Door de klimaatverandering is het leven op onze aarde straks niet meer mogelijk. Daarom zijn wereldleiders al jarenlang bezig met het voorbereiden van een massale verhuizing naar TOI-700d, een planeet hier ver vandaan. Deze planeet is echter een kopie van onze aarde, al is alles er net wat groter.

Op een ochtend wordt Tomas Boom wakker. Zijn vrouw Suzanne (ze zijn de dag ervoor getrouwd) is er niet, en zijn zoon Parker kan hij ook niet vinden. Wanneer hij de Amsterdamse straten op stapt -normaal in een drukte van jawelste- is hij bijna de enige persoon. 

Wat blijkt? Iedereen beneden de veertig is naar de andere planeet getransporteerd. Daar moet het leven verder gaan en de aarde is slechts nog een backup die goed is voor grondstoffen en het verbannen van mensen die op TOI-700d worden weggestuurd.

Het is het begin van een zoektocht naar Suzanne en Parker. En het is ook de start van verzet, want er zijn mensen op de aarde die het niet zomaar laten gebeuren dat zij hier moeten blijven.

Het mag gezegd; Esther Gerritsen, bekend van haar romans en toneelwerk, heeft bijzonder interessant gedachtengoed in Gebied 19 neergezet. Die titel slaat overigens op een gedeelte in onze visuele hersenschors, waaraan wetenschappers in het boek werken om traumatische ervaringen te neutraliseren. Hun doel is om mensen structureel gelukkig te maken en te houden. Waarom? Op TOI-700d mag niet worden teruggekeken naar het leven op aarde. Sterker nog, er mag niet meer over gepraat worden.

Tomas laat dit echter niet zomaar gebeuren en zijn zoektocht is even mooi weergegeven als mysterieus. Vooral de eerste dagen waarin hij geen benul heeft wat er gebeurd is, worden door Gerritsen sterk neergezet. 

Overigens doet Gerritsen met haar schrijfstijl in Gebied 19 nog meer goed. Zo zijn de dialogen gevat, vlot en aansprekend. Hiermee weet ze de lezer snel het verhaal in te zuigen. Ook zet ze de lezer aan het denken; wat is echt, en wat is nep? 

Zijn er dan keerzijden aan Gebied 19? Jazeker, maar met zo’n gedachtenexperiment is het ook lastig alles te vatten. Zo is het gek dat de zeer eigenwijze hoofdpersoon Tomas geen idee had dat er voorbereidingen bezig waren om de helft van de wereldbevolking te verhuizen naar een andere planeet. Vooral omdat Suzanne van de hoed en de rand wist. Dat maakt de personages dan direct ook niet erg geloofwaardig. En hoe kan het dat Tomas van de ene op de andere dag opeens wél op TOI-700d belandt?

Voor de science fiction-liefhebbers blijven er ook vragen over. Hoe kom je zo snel van A naar B in het heelal? En waarom is alles op TOI-700d dan net wat groter dan op aarde? Het zijn redelijk basale zaken waarop Gerritsen niet ingaat en dat kan als onbevredigend worden ervaren. 

Toch is het verhaal ergens beklemmend en trekt het de lezer aan. Vooral als je niet al te veel vragen stelt en de loop holes in het verhaal voor lief neemt, is Gebied 19 een interessant boek, die zelfs nog een vervolg lijkt te krijgen.