Thrillers van Italiaanse auteurs zijn in Nederland niet zo dik gezaaid. In 2004 verscheen de bestseller Ik dood van Giorgio Faletti, dat in 2010 werd gevolgd door Ik ben God. Helaas is Faletti te vroeg overleden maar er is inmiddels weer een nieuwe naam in Nederland opgedoken. Ilaria Tuti woont in Gemona del Friuli, in de provincie Udine in Italië. Zij studeerde economie. Ze is gepassioneerd door schilderen, in haar vrije tijd werkte ze als illustrator voor een kleine uitgeverij. In 2014 won ze de Gran Giallo City of Cattolica Award. Kind 39, in Italië in 2018 verschenen als Fiori Sopra L’Inferno, is haar debuut.

Commissaris Teresa Battaglia wordt aan de lezers voorgesteld als een zeer kundig rechercheur. Haar leeftijd zorgt dat ze met een aantal ouderdomskwaaltjes rondloopt en die hinderen haar zo nu en dan in haar functioneren, evenals enkele gebeurtenissen uit haar verleden dat doen die en op de meest ongewenste moment naar boven borrelen. Geflankeerd door de nog jonge inspecteur Massimo Marini starten ze met een onderzoek naar de dood van Robert Valent. Zijn verminkte lichaam is in de bossen rond het plaatsje Traveni gevonden, zijn oogbollen zijn verwijderd en vervangen door twee besjes. Na een tweede incident met verminking wordt stevig rekening gehouden met een seriemoordenaar. Als blijkt dat het eerste slachtoffer aan hartfalen is overleden en niet door de dader is vermoord en het tweede slachtoffer ook nog in leven is, groeit het vermoeden dat de dader een boodschap af wil geven. De zaak wordt er niet eenvoudiger op….

Kind 39 toont wel elementen die een thriller niet zouden misstaan maar het totale verhaal gaat veel dieper. Gebeurtenissen uit het verleden in de directe omgeving van Traveni kruipen langzaam naar de oppervlakte en de onderzoekers vallen van de ene verbazing in de andere. Battaglia komt in haar speurtocht veel raakvlakken met haar persoonlijk verleden tegen en het verbaast haar dat er van het vermoeden ze verwerkt te hebben, niets blijkt te kloppen. Dat betekent dat er, naast het rechercheren veel persoonlijk leed een volgende fase van verwerking ingaan.

‘Aan zo’n woesteling kun je niet ontsnappen. Hij is helder, maar laat wel sporen achter. Hij valt aan als een wild beest, maar heeft het lichaam van het eerste slachtoffer met een bijna delicate nauwgezetheid neergelegd’

Tuti heeft met haar debuut een interessant verhaal neergezet. Opdiepend uit meerdere lagen laat ze de gebeurtenissen over elkaar buitelen zonder dat dit de structuur van het verhaal aantast. De verrassingen komen hoofdzakelijk van de experimenten die het verleden van Traveni donker gaan kleuren. En zoals zo vaak het geval is blijkt ook hier dat de regisseurs uit het verleden weinig empathie hadden met hun objecten. De schrijfstijl is veelzeggend en gekleurd met meerdere emoties die ook in het verhaal zijn terug te vinden. Zelfs het kloosterleven van de orde van benedictijnen komt er in het overwegend katholieke Italië niet zonder kleerscheuren af. Indringend en schurend tegen de waarheid die nog alledag openbaar gemaakt wordt en niemand meer verrast. Grote waardering voor de auteur is ook op zijn plaats voor het gegoochel met verhaallijnen zonder daarbij de duidelijkheid en leesbaarheid wordt aangetast. Deze lezer is heel benieuwd naar het tweede product van deze auteur.