is uitgekomen en tevens het eerste deel van een serie met Jon Gutiérrez en Antonia Scott. De vertaling is gedaan door Jos Kockelkoren.
In De rode Koningin maken we kennis met Jon Gutiérrez, een zachtaardige rechercheur bij de politie van Madrid en Antonia Scott, een rekruut van De Rode Koningin: een eliteteam dat speciaal opgeleid werd om in het diepste geheim misdaden op te lossen. Slechts weinigen zijn voor deze taak geschikt. Gutiérrez laat zich soms te veel meeslepen door het onrecht in zijn stad.
Wanneer hij driehonderdvijfenzeventig gram heroïne in de auto van een pooier achterlaat om hem op te kunnen pakken, valt hij door de mand doordat de prostituee dat hij wilde beschermen hem verlinkt. Hij wordt beschuldigd van corruptie en meteen geschorst zonder doorbetaling van loon. De enige manier om uit deze puinhoop te komen is een voorstel accepteren om Antonia Scott te strikken om bij te springen in een spraakmakend moordonderzoek. Een moeilijke opgave, want Antonia Scott wil niemand zien of spreken. Ze komt haar appartement niet meer uit na een tragisch ongeval waarbij haar man in een coma terecht is gekomen. Alleen hem bezoekt ze, maar ze wil niet bijspringen in een moordonderzoek. Jon Gutiérrez zet alles op alles om Antonia over te halen om zo zijn eigen hachje te kunnen redden.
De rode koningin heeft een trage opbouw en wordt pas ver over de helft spannend. Het verhaal wordt heel gedetailleerd verteld en is doorspekt met veel vergelijkingen. De auteur valt meermaals in herhaling, bijvoorbeeld het zinnetje: ‘niet dat hij dik is’, wat te pas en te onpas overal terugkomt. Het lijkt erop dat de auteur teveel zijn best probeert te doen om aantrekkelijk te schrijven, maar dit werkt helaas contraproductief. Je gaat je als lezer irriteren aan steeds dezelfde tekst en de vele uitgebreide vergelijkingen.
‘Jon grijpt zijn kans en toont haar de autosleutels als iemand die met een rammelaar schudt bij een baby. Het laatste waar hij zin in heeft na de vermoeiende rit vanaf Bilbao is opnieuw achter het stuur van een auto kruipen, zelfs van zo een als deze, die groter is dan de huiskamer van amatxo.’
Het lijkt goed bedoeld, maar het is allemaal een beetje veel van het goede. Ook de ‘grappige’ opmerkingen die de auteur gebruikt komen door de veelvuldigheid niet goed tot zijn recht.
‘Jon, die al met open mond had staan kijken, heeft nu het gevoel dat hij zijn kaak met een kraan van de grond zal moeten tillen.’
Hierdoor is het geen boek dat snel leest en je aandacht vasthoudt. Sterker nog, de lezer moet veel moeite doen om aangehaakt te blijven en dat is jammer want de verhaallijn is zeker wel sterk. Hier laat Gómez-Jurado zien over het talent te beschikken een goed verhaal te bedenken. Dit geldt ook de personages. De auteur weet deze goed neer te zetten en, zelfs in het eerste deel, al uit te diepen. Dit komt mede doordat privélevens en het politiewerk naadloos in elkaar overgaan. Dat beseffende, is het des te zuurder dat de schrijfstijl (nog) niet aanslaat.
Ondanks de schrijfstijl is De rode koningin dus zeker geen slechte thriller. Het maakt, door de verhaallijn en prima personages, nieuwsgierig naar de volgende delen in de trilogie.
