Als je in een bar iedere week dezelfde mensen tegenkomt, dan raak je vanzelf aan de praat. Over het weer, hoe ze heten, wat voor werk ze doen. Van die dingen. Maar één keer, inmiddels zo'n veertig jaar geleden, liep dat vreemd genoeg compleet anders.

          Het Duikerpeloton, waarbij ik begin jaren tachtig als dienstplichtig bergingsduiker diende, deelde de onderdeelsbar met het Peloton Speciale Opdrachten (PSO). Hoe die jongens heten? Geen idee. Wat voor werk ze deden? Met wat voor Amerikaanse eenheid ze samenwerkten? Als je er eens voorzichtig naar vroeg dan keken ze of ze de vraag niet gehoord hadden en antwoord kwam er nooit.

          Nu zijn geruchten hardnekkig en zo vermoedden we wel dat ze iets deden met een soort nucleaire landmijnen, maar hoe zo'n ding eruit zag en hoe dat in zijn werk ging? Het bleef geheim. Nu ligt in de kern van een geheim besloten dat er niet over gesproken kan worden met derden, omdat het geheim dan niet meer geheim is. Veel meer dan het gerucht kwam ik nooit te weten en het geheimzinnige legeronderdeel waarmee ik ooit de bar deelde zakte weg uit mijn actieve herinneringen.

          Totdat ik een linkje doorgemaild kreeg van een vroegere dienstmaat. SPOILER ALERT - Het was een recent vrijgegeven film over een atoombom in rugzakverpakking, het wapen waarmee het Peloton Speciale Opdrachten opereerde. In mijn thrillerauteurshersenen begon het hardnekkig te vonken. Hier zat een goed verhaal in!

          In gedachten stond ik weer op de illustere wachttoren bij Darp, waar ik ooit de Amerikaanse kernwapensite bewaakte. Ik dook in de diepste uithoeken van internet om ieder stukje informatie over Speciale Opdrachten en draagbare kernwapens boven water te halen. Dat bleek ook vandaag de dag nog verrassend weinig te zijn, maar plotseling vond ik een onverwachte link op een Amerikaans veteranenplatform. Een foto van het volledige aangetreden peloton, compleet met kaderleden en de Amerikaanse collega's, opgesteld pal voor een mij welbekend kazernegebouw in Wezep. Tot mijn stomme verbazing, herkende ik tussen de kaderleden een paar bekende gezichten. Wat ze daar deden bij het peloton met de geheime opdracht? Dat wilde ik natuurlijk wel eens weten. Dus toen ik een van hen kort daarop tegenkwam informeerde ik er uiteraard voorzichtig naar. 'O, dat was alleen voor een ceremonie, ik heb er een poosje waargenomen, maar operationeel weet ik helemaal niets.'

 Een slim antwoord, maar ik had er weinig aan. Of toch wel. Mogelijk drukt de zwijgplicht over de speciale opdracht ook na veertig jaar nog altijd zwaar. Ik ben benieuwd hoeveel PSO'ers er uit de kast gaan komen nu hun speciale opdracht niet meer zo heel geheim is.