De Vlaamse Hugo Luijten is historicus en heeft een leven als docent achter zich gelaten om dat vervolgens in dienst te stellen van het schrijven. Als docent was hij breed in de zin van zijn toehoorders. Hij stond net zo makkelijk les te geven aan moeilijk lerende pupillen als aan studenten van het hoger onderwijs. Dat talent is inmiddels alom bekend in de onderwijswereld. Zijn schrijversdebuut, Offer voor een verloren zaak heeft Luijten gewijd aan een van zijn voorvaderen, Heinrich Ohlenforst. Het decor is WO-I, als de Duitsers ten strijde trekken om de Fransen te gaan verslaan.

Heinrich Ohlenforst heeft een verboden relatie met de mooie Philomène, dochter van burgemeester Heinrich Hilger en echtgenote Ottilie. Dat was niet precies wat Hilger met zijn dochter voorhad want Ohlenforst is maar een gewone arbeider in een steenfabriek. Het voornemen van de burgemeester is om kost wat kost te voorkomen dat Ohlenforst contact met zijn dochter blijft houden en uiteindelijk zijn schoonzoon wordt.
De jonge Ohlenforst wordt op die manier een normaal dorpsleven bijna onmogelijk gemaakt en hij besluit als vrijwilliger in het Duitse leger te gaan. Dat leger was in 1914 vast van plan Frankrijk te veroveren dus waren aanmeldingen van vrijwilligers meer dan welkom. Hilger moet zijn plannen bijstellen nu zijn prooi uit zijn gezichtsveld verdwijnt en probeert van de nood een deugd te maken, in het leger kun je immers zomaar sneuvelen….

Luijten heeft het zichzelf niet makkelijk gemaakt met de combinatie van onderwerpen die hij in zijn debuut gebruikt. Een verboden liefdesaffaire waarin de toekomst wordt bepaald door al dan niet afgedwongen ontwikkelingen en resultaten uit een wereldoorlog. Zoals de inleiding al aangeeft, draait het verhaal hoofdzakelijk om Heinrich Ohlenforst. De auteur volgt deze 33-jarige man op de voet en probeert op detailniveau iedere stap en gedachte van hem te beschrijven. In dezelfde adem poogt hij ook op een geloofwaardige wijze de oorlogsbeschrijving te maken. Om beide verhaallijnen te blijven voeden, wordt het geheel voornamelijk vanuit vijf perspectieven belicht. Moeilijk, zo niet haast onmogelijk om dat nog tot één verhaal samen te laten smelten. Dan is er maar weinig nodig om onderweg enkele keren de consistentie en synergie te verliezen. Dat passeert ook echt als halverwege het verhaal veelvuldig perspectiefwisselingen plaatsvinden. Regelmatig dringt dan de gedachte op bezig te zijn met het lezen van een korte verhalenbundel. Maar meteen duw je dat weer naar de achtergrond want daar doe je de auteur mee te kort. Offer voor een verloren zaak is een goed doordachte roman waarin het detailniveau van het beschrijven van WO-I soms te diep gaat en daardoor het zicht op de samenhang tussen personages en verhaallijnen een beetje uit het beeld verdwijnt. De aandacht voor het waarheidsgehalte en de geloofwaardigheid waar de auteur zo aan hecht, compenseren dat maar gedeeltelijk. Niet duidelijk blijft wat voor de auteur nu prioriteit heeft gehad, het waarheidsgetrouw en historisch verantwoord beschrijven van WO-I of het leven van Heinrich Ohlerforst. Beiden op hetzelfde niveau houden veroorzaakt wat rimpels. Dus is het verhaal eigenlijk een klein beetje vlees en ook een klein beetje vis.