Dit derde deel van de Morten Trilogie begint spannend met een (bijna) moord. Morten begint de grip op zichzelf, de politiek en zijn privéleven te verliezen. De ontdekking dat zijn spindoctor Marijn een boek met schokkende onthullingen over hem aan het schrijven is, doet hem zijn bezinning verliezen. Hij zet alles in om publicatie te voorkomen en schuwt niet de veiligheidsdiensten daarvoor in te zetten en de uitgever onder druk te zetten. Het manuscript van het boek verdwijnt en lijkt verloren. Morgen weet de reputaties van Marijn en de journaliste Veronique Anker van de NOS, die het boek aankondigde, volledig onderuit te halen. Het boek bestaat immers niet meer en Marijn lijdt aan geheugenverlies door zuurstofgebrek. Morgen lijkt toch weer te gaan winnen. Maar alle vrouwen die hij onrecht heeft aangedaan gaan samen in de aanval, Marijn en Veronique, zijn ex-vrouw Esther die dankzij een goede advocaat uit de gevangenis komt waarin ze zat op verdenking van moord op de geliefde van Morten. Ook zijn dochter die zich door hem in de steek voelt gelaten en zijn vrouwelijke voorganger die hij op onfrisse manier aan de kant heeft gezet.

Tegen dit vrouwelijk geweld lijkt hij niet opgewassen. Tussen dit alles door heeft Mo, de islamitische fractievoorzitter, zijn eigen strijd te voeren. Tegen een vrouwelijke collega die op zijn baan aast, legt hij het af. Zijn zoon, die met spijt terugkeert na als Jihadstrijder verschrikkelijke dingen heeft gezien en heeft moeten doen, brengt grote spanningen teweeg in zijn gezin.

Het boek leest gemakkelijk en heeft een lichtvoetig karakter. De hoofdstukken vliegen in rap tempo voorbij in min of meer dezelfde stijl als de eerste twee delen. Het laatste deel van het boek ontspoort echter een beetje vind ik. De ontknoping is die van een Amerikaanse actiefilm met het bijbehorende hoge tempo en onverwachte wendingen. Het lijkt of het verhaal een beetje wordt afgeraffeld omdat anders het boek te dik wordt. Een paar bladzijden extra met een iets lager tempo had het einde geloofwaardiger gemaakt. Ook leken in het verloop van het verhaal alle vrouwen lesbisch te worden en ontstond er een vrouwen-tegen-de-mannen-stemming die een beetje te veel werd aangedikt.

De karakters van de hoofdpersonen zijn goed uitgewerkt. Esther die haar dagboek met M aanspreekt, werkt zich op uit een diep dal. Dochter Philippine wordt volwassen, Mo moet de fouten van zijn zoon een plaats geven en daar moeilijke keuzes voor maken. Marijn en Veronique vechten voor hun reputatie en toekomst. En Morten zien we steeds verder opgaan in zijn verknipte blik op de politiek die hij niet meer van zijn privéleven kan scheiden.

Het enigszins gekunstelde einde van het boek doet voor mij wat afbreuk aan het overigens verder leuke plot. Het lijkt of er flinke stukken uit de laatste hoofdstukken zijn geknipt. Het ging te snel waardoor het minder realistisch werd.