Een spannend boek met een goed einde.
Ook behoorlijk actueel.
Een man met een zoektocht, beïnvloedt door een achtergelaten brief.
Het geeft zeker ook de gedachten weer van zijn naasten en bekenden over het hoe en waarom zij zo gehandeld hebben.
Het leven is niet altijd zwart/ wit, soms moet je schakelen.
Zeer aan te bevelen. Een pakkend verhaal!
Fijn dat ik via de Thrillzone leesclub dit boek mocht lezen en beoordelen.

Boris O. Dittrich (1955) heeft gewerkt als advocaat en rechter en was jarenlang Tweede Kamerlid en fractievoorzitter van D66. Sinds 2007 werkt Dittrich voor Human Rights Watch, in New York en Berlijn. Boris O. Dittrich schreef o.a. de thrillers Moord en brand en De waarheid liegen en later W.O.L.F. (verkozen tot Beste Nederlandstalige thriller van 2016 door VN Detective & Thrillergids) en Halszaak.
In 2022 kwam Het laatste woord uit.
Het laatste woord vertelt het verhaal over Netty, een jonge moeder die het moeilijk heeft met haar leven. Ze besluit om haar leven om te gooien en weg te gaan bij haar man Bart. Wanneer ze haar zaakjes op orde heeft zal ze hun zoontje Leon ophalen om bij haar te komen wonen. Leon is op dat moment nog net geen 4 jaar oud. Ze laat een brief achter op tafel voor haar man waarin ze uitlegt wat haar plannen zijn. Na een week geeft Bart (werkzaam bij de afdeling zware criminaliteit na jaren wijkagent te zijn geweest) zijn vrouw als vermist op.
Jaren gaan voorbij zonder een woord van Netty, niemand weet waar ze is. Ondertussen groeit Leon op met het idee dat zijn moeder hem in de steek heeft gelaten. Hij krijgt veel liefde van zijn vader en oma en vriend Martin, is songwriter en influencer.
De plot is heel goed opgebouwd en uitgewerkt en juist door de verschillende plotwendingen wordt je als lezer op het verkeerde been gezet. Tot het einde toe blijft de vraag wat er precies is gebeurd rondhangen.
De hoofdstukken worden verteld vanuit het oogpunt van Bart, Netty, Maya en Leon en zijn geschreven in de ik-vorm. Dit zorgt ervoor dat de gevoelens van voornamelijk Netty en Leon goed doorkomen.
De depressieve gevoelens van Netty, haar irritatie over Bart, haar verliefde gevoelens voor Hugo komen allemaal diep binnen.
'Als Bart 's avonds thuiskwam, zijn dienstpistool op tafel legde en zijn avondeten opwarmde in de magnetron, zag ik de roos op zijn schouders, zijn kalende kruin en zijn beginnende bierbuikje. Ontluisterend.'
Bart is ietwat afstandelijk geschreven en ook wat moeilijker te doorgronden.
Het laatste woord wordt aangeduid als een beeldende whodunnit die je tot op het laatste moment op het puntje van je stoel houdt. Dit klopt deels, het is zeker een beeldende whodunnit met af en toe een mooie zin.
'Er blijven altijd geheime kamers en nooduitgangen in een relatie.'
De spanning is echter ver te zoeken. De enige aanwezige spanning in het boek is van psychologische aard en is echt alleen op de achtergrond aanwezig.
De verhaallijn daarentegen is werkelijk heel goed gevonden, veel hedendaagse situaties zijn verwerkt in het verhaal zoals bv homoseksualiteit (Leon en Martin, Maya en haar vrouw), Bulut Kaya is de Turkse partner van Maya, Leon als influencer, de hoofdofficier van justitie is een vrouw, het is allemaal aanwezig.
Door deze verhaallijn en door het schrijven van de hoofdstukken in de ik-vorm wordt je als lezer wel het verhaal ingetrokken en wil je blijven lezen om erachter te komen wat er precies is gebeurd 20 jaar geleden.
Het laatste woord is een echte whodunnit die je een aantal fijne leesuren biedt.

Ik heb dit boek gelezen voor een leesclub bij thrillzone. Ik heb me voor deze leesclub ingeschreven, omdat de achterflap me aansprak van dit boek. De woorden op de voorkant “ Een moeder verdwijnt, een zoon zoekt” spraken me sterk aan.
Dit boek gaat over Netty die in de knoop ligt met zichzelf. Eens ze de stap gezet heeft om voor haar alles terug op een rijtje te krijgen, verdwijnt Netty ineens. Ze laat een 4-jarig zoontje (Leon) en haar man Bart achter. Bart geeft zijn vrouw op als vermist. De jaren gaan voorbij en ze horen niets meer van Netty. Leon blijft altijd met heel veel vragen zitten en hoopt elk jaar met zijn verjaardag dat zijn moeder aan de deur gaat staan. Het is voor Leon niet makkelijk om op zoek te gaan naar de waarheid. Maar hij geeft niet op en gaat hier soms ver in.
In dit boek staan 3 personen centraal Hetty, Bart en Leon. Het boek is opgedeeld in hoofdstukken en tevens in grote stukken waarop we telkens mee kijken met 1 van de 3 hoofdpersonages. Het boek is geschreven in de ik-vorm. Dit zorgt ervoor dat je echt mee in het verhaal zit.
Het boek kwam voor mij traag op gang maar eens het boek vertrokken was, moest ik gewoon verder lezen. Ik wilde weten wat er allemaal gebeurd is. Het boek laat je wachten tot bijna de laatste bladzijde om een antwoord te geven op deze vraag.
In het boek zitten naast de hoofdverhaal lijn hier en daar ook nog wat kleinere verhaallijnen. Deze zijn zeker ook wel fijn om te lezen en laten je nadenken wat deze met de grote verhaallijn te maken hebben.
In dit boek komen zeker ook actuwele thema’s aanbod. Zo is Leon een influencer van beroep, samen met een man,… fijn dat er hier en daar dus zeker ook aandacht gaat naar maatschappelijke onderwerpen.
Dit is een boek waar je gewoon in wil lezen en blijven lezen. Het gaat voor enkele plezierige leesuurtjes zorgen.

Gelezen voor Thrillzone leesclub.
Het laatste woord van Boris Ditrich .

Het boek leest makkelijk weg Het start wat traag, maar vanaf hoofdstuk Leon gaat het lezen lekker. Voor mij hadden de eerste hoofdstukken door de hoofdstukken daarna geweven mogen worden. Ook het plot is goed, hoewel de ervaren Thriller lezer het misschien ziet aankomen. Maar al met al wel een aanrader. 4 sterren.

Gelezen voor Thrillzone leesclub.
Het laatste woord van Boris Ditrich .

Het boek leest makkelijk weg Het start wat traag, maar vanaf hoofdstuk Leon gaat het lezen lekker. Voor mij hadden de eerste hoofdstukken door de hoofdstukken daarna geweven mogen worden. Ook het plot is goed, hoewel de ervaren Thriller lezer het misschien ziet aankomen. Maar al met al wel een aanrader. 4 sterren.

Ik heb dit boek gelezen voor een leesclub bij thrillzone. Ik heb me voor deze leesclub ingeschreven, omdat de achterflap me aansprak van dit boek. De woorden op de voorkant “ Een moeder verdwijnt, een zoon zoekt” spraken me sterk aan.
Dit boek gaat over Netty die in de knoop ligt met zichzelf. Eens ze de stap gezet heeft om voor haar alles terug op een rijtje te krijgen, verdwijnt Netty ineens. Ze laat een 4-jarig zoontje (Leon) en haar man Bart achter. Bart geeft zijn vrouw op als vermist. De jaren gaan voorbij en ze horen niets meer van Netty. Leon blijft altijd met heel veel vragen zitten en hoopt elk jaar met zijn verjaardag dat zijn moeder aan de deur gaat staan. Het is voor Leon niet makkelijk om op zoek te gaan naar de waarheid. Maar hij geeft niet op en gaat hier soms ver in.
In dit boek staan 3 personen centraal Hetty, Bart en Leon. Het boek is opgedeeld in hoofdstukken en tevens in grote stukken waarop we telkens mee kijken met 1 van de 3 hoofdpersonages. Het boek is geschreven in de ik-vorm. Dit zorgt ervoor dat je echt mee in het verhaal zit.
Het boek kwam voor mij traag op gang maar eens het boek vertrokken was, moest ik gewoon verder lezen. Ik wilde weten wat er allemaal gebeurd is. Het boek laat je wachten tot bijna de laatste bladzijde om een antwoord te geven op deze vraag.
In het boek zitten naast de hoofdverhaal lijn hier en daar ook nog wat kleinere verhaallijnen. Deze zijn zeker ook wel fijn om te lezen en laten je nadenken wat deze met de grote verhaallijn te maken hebben.
In dit boek komen zeker ook actuwele thema’s aanbod. Zo is Leon een influencer van beroep, samen met een man,… fijn dat er hier en daar dus zeker ook aandacht gaat naar maatschappelijke onderwerpen.
Dit is een boek waar je gewoon in wil lezen en blijven lezen. Het gaat voor enkele plezierige leesuurtjes zorgen.

Ik las van Boris Dittrich W.O.L.F. ((verkozen tot Beste Nederlandstalige thriller van 2016 door VN Detective & Thrillergids) en Barst, dus wist ik dat hij boeiend schrijven kan. Toen dan ook de mogelijkheid zich voordeed om via de leesclub van Thrillzone ‘Het laatste woord’ te lezen, schreef ik me direct in en hoera ik mocht meedoen. Opnieuw ben ik aangenaam verrast door de fijne schrijfstijl en de plot. Het boek is opgedeeld in hoofdstukken waar Bart, Netty of Leon de hoofdpersoon zijn. Tevens zijn er stukken vanuit de politie, geschreven door Maya en enkele algemene stukken waar we aanwezig zijn in de rechtbank. Er wordt in de ik-vorm geschreven, dat maakt dat je in het verhaal gezogen wordt.
We maken kennis met Netty, ze kampt waarschijnlijk met een bipolaire stoornis en een postnatale depressie en ligt daardoor erg in de knoop met zichzelf, maar ook met haar man Bart. Na de geboorte van Leon krijgt ze het gevoel alleen voor de opvoeding te staan. In plaats van dat Bart minder gaat werken, zoals ze afspraken, werkt hij veel en heeft hij vaak nachtdienst. Netty besluit de touwtjes in handen te nemen en gaat weg bij Bart. Leon is dan net geen 4 jaar oud. Bart geeft zijn vrouw als vermist op, samen met zijn moeder neemt hij de opvoeding van Leon op zich. Ik verbaasde me erover dat hij, toen hij voor dit voldongen feit werd gesteld, hij wel meer tijd voor Leon kon vrijmaken. Leon hoopt elke verjaardag weer dat Netty plotseling op de stoep staat. De jaren gaan voorbij en Leon blijft met het gevoel zitten dat zijn moeder hem in de steek heeft gelaten.
Het beeld dat je van Bart krijgt is vager, hij is echt de man des huizes, hij werkt en ik kreeg een beetje de indruk dat hij het wel goed vindt zo, Netty doet de opvoeding en de huishouding, naast haar baan en hij heeft een veeleisende baan bij de politie, hij is werkzaam bij de afdeling zware criminaliteit na jaren wijkagent te zijn geweest.
Dan maken we een sprong in de tijd, en zijn we 20 jaar verder. Leon is songwriter en influencer en samen met zijn vriend Martin wonen ze in het ouderlijk huis. Bart is vertrokken naar Duitsland. Hij is gestopt met zijn werk bij de politie. De ontdekking die Leon dan doet is schrijnend.
Het zal niemand die een beetje weet over de auteur, verbazen dat maatschappelijke onderwerpen zoals samenwonen met iemand van hetzelfde geslacht, het werk van advocaat en rechter, en mensenrechten ook in dit boek aan bod komen.
Dit is een boek dat niet nagelbijtend spannend is, maar waar je gewoon in wil blijven lezen juist door de verschillende plotwendingen waardoor je op het verkeerde been wordt gezet. Het is een fijne whodunnit die je een aantal aangename leesuren bezorgt.

Ik mocht dit boek leven voor de leesclub Trillzone, waarvoor mijn dank.
Het boek gaat over Netty, Bart en hun zoon Leon. Netty voelt zich depressief en wil weg van Bart. Ze schrijft hem een emotionele afscheidsbrief en verdwijnt. Bart zet alles op alles om haar te vinden, maar ze blijkt onvindbaar te zijn. Leon die toen 4 was bij de verdwijning van zijn moeder en nu volwassen is, ontdekt wat er met zijn moeder is gebeurd. We krijgen meer te lezen over Netty zijn moeder en Bart zijn vader.
Ik had nog nooit een boek van Boris Dittrich en was nieuwsgierig naar dit boek door wat er op de cover staat, Een moeder verdwijnt, een zoon zoekt.
Het boek is verdeeld in 3 delen, die allen worden geschreven vanuit de personen Netty, Bart en Leon. Allen worden geschreven in de Ik vorm, waardoor je meer betrokken voelt met deze personen. Het is niet echt een spannende thriller, maar wel een thriller waarbij je het gevoel hebt van, ik moet doorlezen. Gaandeweg kreeg ik wel door hoe de plot zou zijn, maar ondanks dat was ik nog wel een beetje verrast. Doordat het in korte hoofdstukjes bestaat en vlot geschreven is, leest het ook makkelijk weg. Een leuk tussendoor thriller voor mij.

Voor de leesclub van Thrillzone mocht ik kennismaken met Het laatste woord. Het boek vertelt over de manisch depressieve Netty. Een postnatale depressie bracht uiteindelijk deze diagnose. Netty doet haar best om jonge haar zoontje Leon zo min mogelijk te belasten met haar stemmingen. Toch voelt ze zich vastzitten in haar leven, alsof ze geen andere keuze heeft dan alleen maar doorgaan. Haar man Bart die zielsveel van haar houdt voelt zich onmachtig om haar de rust en regelmaat te bieden door zijn werk als agent. Hij vlucht steeds meer in zijn werk en zijn onmacht uit hij in agressie. Zijn goede vriend Hugo, een knappe man en vrouwenversierder, heeft in de ogen van Netty wel die stabiliteit die zij zoekt of is dat schijn? Op een ochtend is Netty verdwenen. Een brief, haar laatste woorden, is het enige dat rest. Leon blijft worstelen met de vraag waarom ze verdween. Waarom heeft ze hem bij zijn vader achter gelaten. Ook zijn vader helpt hem niet om deze vraag op te lossen tot hij achter de waarheid komt die zijn leven opnieuw op zijn kop zet.

Het is een prettig geschreven boek die je compleet laat meeleven met de hoofdpersonen. Het lezen over Netty maakte me zelf ook wat somber, heel knap als je als schrijver dat kan bewerkstellingen. De vragen van Leon waren ook mijn vragen. Toch vond ik het meer een psychologische roman die spannend was. Mijn nieuwsgierigheid, ik wilde weten wat er aan de hand was maakt dat ik wilde doorlezen. Waar was Netty, waarom had ze Leon, die meer dan alles voor haar was, in de steek gelaten? Zou ze nog leven of was ze dood? Dat maakte dat je door wil lezen. De schrijfstijl is prettig maar biedt toch voldoende punten die je aan het denken zetten. Het boek is geschreven vanuit verschillende perspectieven; Netty, Bart en Leon. In dit geval waren het ook echt andere perspectieven en werden de gebeurtenissen niet eindeloos herhaald.

Toch waren er ook ongeloofwaardige stukken die ik vanwege spoilers niet kan delen. Dat vond ik wat jammer. Maar ondanks alles toch een dikke aanrader. Ik ga zeker Boris Dittrich als schrijver volgen en zal eerst zijn eerdere boeken gaan lezen.
Bedankt Thrillzone voor het mogen lezen van Het laatste woord.

Je valt meteen met de deur in huis als je begint te lezen in dit boek. Netty heeft een afscheidsbrief geschreven voor Bart waarin ze zegt dat ze hem gaat verlaten. Vragen alom, want waarom laat een moeder haar kind achter en komt ze niet terug… Dat is in een notendop het verhaal van dit boek.
Voor een boek van een Bekende Nederlander viel dit me niet tegen. Het verhaal zit goed in elkaar. Er is veel afwisseling, korte hoofdstukken en langzaam maar zeker vallen de stukjes allemaal op zijn plaats.
Het boek begint met Bart die een brief van Netty leest, waardoor je als lezer (en als Bart) meteen met allerlei vragen zit. Daarna lees je een stuk vanuit Netty, waardoor je haar een beetje leert kennen. En als lezer weer je daardoor meer dan Bart. Het enige minpuntje is dat op de voorkant staat dat de zoon zijn verdwenen moeder gaat zoeken, maar dat gaat hij pas halverwege het boek doen. Tot die tijd is hij een jaar of 4 en daarna wordt er een sprong in de tijd gemaakt. Prima voor de context, maar zet het dan niet zo groot op het boek. Anyway, in het heden gebeurt er eigenlijk heel veel in korte tijd, waardoor het verhaal zijn vaart blijft houden. Door de vele plottwists kwam het eind toch nog onverwacht (alhoewel ik halverwege het boek deze optie wel had bedacht, maar daar weer vanaf was gestapt door allerlei andere ontwikkelingen).
Politieagent Maya speelt in het verleden en in het heden een rol van betekenis. In het heden als startend agent en nu als oude rot in het vak.
Ook Corona speelt nog een rol in dit boek, op een dramatische manier ook. Je kunt je al bijna niet meer voorstellen hoe groot de paniek was in het begin van de pandemie.
Ik heb me een paar uurtjes goed vermaakt met dit boek, maar het blijft niet echt hangen. Goed vakantieboek dus eigenlijk! En ja, ik zal een volgend boek van Dittrich eerder oppakken nu ik dit boek heb gelezen, want hij kan wel schrijven.
Oh, en de voorkant snap ik niet helemaal… maar dat zal aan mij liggen. Ik had het boek ook nooit opgepakt als ik het niet had mogen lezen via thrillzone.

Een echtpaar: Bart en Netty verwijderd van elkaar. Op een gegeven moment is Netty vermist waarbij haar zoontje Leon van vier jaar met zijn vader Bart achterblijft. Netty heeft echter een brief geschreven dat ze met rust gelaten wilt worden. Echter het feit dat zij haar zoontje niet komt opeisen/halen komt gezien haar tot nu toe getoonde moederschapsrol niet overtuigend over. De vraag is waar is zij…