De Vlaamse Emmelie Arents is een talent uit de stal van Hamley Books. Met Het Hart van de Adelaar wist ze menig jonge fantasylezers te overtuigen en werd zelfs de vergelijking met grootheid Leigh Bardugo gemaakt. Een groot compliment, dat de druk voor een volgend boek verhoogt. De Woestijndief bevestigde opnieuw dat ze veel in haar mars heeft, en hopelijk houdt ze dit vast in het vervolg De Meesterdief.
Let op: vanaf hier kan de recensie spoilers uit De Woestijndief bevatten.
Na de heftige gebeurtenissen uit De Woestijndief, moet Taran de draad weer oppakken. De dood van zijn broer Amir is moeilijk te verwerken, maar een opdracht van de sultan kan hem de nodige afleiding bezorgen. Saradan is in gevaar; het landschap verdort, en zodoende slinkt de voedselvoorraad. Dode Magie lijkt weer terug in de stad te zijn, en een nog onbekende vijand wil korte metten maken met de bevolking. De enige redding is prins Rayan, maar hij wordt al dagen vermist en bovendien lijdt hij aan een dodelijke ziekte. Een oplossing voor beide lijkt op het verlaten eiland Turat te liggen, een gevaarlijke plek waar nog nooit iemand levend vandaan is gekomen. Daar groeit de qalzarabloem, die de prins beter kan maken, dus voor Taran zit er niets anders op om het eiland te bezoeken.
Verlaten is het eiland allerminst. Een mysterieus Labyrint vol met dodelijke obstakels en magische uitdagingen is de enige route naar de locatie van de qalzarabloem. Gelukkig is Taran niet alleen, en helpen enkele oude bekenden hem op weg naar zijn doel: het redden van Saradan. Maar is iedereen te vertrouwen? En welke opofferingen moet Taran doen om het Labyrint te doorkuisen? En welke vijand houdt zich onzichtbaar op de vlakte? Een nieuw, dodelijk spel gaat van start.
De Meesterdief is toegankelijke fantasy voor een jongvolwassen publiek. Geen lange, moeilijke zinsopbouwen, veel dialogen en een vlotte opeenstapeling van spannende scenes. De perspectiefwisselingen maken het echter soms lastig te volgen. Per hoofdstuk wordt er afgewisseld tussen twee op elkaar lijkende vertellers. Beide verhaallijnen worden in de ik-vorm geschreven en dat maakt dat je soms even terug moet bladeren om te weten wie nu wat beleeft, en wie wat zegt. De betreffende personages lijken sterk op elkaar, zowel fysiek als in gedrag, en bovendien zijn ze bijna altijd in elkaars aanwezigheid, waardoor het onderscheid in perspectief er niet eenvoudiger op wordt.
De plot is vermakelijk en zit zoals gezegd vol met actie. De reis naar het eiland Turat, het doorkruisen van het Labyrint en de zoektocht naar de qalzarabloem zijn spannend en leuk om te volgen. Ook de magische toepassingen in het boek worden op een eenvoudig te volgen manier beschreven Zoals ook in De Woestijndief opviel, bevat het verhaal elementen uit enkele populaire YA-equivalenten. De Hongerspelen, The Maze Runner, Divergent en zelfs Aladdin kunnen op bepaalde punten in de boeken worden herkend en zijn duidelijk ter inspiratie gebruikt. Daarbij is overigens absoluut geen sprake van kopieergedrag; integendeel, want Arents geeft er haar eigen, unieke draai aan en heeft een originele wereld geschapen.
Een kritische noot is wel dat de afloop enigszins voorspelbaar is, al zit er op het eind nog een welkome en verrassende twist. Bovendien had Arents het verhaal nog grootser kunnen maken door wat minder van de hak-op-de-tak te springen. De scenes volgen elkaar snel op, waardoor de pagina’s weliswaar omvliegen, maar het geheel enigszins plat blijft. Wil het meer gaan leven, zal ze wat verder de diepte in moeten gaan en daar haar tijd voor nemen. Dat Arents dat in zich heeft, moge duidelijk zijn, want ze schrijft onderhoudend en plezant. De Meesterdief is daar opnieuw het bewijs van. Amusant, opwindend, actierijk en zelfs een tikkeltje romantisch. Een imposantere opzet zal haar verhalen naar een hoger level kunnen tillen.
