Dat ontastbare gevoel van machteloosheid, angst, voor iets waarvan je weet dat het er is. Maar wanneer dat ‘het’ tevoorschijn komt, weten we niet. Maar dat het komt, weet je dan weer wel. Het is het gevoel dat Karl Marlantes uitstekend wist te verwoorden in zijn Matterhorn, een soort autobiografische oorlogsroman over zijn tijd in Vietnam. Michael Herr deed hetzelfde in zijn standaardwerk over de Vietnamoorlog in zijn Despatches. Tot voor kort wist geen enkele auteur dat op te roepen in een roman of thriller over meer recente oorlogen, zoals die in Irak of Afghanistan. Al kwam Kevin Powers met zijn Gele vogels echt wel in de buurt. We keken al een tijdje uit naar John Renehan, die een nieuwe poging zou wagen met De vallei. Hier is ons oordeel.
Luitenant Black heeft een administratief baantje op Forward Operating Base Omaha in het noorden van Aghanistan. Hij staat op het punt om ontslag te nemen maar dan wordt hij gevraagd om een zogenaamd 15-6 onderzoek uit te voeren naar zogenaamd wangedrag van een peloton dat in “De vallei” tegen een onzichtbare vijand strijdt. Als Black op basis Vega arriveert, wacht hem daar een koude douche. Peloton 3/44 zit al maanden in de vallei en is moegestreden en gekortwiekt door de vele slachtoffers die onder de gelederen zijn gevallen. Als Black met zijn onderzoek start, merkt hij al gauw tegenwerking. Men wil blijkbaar niet dat waarheid omtrent het ‘wangedrag’ aan het daglicht komt. Het lijkt erop dat Vega iets met zijn bewoners doet. Maar wat dat is? Daar komt Black gaandeweg zijn verblijf in de Noord-Afghaanse vallei vanzelf achter…
Renehan schreef met De vallei een oorlogsthriller die in het rijtje van Matterhorn en Despatches past. Maar ook gedachten aan Apocalypse Now van Coppola passeerden de revue bij het lezen. Het is een boek dat het moet hebben van de onderhuidse spanning en bizarre gebeurtenissen. En die weet Renehan uitstekend tot leven te roepen. Al in het begin van het boek grijpt “de vallei” je bij de keel. Want de verhalen over de buitenpost van het Amerikaanse leger zijn gruwelijk en mysterieus. Als lezer kun je niet anders dan meegaan in het verhaal. De spanning kruipt daarmee onder je huid en blijft daar zitten tot ver in het boek. Want, en dat is echt jammer, Renehan weet de spanning niet tot het laatst te handhaven. Daarvoor schiet het boek naar eind toe teveel van hot en her, en worden we meegesleept in de –soms onsamenhangende- gedachtesprongen van Black.
Toch is dit niet erg storend, want Renehan heeft meer pijlers waarop hij zijn De vallei heeft laten rusten. Naast de onderhuidse spanning zijn er de mysterieuze en ondoorgrondelijke karakters. Als voorbeeld noemen we de twee sergeants, Merrick en Caine. Zij zijn de ruggengraat van de basis. Maar beiden hebben ze hun nukken en bovenal geheimen die ze met zich meedragen. Naast de sergeants zijn er nog ettelijke andere karakters die Renehan driedimensionaal heeft neergezet en daarmee indruk maken.
De plot is interessant maar dat heeft bovenal te maken met de vraag “wat is er in godsnaam in De Vallei aan de hand”. Gaandeweg het boek geeft Renehan de lezer puzzelstukjes om het raadsel op te lossen. En er zit meer dan één verrassing in de plot verstopt.
Al met al is te merken dat Renehan zelf heeft gediend in het leger, al was het niet in Afghanistan maar in Irak als artillerie-officier. De jargon, de omgangsvormen; het ademt authenticiteit. Toch hopen we niet dat Renehan verder veel uit zijn ervaring heeft geput, want anders heeft het Amerikaanse leger een groot probleem.
De vallei is een meer dan geslaagde oorlogsthrillers die leunt op de onderhuidse spanning, de plot en de mysterieuze karakters die het verhaal in zich huist. Niet alleen een must read voor de oorlogsliefhebber, maar eigenlijk voor alle thrillerliefhebbers.
Luitenant Black heeft een administratief baantje op Forward Operating Base Omaha in het noorden van Aghanistan. Hij staat op het punt om ontslag te nemen maar dan wordt hij gevraagd om een zogenaamd 15-6 onderzoek uit te voeren naar zogenaamd wangedrag van een peloton dat in “De vallei” tegen een onzichtbare vijand strijdt. Als Black op basis Vega arriveert, wacht hem daar een koude douche. Peloton 3/44 zit al maanden in de vallei en is moegestreden en gekortwiekt door de vele slachtoffers die onder de gelederen zijn gevallen. Als Black met zijn onderzoek start, merkt hij al gauw tegenwerking. Men wil blijkbaar niet dat waarheid omtrent het ‘wangedrag’ aan het daglicht komt. Het lijkt erop dat Vega iets met zijn bewoners doet. Maar wat dat is? Daar komt Black gaandeweg zijn verblijf in de Noord-Afghaanse vallei vanzelf achter…
Renehan schreef met De vallei een oorlogsthriller die in het rijtje van Matterhorn en Despatches past. Maar ook gedachten aan Apocalypse Now van Coppola passeerden de revue bij het lezen. Het is een boek dat het moet hebben van de onderhuidse spanning en bizarre gebeurtenissen. En die weet Renehan uitstekend tot leven te roepen. Al in het begin van het boek grijpt “de vallei” je bij de keel. Want de verhalen over de buitenpost van het Amerikaanse leger zijn gruwelijk en mysterieus. Als lezer kun je niet anders dan meegaan in het verhaal. De spanning kruipt daarmee onder je huid en blijft daar zitten tot ver in het boek. Want, en dat is echt jammer, Renehan weet de spanning niet tot het laatst te handhaven. Daarvoor schiet het boek naar eind toe teveel van hot en her, en worden we meegesleept in de –soms onsamenhangende- gedachtesprongen van Black.
Toch is dit niet erg storend, want Renehan heeft meer pijlers waarop hij zijn De vallei heeft laten rusten. Naast de onderhuidse spanning zijn er de mysterieuze en ondoorgrondelijke karakters. Als voorbeeld noemen we de twee sergeants, Merrick en Caine. Zij zijn de ruggengraat van de basis. Maar beiden hebben ze hun nukken en bovenal geheimen die ze met zich meedragen. Naast de sergeants zijn er nog ettelijke andere karakters die Renehan driedimensionaal heeft neergezet en daarmee indruk maken.
De plot is interessant maar dat heeft bovenal te maken met de vraag “wat is er in godsnaam in De Vallei aan de hand”. Gaandeweg het boek geeft Renehan de lezer puzzelstukjes om het raadsel op te lossen. En er zit meer dan één verrassing in de plot verstopt.
Al met al is te merken dat Renehan zelf heeft gediend in het leger, al was het niet in Afghanistan maar in Irak als artillerie-officier. De jargon, de omgangsvormen; het ademt authenticiteit. Toch hopen we niet dat Renehan verder veel uit zijn ervaring heeft geput, want anders heeft het Amerikaanse leger een groot probleem.
De vallei is een meer dan geslaagde oorlogsthrillers die leunt op de onderhuidse spanning, de plot en de mysterieuze karakters die het verhaal in zich huist. Niet alleen een must read voor de oorlogsliefhebber, maar eigenlijk voor alle thrillerliefhebbers.
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Luitenant Black heeft een administratief baantje op Forward Operating Base Omaha in het noorden van Aghanistan. Hij staat op het punt om ontslag te nemen maar dan wordt hij gevraagd om een zogenaamd 15-6 onderzoek uit te voeren naar zogenaamd wangedrag van een peloton dat in “De vallei” tegen een onzichtbare vijand strijdt. Als Black op basis Vega arriveert, wacht hem daar een koude douche. Peloton 3/44 zit al maanden in de vallei en is moegestreden en gekortwiekt door de vele slachtoffers die onder de gelederen zijn gevallen. Als Black met zijn onderzoek start, merkt hij al gauw tegenwerking. Men wil blijkbaar niet dat waarheid omtrent het ‘wangedrag’ aan het daglicht komt. Het lijkt erop dat Vega iets met zijn bewoners doet. Maar wat dat is? Daar komt Black gaandeweg zijn verblijf in de Noord-Afghaanse vallei vanzelf achter…
Renehan schreef met De vallei een oorlogsthriller die in het rijtje van Matterhorn en Despatches past. Maar ook gedachten aan Apocalypse Now van Coppola passeerden de revue bij het lezen. Het is een boek dat het moet hebben van de onderhuidse spanning en bizarre gebeurtenissen. En die weet Renehan uitstekend tot leven te roepen. Al in het begin van het boek grijpt “de vallei” je bij de keel. Want de verhalen over de buitenpost van het Amerikaanse leger zijn gruwelijk en mysterieus. Als lezer kun je niet anders dan meegaan in het verhaal. De spanning kruipt daarmee onder je huid en blijft daar zitten tot ver in het boek. Want, en dat is echt jammer, Renehan weet de spanning niet tot het laatst te handhaven. Daarvoor schiet het boek naar eind toe teveel van hot en her, en worden we meegesleept in de –soms onsamenhangende- gedachtesprongen van Black.
Toch is dit niet erg storend, want Renehan heeft meer pijlers waarop hij zijn De vallei heeft laten rusten. Naast de onderhuidse spanning zijn er de mysterieuze en ondoorgrondelijke karakters. Als voorbeeld noemen we de twee sergeants, Merrick en Caine. Zij zijn de ruggengraat van de basis. Maar beiden hebben ze hun nukken en bovenal geheimen die ze met zich meedragen. Naast de sergeants zijn er nog ettelijke andere karakters die Renehan driedimensionaal heeft neergezet en daarmee indruk maken.
De plot is interessant maar dat heeft bovenal te maken met de vraag “wat is er in godsnaam in De Vallei aan de hand”. Gaandeweg het boek geeft Renehan de lezer puzzelstukjes om het raadsel op te lossen. En er zit meer dan één verrassing in de plot verstopt.
Al met al is te merken dat Renehan zelf heeft gediend in het leger, al was het niet in Afghanistan maar in Irak als artillerie-officier. De jargon, de omgangsvormen; het ademt authenticiteit. Toch hopen we niet dat Renehan verder veel uit zijn ervaring heeft geput, want anders heeft het Amerikaanse leger een groot probleem.
De vallei is een meer dan geslaagde oorlogsthrillers die leunt op de onderhuidse spanning, de plot en de mysterieuze karakters die het verhaal in zich huist. Niet alleen een must read voor de oorlogsliefhebber, maar eigenlijk voor alle thrillerliefhebbers.