Andy McNab. De man is een legende onder liefhebbers van actiethrillers. De geestelijk vader van de man van beton en revolverheld Nick Stone en sinds kort ook van Tom Buckingham. Die laatste zagen we voor het eerst in Alarmfase rood, waarin hij eigenhandig afrekende met een stel kapers van de Eurostartrein in de Kanaaltunnel. Een fijne kennismaking die smaakte naar meer. En nu is er Brandhaard met opnieuw, juist: Tom Buckingham.

We kijken met Buckingham mee terwijl hij een tour of duty draait in Afghanistan met zijn legereenheid SAS. Al snel loopt het mis in Camp Bastion: talibanstrijders proberen de basis aan te vallen en daarbij wordt een vriend van Buckingham de keel doorgesneden. Het lijkt opzet, maar voordat hij dit kan bewijzen zit hij al in het vliegtuig terug naar Engeland. Stank voor dank, zogezegd.

Terug in Groot-Brittannië is het niet rustiger dan in Afghanistan. Na de dood van een onschuldige moslim is het land in rep en roer. Voor- en tegenstanders van het Britse vreemdelingenbeleid gaan de straat op en steken winkels en huizen in brand terwijl ze met elkaar op de vuist gaan. Oorlog op straat dus. Buckingham wordt in deze roerige periode door Vernon Bolt, een oude schoolmaat van hem, gevraagd om als ambassadeur op te treden voor zijn organisatie Invicta. Deze organisatie zet zich in voor getraumatiseerde veteranen en wil hen op het rechte pad krijgen. Maar tegelijkertijd lijkt deze Bolt een dubbele agenda te hebben. Wat wil hij precies bereiken? De Britse geheime dienst vreest met grote vreze voor een grotere aanslag en wil Buckingham ook inlijven om onderzoek voor hen te doen. Voor hij het doorheeft, zit de SAS'er vast in een web van intriges.

McNab heeft twee talenten, alhoewel de eerste niet echt als talent te bestempelen is: hij beschrijft de gebeurtenissen met een ervaringsniveau waar sommige schrijvers jaloers op zijn. Niet voor niets, want McNab (schuilnaam) heeft jarenlang gevochten voor de SAS. Het tweede, en dat is wel een talent, is het vermogen van McNab om de meest actuele geopolitieke problemen in zijn verhalen te verweven. Zo is er de dreiging van Syrië-gangers: wat is hun agenda als ze terugkomen van de Syrische slagvelden, met de mogelijke trauma's die ze hebben opgelopen? Een vraagstuk dat we ook in Nederland kennen. Maar ook de macht van non-gouvermentele organisatie, zoals de organisatie van Bolt, baart McNab zorgen en dat uit hij in Brandhaard. Krijgen deze organisaties niet teveel macht ten opzichte van de overheid?

De actuele verhaallijn wordt overgoten met de actie die we van McNab gewend zijn, al speelt dit wel een minder grote rol dan in de boeken met Nick Stone. Het gaat in Brandhaard meer om het plot en die is interessant genoeg. Als lezer denk je al snel door te hebben hoe het verhaal in elkaar zit, maar McNab weet je toch te verrassen.

Als kritiek op Brandhaard stippen we aan dat het verhaal wellicht bij tijd en wijlen iets te kunstmatig complex is gemaakt, onder andere door de vele personages die de revue passeren. Als lezer dien je echt bij de les te zijn en zelfs dat is soms niet genoeg.

Dan de hamvraag voor McNab-liefhebbers: is Buckingham een aanwinst voor het genre of redden we het ook met Stone? We neigen naar 'ja, Tom Buckingham is een aanwinst', al dient hij nog wel meer volwassen te worden en een eigen karakter te vormen. Nu lijkt hij soms nog op het jonge broertje van Nick Stone, ook qua loopbaan, maar dat is logisch. Stone is al weer wat jaartjes ouder en raakt misschien wel langzaam richting zijn houdbaarheidsdatum. Al had good old Nick Stone deze missie ook tot een goed einde gebracht, daar zijn we van overtuigd...

"Brandhaard is een fijne nadere kennismaking met actieheld Tom Buckingham en vermengt in het plot de nieuwsactualiteiten met realistische actie zoals we die van Andy McNab gewend zijn."